-3-

De volgende ochtend was het erg bewolkt. Vittoria stond op, het was al half acht. Uitslapen was altijd fijn, maar alleen in het weekend. Ze had altijd een vast ritme nodig doordeweeks, anders was ze zo’n sufkop die tot half 12 in bed kon liggen. Ze rekte zich uit en zette zachtjes muziek aan.
Nadat Vittoria zich had aangekleed en alles had, ging ze op weg naar het café.
Het regende nu en de stad zag er troosteloos uit. Regen had altijd iets droevigs, maar Vittoria weigerde het verder zo te zien. Ze was vergeten een paraplu mee te nemen, Vittoria was soms echt een warhoofd.

Toen ze het café eindelijk bereikt had was ze beste wel doorweekt. Het was gelukkig warm in het café en het rook er heerlijk naar versgebakken brood. Ze ging zitten aan het tafeltje waar ze de dag daarvoor ook had gezeten. Vittoria besloot het haar eigen plekje te noemen, nu had ze een vast plekje waar overigens verder niemand van af wist. Nu de menukaart bekeken te hebben keek ze even rond.

Het café was modern en industrieel, de omgeving past niet echt bij Vittoria. Vittoria hield van geschiedenis en romantische oude dingen. Het liefst kleedde ze zich dan ook een beetje netjes. Ze hield van warme vesten en truien, maar Vittoria was nimmer te zien in een joggingbroek. Ze haatte het woord eigenlijk, er zat al een sport in. Ze vond het niet erg om te bewegen, maar rennen was niet zo haar ding. Eigenlijk stapte Vittoria gewoon stevig door. Haast had ze niet vaak doordat ze altijd te vroeg was (vanwege haar verdwaaltalent) en daardoor hoefde Vittoria niet vaak te rennen. Anderen grapten altijd dat als je Vittoria zag rennen, jij ook maar beter de benen kon nemen. Wat het ook was, het zou dan niet goed zijn.
Vittoria gniffelde even en pakte haar boek. Het was Letters To Julliet van Lise Friedman en Ceil Friedman.
Ze sloeg het boek open en begon te lezen. Net toen ze de tweede zin had gelezen hoorde ze “Heeft u uw keuze al kunnen maken?”. Vittoria keek op en legde haar boek neer. Voor haar stond er een jongen, die een blouse aan had van het café.
Vittoria schatte hem rond de twintig, hij had donkerblond haar en bruine ogen. Ze knikte en bestelde een thee en toast met jam. Hij krabbelde wat op het notitieblokje en keek daarna even naar het boek. Zijn wenkbrauw ging omhoog zodra hij de titel las. “Letters To Julliet? Interessant! Heb je de film al gezien?” Natuurlijk had ze de film al gezien. Het was eigenlijk gewoon een film die ze op zette wanneer de zomerperiode aanbrak. Italië vond ze een geweldig land. “Natuurlijk heb ik de film gezien, een boek gaat alleen wel ietsje anders dan de film meestal.” De jongen haalde zijn schouders op en keek haar even aan. “Het verhaal is toch wel een beetje raar, wie schrijft er nu nog brieven? Stel je voor dat er straks over een eeuw nog brieven worden gevonden van mij, die mensen moeten dan wel een raar beeld van deze generatie krijgen. Het enige wat ik nog op papier schrijf is een beetje raar. Ik schrijf namelijk graag over stenen. Straks denken die mensen nog dat we holbewoners waren.” Ze grinnikte en zei; “Stenen kunnen best interessant zijn anders, over welk aspect van de stenen schrijf je specifiek over?” De jongen schudde zijn hoofd en zei enkel “geheimpje!”. Hij knipoogde, lachte vriendelijk naar haar en liep weg. Vittoria bleef hem even nakijken en richtte zich daarna weer op het boek. Toch kreeg ze niet veel mee van het boek.
Deze jongen mocht ze wel, een beetje geheimzinnig en humor. En dat terwijl het nu pas 5 over acht uur was.
Hij bracht het ontbijt even later naar haar en keek weer naar het boek. “Je leest snel, heb je haast?”
Ze schudde haar hoofd, ze las nu eenmaal sneller dan de meeste mensen. “In feite ben ik hier nog wel even, ik heb geen haast eigenlijk.” Zijn glimlach werd groter en hij antwoorde dat hij hier nog tot half 5 was en dat hij wel wilde horen van haar hoe anders het boek was dan de film. Vittoria lachte en antwoordde dat dat goed was.
Ze at haar ontbijt op en dronk haar thee terwijl ze verder las.

Een uur later rekte ze zich uit, het boek was uit. Vittoria keek even om zich heen en probeerde erachter te komen hoe ze over dit boek dacht. Met gemengde gevoelens, de jongen had wel gelijk dat niet veel mensen meer brieven schreven. Ze moest gniffelen vanwege het idee dat er oude Italiaanse dames brieven terug schreven. Als dat zo waar was vond ze dat wel klasse. Hoe dan ook, of het verhaal waar was of niet: ze zag het wel voor zich. Dames in de leeftijd van haar oma ongeveer die terug schreven. Ze zuchtte, haar oma was ook niet meer echt van de papier en pen.
Haar oma had Facebook bijvoorbeeld en ze schuwde de smartphone ook niet. Mensen zeiden dat je met Facebook moest ophouden wanneer je oma er ook al op zat. Vittoria deed er verder dan ook vrij weinig mee. Het enige wat Facebook deed was een groot deel van haar geheugen bezet houden op haar telefoon en telkens bij een update vragen om nog meer geheugen. Af en toe scrolde ze dan door haar ‘startpagina’. Dan zag ze ‘deel-dit-als-je-het-ermee-eens-bent-posts’ voorbijkomen en vaak vroeg Vittoria zich af welke idioot die bepaalde plaatjes ook al weer gedeeld had. Na een paar seconden wist Vittoria het dan ook zonder te kijken. Dat was natuurlijk altijd haar oma!
Desondanks mistte ze haar oma wel. Zij zat in Italië, het land waar haar vader vandaan kwam. Haar ouders kwamen elkaar tegen toen ze allebei op vakantie waren, ook erg romantisch. Maar het grote nadeel was dat ze de ene helft van haar familie dus vaak miste.
Ze zuchtte even en legde het boek weg. Hopeloos romantisch, dat was het. Die brieven de er geschreven werden en de vakantieliefdes. In feite was Letters To Julliet ook een boek dat over vakantieliefde ging. De hoofdrolspeelster in de film werd ook verliefd op die ene man terwijl ze op vakantie ging. En dat terwijl ze eigenlijk al een liefje had. Vittoria vond het allemaal erg dubbel.

Haar gepeins was maar voor korte duur, ze schrok een beetje toen de jongen in een keer vanuit het niets voor haar neus stond. Hij lachte, maar het was toch iets meer dan lachen. Hij had vast gezien hoe confused ze was toen ze het boek eindelijk dichtklapte. Ze keek hem nog een keer goed aan, ze had het verkeerd gezien.

Hij glunderde.