Hoofdstuk 4.

‘Mama! Ik ben thuis!’ roep ik, zodra ik de deur achter me dicht sla.
Mijn moeder komt de keuken uitgelopen, met Cassi die om haar heen dartelt.
‘Hey, kleintje. Nu al thuis, viel de les van je tante uit?’ vraagt ze vermoeid, terwijl ze haar handen in haar rug zet.
‘Ja, iedereen had zich ziek gemeld, dus mocht ik weg.’ Ik loop naar de keuken, waar ik op het keukenblad ga zitten. ‘En mam, raad eens.’
‘Hm…’ Is haar enige antwoord.
‘Oh, ik wil raden!’ roept Cassi, en ze klimt bij me. ‘Je… hebt een vriendje?’
Ik schud lachend mijn hoofd.
‘Je… gaat morgen afstuderen en dan ga je mij alles vertellen!’ De hoop staat in de ogen van mijn kleine zusje, maar ik schud weer mijn hoofd. Ze zucht teleurgesteld. ‘Dan weet ik het niet. Ga je het ook nog vertellen?’
Ik knik, en mama pakt een stoel.
‘Over een week… ga ik met Alena, Zordan, Alquin en Karis op doorreis naar verschillende rijken!’ Ik verwacht dat mama blij opspringt, omdat zij er vroeger ook van heeft gedroomd om de rijken te zien en ik ook, maar ze stamelt alleen maar: ‘Wát?’
‘Ja, ik mag op mijn eerste missie! Is dat niet geweldig?’
‘Ja, ja, geweldig. Weet je vader dit?’ Mama’s gezicht wordt een beetje witjes.
Ik knik weer. ‘Ja, hij heeft het zelfs allemaal bekokstoofd!’
‘Het zal toch ook eens niet,’ mompelt ze.
Ik kijk haar vragend aan. ‘Wat is er?’
Ze schudt even haar hoofd, en mompelt dan: ‘Acacia, neem Cassiopeia mee naar boven. Ik moet even alleen zijn.’
Nu weet ik dat het echt foute boel is. Ze noemt Cassi haast nooit bij haar hele naam.
‘Ace, wat is er met mama?’ vraagt mijn zusje, die ik bij de hand heb genomen, zacht.
Nu wil ik haar geruststellen, maar ik weet niet hoe. Als ik met haar naar haar kamer ben gelopen, en zij op haar bed is gaan zitten, kniel ik bij haar neer.
‘Cassi, het is vast niks. Ze heeft vast last van… de hormonen, door dat broertje of zusje van ons. En al is er iets, dan heeft het niks met jou te maken.’ Ik strijk haar haar uit haar gezichtje en kom weer omhoog. Cassi knikt stilletjes.

Tijdens het eten ‘s avonds wordt niet veel gezegd. Elke keer als papa iets probeert te zeggen, wordt hij afgekapt door mama. En Aaron, Adelaide, Cassi en ik zitten er middenin. Letterlijk. Voor het eerst sinds jaren zitten mijn ouders ieder aan een hoofd van de tafel, en wij zitten aan weerszijden, twee om twee.
Het is dus echt vreselijk stil.
‘Mam, ik heb vandaag twee pijlen afgeschiet en die gingen allebei door de roos!’ probeert Aaron mijn moeder te laten lachen, maar ze zegt alleen maar: ‘Aaron, het is “afgeschoten”. Niet afgeschiet.’
‘Lieverd, wat is er met je? Je bent zo prikkelbaar, is alles wel goed?’ Papa kijkt haar bezorgd aan.
‘Alles is best,’ mompelt ze.
‘Weet je dat…’
‘Alles is best!’ Ze staat ruw op, waardoor de stoel naar achteren valt. Ik kijk Adelaide aan, die tegenover me zit. In haar ogen staat net zo’n geschrokken blik als in de mijne.
Mama kijkt kil naar papa, echt, als blikken konden doden… dan was hij nu al dood geweest.
‘Laten we nu even rustig blijven...‘ probeert Aaron nog, maar ook hij krijgt boze blikken toegeworpen.
‘Please, wees rustig! Dit geschreeuw is vreselijk!’ zegt Adelaide, waarna ik haar toefluister: ‘Slechte timing…’
‘Adelaide Methone! Wees even niet zo brutaal!’ Ook zij krijgt boze blikken van mama, waarna papa ook opstaat. ‘Spica, rustig. Je hoeft de kinderen hier niet bij te betrekken.’
Plotseling bedenk ik me iets: mama ontwijkt onze achternaam… meestal, als we echt iets ergs hebben gedaan, zeggen mijn ouders onze hele naam, plus achternaam. Dit wordt wel heel vreemd allemaal…
‘Jij bepaalt helemaal niet of ik rustig moet worden!’ raast mama verder. Ze gaat met gebalde vuisten voor papa staan, ze moet helemaal omhoog kijken.
Papa begint nu ook boos te worden, maar houdt zich rustig. ‘Ja, dat weet ik. Maar op dit moment moet je gewoon rustig blijven, is het niet voor jezelf, dan maar voor de kleine. Dit wat jij nu doet is echt niet goed voor ons kind!’
Hij wilt zijn hand op haar buik leggen, maar mama slaat hem hardhandig weg.
‘Blijf van me af,’ sist ze, en dan zegt ze het ergste: ‘Soms zou ik willen dat ik je had afgewezen, jaren geleden.’
Papa krijgt tranen in zijn ogen, en hij wordt ruw aan de kant geduwd door mama. Ze stampt nijdig naar boven, en we krimpen allemaal ineen als we de deur dicht horen slaan.