Hoofdstuk 1

'Lieverd, wakker worden. Ik moet je iets vertellen.' Aan de ongeruste manier waarop mama me wakker maakte kon ik al afleiden dat er iets aan de hand was. 'Ja mama?' vroeg ik, nog half in slaap. Ze antwoordde: 'Er is iets met Sophie.' Plotsklaps was ik wakker. Sophie. Mijn beste vriendin. 'Wat is er gebeurd?' 'Ze... ze is weg.' 'Weg? Is ze verhuisd? Is ze... Wat is er?' Mama zweeg. Tien tellen lang. Toen haalde ze diep adem. 'Nou... het zit zo... Ze is verdwenen. Vanochtend toen ze naar de hockeywedstrijd moest, kwam ze niet uit bed. Dat dachten Peter en Lucy in elk geval. Lucy ging even kijken... maar Sophie lag niet in bed. Toen belde ze mij, ze dacht dat jullie misschien samen zouden fietsen maar nee, ze is ook niet bij ons. De wedstrijd is trouwens afgelast, het heeft vannacht gesneeuwd.' 'Wat? Maar... maar...' 'Ik begrijp dat je geschrokken bent Saartje, maar ze komt wel weer boven water.' 'Mama zou je alsjeblieft even weg willen gaan?' Dat laatste kwam er in een ademhaling uit. Mama stond op en liep maar de deur. Voordat ze de gang opliep, draaide ze zich nog een keer om. 'Ik ben er voor je hè, dat weet je. Als er iets is kan je altijd komen.' Zodra mama weg was begon ik te huilen. In mijn hoofd speelden zich allerlei rampscenario's af. Wat als ze verdronken was? Of in haar slaap gestikt was? De meest idiote ideeën kwamen voorbij. Maar het kon me niet schelen want Sophie was weg. Verdwenen. Ik drukte mijn hoofd op mijn kussen en probeerde rustig te worden.