{Narnia}When 2 enemies fall in love[One hundred and ninety-seven]

Wanneer er zoveel waren als bij de toespraak, sprak Hij. 'Narniërs.' zei hij en keek hen allemaal doordringend aan. 'Ik heb jullie laten terugkomen omdat er een vraag was. En sommigen vonden dat jullie zeker het recht hadden om erover te stemmen.''Over wat dan, o Grote Aslan?'piepte Rippertjiep nieuwsgierig.'Ja,'vroeg een vrouwelijke centaur,'Over wat?''Jullie kennen Selena en Gabrielle Rose. De prinsessen van Andalusia?'vroeg hij en wenkte ze. Zwijgend en verlegen gingen ze naar voren om over de massa wezens te kijken. Ze knikten, althans de meesten toch en glimlachten. 'Zij zijn hier op dezelfde manier terechtgekomen als de meeste van onze koningen en koninginnen, onverwacht. Jullie weten zeker ook dat ze ons land verdedigt hebben tegen hun vader en zijn volk. Ze hebben in ons land en in jullie geloofd en gerespecteerd. Hoewel het niet Andalusia was.' Wezens begonnen te joelen en te juichen. 'En daarom,'ging Aslan verder,'Vind ik persoonlijk dat ze het waard zijn om koninginnen te zijn. Van ons land, weliswaar. Maar ik moet het van jullie weten. Omdat Selena en Gabrielle Rose zelf hebben gezegd dat het jullie keuze is. Als jullie het niet willen, en ze het werden, vonden ze het oneerlijk. Wie vindt dat ze het niet moeten worden?' Aslan keek naar iedereen en zijn staart zwiepte in het rond. Zonder dat iemand het zag, nam Peter Selena's hand vast, en voelde zich bijna zo zenuwachtig als haar. Een paar zwarte dwergen staken hun hand op en een riep zelfs:'Dat ze maar in Andalusia blijven!'Maar hij zweeg snel onder de boze blikken van anderen.'En wie vindt dat ze het wel moeten worden?' Aslans stem liet alles daveren op een melodieuze manier. Narniërs staken glimlachend hun hand, poot of iets anders op of ze maakten duidelijk dat ze het ermee eens waren. En het waren er veel. Heel veel. Iedereen, oftoch weer demeeste, glimlachte. Selena en Gabrielle konden het maar niet geloven. Zij? Koninginnen van Narnia? Aslan liet een lach uit zijn mond ontsnappen en zijn staart zwiepte als een gelukkige hond. 'Dan waren mijn zaakjes toch niet voor niets.' 'Welke zaakjes, Aslan?'floepte Lucy eruit. Ze zweeg terug tot ze besefte dat ze wel erg nieuwsgierig overkwam.'Als je het wilt zeggen, natuurlijk.''Tuurlijk, Lucy.'lachte Hij.'Waarom zou ik erover zwijgen? Als de zeven dwergen broers naar voren willen komen?'