{Narnia}When 2 enemies fall in love[One hundred and ninety-eight]

Ze maakten allemaal voor zeven dwergen. Rode dwergen, want ze hadden allemaal oranjerood haar en in diezelfde kleur een baard. In hun eelterige handjes droegen ze allemaal tesamen een juttenzak. Heel voorzichtig, alsof er iets ergs breekbaars in zat. Of meerdere breekbare dingen. Ze kwamen het podium op, voor Aslan. 'Oh grote leeuw Aslan,'zei een van hen met een enhousiaste glinstering in zijn grijsblauwe ogen,'Dit zijn ze, we hebben ze zo mooi mogelijk proberen te maken. Net als alle anderen.' 'Dankje,Warwick.'zei Aslan grijnzend,'Ik wist wel dat Selena en Gabrielle bij jullie hoorden. Dat ze net als Isabella, oeps. Ik bedoel Bella, gewoon koninginnen hoorden te zijn. En dat de Narniërs er zeker mee eens zijn want ze hadden al kennisgemaakt met jullie. Daarom is alles al klaargemaakt voor een kroning.''Maar..'Selena en Gabrielle wisten echt niet wat te zeggen.'Waw' 'De kronen, bedoelen jullie?'babbelde Aslan gewoon rustig verder,'Daar is natuurlijk voor gezorgd.' En hij keek zo diepzinnig naar het voorwerp dat iedereen wel zeker wist dat de kronen in de jutten zak zaten. Dat was wel logisch, eigenlijk. Want waarom zouden de zeven dwergen broers er anders zo voorzichtig mee zijn. 'Ja!'riep Lucy meteen enthousiast,'Natuurlijk horen ze bij ons! Vanaf het begin al!' En de rest knikte nogel lacherig. Maar ze deelden dezelfde mening. De Narniërs begonnen terug te joelen, en kleine Rippertjiep te roepen:'Jaa! Ze horen erbij, ze horen erbij!' Aslan lachte, zijn warme en diepe lach. 'Ach edele Rippertjiep. Blij dat je zo enhousiast bent. Als je wat groter was, was jij gekozen om onze Selena en Gabrielle te kronen. Maar ik vrees dat dat nu niet zo evident zal zijn.' Rippertjiep zuchtte en knikte. Dat was waar. De kronen waren te groot voor kleine muizenpootjes. Aslan speurde de menigte af, naar een wezen of dier dat groot, maar niet te groot, genoeg. Tot hij dat gevonden had. 'Natuurlijk,'mompelde hij blij. Maar toen werd zijn stem duidelijk en erg zuiver,' Das Truffeljager. Het slimste dier van Narnia. De das. Of toch zeker het dier dat dingen hetlangste onthoud. Kom naar voren.' Iedereen draaide zich naar hem, Truffeljager. Hij kwam met waggelende stapjes van links naar rechts naar voren. Dat was wel schattig. Hij was pikzwart met twinkelende kraaloogjes en er liep een witte streep vanaf zijn hele hoofd tot aan zijn onderrug. Toen hij op het podium stond, keek hij rustig maar toch bewonderend zijn grote meester aan. 'Lieve das Truffeljager,'zei Aslan vriendelijk met een honingzoete stem,'Wil jij onze Selena en Gabrielle Rose kronen?'