Panlice

Het bruinharige meisje opent voorzichtig haar ogen. Het duizelt nog wat. Ze was van hoog gevallen. Langzaam komen de herinneringen terug, ze sprong in een gat, een konijnenhol. Net zoals de vorige keer. Het verschil was alleen... alleen dat ze nu niet een konijn volgde of dat ze in de kamer met flesjes van Drink Me uitkwam. Ze was gevlucht, gevlucht van de realiteit die haar al jaren lang achtervolgde. Het was nu zeker 3 jaar geleden dat ze voor het laatst in Wonderland was. Ze was 16 jaar nu. Mensen hadden haar voor gek verklaard, gezegd dat ze naar een dokter toe moest. Niets hielp. En nu, uit pure wanhoop zocht ze het gat op en smeekte of hij haar terug naar Wonderland kon brengen. Terug naar Thee Time en The Mad Hatter. Het meisje heette Alice, al was haar naam naarmate ze ouder werd veranderd naar Ava. Om afscheid te nemen van Wonderland. Haar ouders vonden het zo het beste, zo zou Ava dat Wonderland en dat Alice gedoe misschien vergeten. Nou... Nee dus.
De grote bruine ogen van Ava zochten de omgeving af, dit was alles behalve een konijnenhol. Dit leek op... op een bos, een woud. De bomen cirkelen zich om de kleine Ava heen.
Voorzichtig staat Ava op en kijkt naar boven, geen konijnenhol meer te zien. Alleen een helderblauwe lucht.
Ava draait zich meteen om als ze iets hoort, een tak dat door krakt. Niet ver van haar vandaan staat een jongen, een jongen van ongeveer haar leeftijd, 16 of 17. Langzaam komt hij steeds meer naar haar toe,
"Alice?" vraagt hij en grijnst even.
"Het was Alice, nu is het gewoon Ava..." de jongen kijkt haar onderzoekend aan.
"Ava..." mompelt hij.
"En wie ben jij?" vraagt Ava redelijk snel.
"Peter Pan." Peter kijkt haar hooghartig aan, "Ik ben de koning van dit eiland..." Ava grinnikt, het ziet eruit alsof ze hem niet geloofd. "Wat... geloof je me niet?" vraagt Peter beledigt.
"Je bent 17... Jij... een koning?"
"Dit is Neverland!" Ava houd op met lachen, dit was echt Neverland? Hierover had ze gelezen in haar boeken.
"Neverland?" vraagt ze voor de duidelijkheid.
"Ja Neverland, ik ben de koning. Vertrouw je me?"
"J- ja..." Ava knikt voorzichtig. Wow... Niet naar Wonderland maar naar Neverland.
"Wil je het kamp zien? Het is hier niet ver vandaan..." stelt Peter voor. Ava knikt meteen. Dit wordt het avontuur van haar leven! Natuurlijk, Wonderland was geweldig, maar niemand van haar leeftijd. Misschien zou ze hier voor altijd mogen blijven, en vrienden kunnen maken... Peter loopt voor Ava uit. Snel gaat Ava hem achterna, ze mag hem niet uit het oog verliezen. En niet alleen omdat hij ontzettend aantrekkelijk is, maar ook omdat ze het kamp wil zien.

Al snel komen ze aan bij het kamp. Ava kijkt haar ogen uit, overal jongens van haar leeftijd. Lost Boys. Niet zoals in de jongens als De Slimme Jongens. Maar als de Lost Boys. Ze hadden allemaal iets meegemaakt waardoor ze het thuis niet leuk hadden.
Een tinteling gaat door Ava's lichaam als Peter haar hand vast pakt, "Er zijn geen meisjes hier, die laat ik hier nooit komen."
"Maar... Waarom ben ik hier?"
"Omdat..." Peter lijkt na te denken, "Je anders bent. Speciaal, anders dan al die andere meisjes..." Een glimlach verschijnt op Ava's gezicht.
"Meen je dat?" vraagt ze onzeker. Peter knikt,
"Dat meen ik..." Peter leek op een andere jongen, nu. Op een verlegen jongen die het spannend vond om zijn gevoel te uiten. "Zou je hier willen blijven...? Alleen om elkaar misschien wat beter te leren kennen. En als het echt niet gaat dan mag je-"
"Ik wil blijven..." een opgeluchte zucht verlaat Peter zijn lippen. Hij kijkt haar aan en strijkt met zijn vinger over haar wang.