Hoofdstuk 2

'Sara? Kom je lunchen? Je ligt al uren op bed.' Mama kwam mijn kamer binnen en ging op bed zitten. 'Ze hebben nog niks gehoord van Sophie. Peter en Lucy gaan bij alle mensen in de buurt langs om te vragen of ze iets gezien hebben. Wat tot nu nog niet het geval is, helaas.' Ze zuchtte diep. Al die tijd zei ik niks. Een paar minuten lang bleef mama op mijn bed zitten. Tot ik in tranen uitbarstte. 'Ach meisje toch.' Ik bleef maar huilen tot mijn tranen op waren. 'Wat als ze Sophie niet vinden? Of als ze haar wel vinden maar dan' ik kwam niet verder want de tranen stroomden weer over mijn wangen. 'Dat gebeurt niet Sara, dat gebeurt niet.' Ik kon alleen maar hopen.