The beginning

Langzaam kwam ik bij bewustzijn. Mijn lichaam voelde heel onwennig, net alsof je heel lang geslapen hebt en niet meer weet waar je bent. Maar dan nog vreemder. Ik wist namelijk niet waar ik was, wie ik was en wat ik deed. Ik wist niks. Natuurlijk niet, denk ik nu. Ik zal beginnen met waar ik het wel weet.

Vreemde vormen kwamen de ruimte in. Ik hoorde gemompel onder andere cello’s. De kleinere cello’s piepten allemaal van opwinding, want er was een kleine vorm bij. Ik vroeg aan mijn buurman, Allan, wat dit was. Al die opwinding. Die vreemde vormen die bewogen.
      ‘Oh, James toch. Jij moet nog zoveel leren. Die vormen die bewegen, heten “Mensen”.’
      ‘Mensen,’ herhaalde ik vol verbazing. Dat woord klonk fascinerend en eng tegelijk. ‘Mensen, ménsen, mensén.’
      ‘Nee, gewoon. Zoals je het eerst zei. Ménsen. Vreemd woord hè?’
      ‘Ja, nogal.’ Ik was helemaal verward en had geen idee wat er om me heen gebeurde. Plotseling werd ik helemaal door elkaar geschud. Onverwachts voelde ik energie door mijn klankkast stromen. Gevoel kwam in mijn snaren. Onwennig werd ik vastgepakt, mijn pin uitgeschoven en in een structuur gezet die ik niet kende. Angstig probeerde ik contact te zoeken met Allan. Ik hoorde dat hij me geruststelde. De vormen, nee, mensen, bewogen heen en weer. Het waren er drie. Ja, ik kon tellen. Ik wist dat ik vier snaren had, dus ik kon tellen. Degene die me had vastgepakt en me energie gaf, maakte een geluid. Wauw, dus zo klink ik. Ik had altijd gedacht dat ik klonk als bloempjes. Well, no. Ik klonk als kattengejank. Letterlijk. Ik werd weer teruggezet. Snel vroeg ik aan Allan: ‘Allan, waarom bewegen ze zo raar?’
      ‘Dat zijn benen. Ik heb ze weleens horen praten. Een meisje zeurde dat ze geen jurk kon vinden voor mij. Dat ik te groot was. Ik ben toen teruggebracht. Ze koos daarna voor een viool, de verrader.’
      ‘Je bent dus niet altijd hier geweest?’
      ‘Natuurlijk niet, suffie.’ Allan maakte een lachend geluidje. De mensen waren verdergegaan met kijken. Onze vader pakte Allan op en bracht hem weg. Ik staarde met open f-gaten hem aan. De cello voor Allan zei tegen me: ‘Hey, jij bent toch James?’
      ‘Ja, dat ben ik,’ antwoordde ik met lichte aarzeling.
      ‘Vader brengt Allan weg om gepoetst te worden, meer niet.’
      ‘Jij kan mensen verstaan?’ vroeg ik vol verbazing. Dat wilde ik ook kunnen. Die vreemde wezens, ze leken niet eens op een viool.
Opnieuw werd ik vastgepakt, dit keer door grotere vormen. Vreemde melodieën kwamen uit een gat in het bovenste deel van het mens. Het lidwoord, dat leerde ik pas later. Nog meer gebrabbel en opeens kwam er energie uit mij. Veel beter dan dat kattengejank. Dit was waar ik voor bestemd was!