-4-

“En, gedachtes over het boek?” Hij was erg benieuwd, dat was zeker. Ze glimlachte en keek even het café in. Het was nu bijna half 10, iedereen was nu ongeveer klaar met ontbijten en moest naar werk of school, afgezien van een aantal toeristen. Het leek er niet op dat de jongen het nu erg druk had. “Als je wil kun je wel even gaan zitten, volgens mij heb je het niet zo druk…” Hij lachte en antwoorde met; “graag, ik heb nu pauze!”
Ze glimlachte en schoof het boek naar hem toe. “Ik weet eigenlijk niet zo hoe ik het boek moet omschrijven of ik wat ik moet denken. Ben ik nu zo’n hopeloze romanticus dat ik het boek zo serieus neem en het wil geloven of doen mensen dit nu nog steeds zo?” Hij keek haar even niet begrijpend aan en dacht na.

“Bedoel je het brievenschrijf-gedeelte?” Vittoria knikte en vervolgde met: “Enig idee wie er nu nog brieven schrijft? Is het echt makkelijkere communicatie dan wanneer je je telefoon opstart en je elkaar belt of even een berichtje verstuurd?”
Hij staarde haar even aan en glimlachte even. “Ik weet het ook niet” antwoordde hij en de jongen vervolgde met: “Weet je, daar zou je best eens achter kunnen komen...”. Hij dacht weer na, maar Vittoria wist niet wat de jongen daarmee bedoelde.
Hij ging verzitten en schoof wat op en neer in zijn stoel. Toen ging hij vervolgens recht zitten en legde hij het uit. “Ik ken een jongen die communicatie studeert, en dit zou wel eens een leuk project voor hem kunnen zijn. Wat als ik nou zijn adresgegevens aan jou geef nadat ik hem gebeld hebt en jullie daarna brieven gaan schrijven?”

Vittoria staarde de jongen aan voor een paar seconden. Moest ze nou brieven gaan schrijven met een vreemde jongen die ze niet kende? Wat moest ze dan in hemelsnaam gaan schrijven? Ze zag zichzelf al aankomen met: ‘Hoi ik ben Vittoria en ik ben 19 jaar. Zo, dat was het meest interessante gedeelte van de brief, val alsjeblieft niet in slaap hierna. Mijn leven is niet bepaald interessant, dus ik zal je dat besparen. Zo dat was het, nu jij. Veel groetjes- of wat ik ook moet schrijven. Dag hoor!’.

Geen optie, nee dat ging niet gebeuren. Ze schudde haar hoofd en keek hem opnieuw aan. De jongen krimp wat ineen en vroeg met een klein stemmetje: “geen goed idee?”.
Ze haalde haar schouders op en antwoorde met: “Ik ken die jongen niet eens! Ik kan toch geen brief gaan schrijven aan een wildvreemde?”

Hij bewoog zijn hoofd wat op en neer en leek ermee in te stemmen. Plots werd zijn glimlach groter en knipte in zijn handen. Vittoria zag nog net geen lampje verschijnen bij zijn hoofd. Het was wel duidelijk dat hij iets bedacht had. “Dat is juist het interessante!”
Bij het zien van Vittoria gezicht voegde de jongen er nog snel aan toe: “Bij de film wist de hoofdrolspeelster ook niet naar wie ze de brief precies stuurde.”

Vittoria schudde haar hoofd en zei vervolgens: “In de brief daar stond een adres en een naam, nu weet ik alleen een adres lijkt me….”

Zijn glimlach verdween een beetje en hij keek haar aan. Vittoria wist even niet waar ze naar toe moest komen, ze werd altijd een beetje ongemakkelijk van mensen die haar langdurig aankeken. Vittoria voelde dat ze moest blozen en ze keek de jongen vertwijfelend aan. Kon ze deze jongen wel vertrouwen?

“Ik ken jou niet eens, hoe heet je eigenlijk?” De jongen keek een beetje verbaasd op en zijn wangen verkleurden een klein beetje. Niet zo erg als de wangen van Vittoria verkleurden, hij was eigenlijk best….
….schattig zo. Vittoria schrok van haar gedachtes en schudde ze weg. Dat stond nog stommer, straks dacht de jongen dat zij heel gek was. Eigenlijk was Vittoria ook een beetje gek, maar dat wilde ze liever even geheim houden. Ze stak haar hand uit en haalde wat adem.
“Aangenaam, ik heet Vittoria.” Vittoria was voor nu wel genoeg bedacht ze zich. De jongen lachte en schudde haar hand. “Het genoegen is geheel aan mijn kant” grapte hij hoffelijk, daarna voegde hij nog snel en serieus toe: “ik heet Luca”.

Het horen van een nieuwe naam was net alsof je iets voor de eerste keer proefde. Je vond het wel lekker of niet lekker, en in dit geval vond je de naam wel of niet bij de persoon passen. Luca, die naam vond ze wel leuk. Maar of dat nou aan de naam of aan de persoon zelf die de naam droeg lag wist ze niet. Ze wist alleen nu wel zijn naam.

Luca.