Als JoSnape Wendy Darling was

Jo zat in haar kamer met Panic! At the Disco op. Nu bestonden de bandleden nog niet, maar Jo was cool genoeg om muziek die nog geschreven moest worden te horen, zelfs al verklaarde de rest van de wereld haar hiermee voor gek. Mirthan en Isaac, haar broertjes, zaten op de grond en luisterde naar Jo's verhaal over Joey de seriemoordenaar. 'En toen... Schoot hij ook de politie neer!' vertelde Jo en deed dramatisch na hoe Joey de trekker over zou halen.
'Woow!' zei Mirthan, het jongste broertje. 'Joey is zo cool!'
Isaac snoof minachtend, hij was wat ouder dan Mirthan. 'Joey lijkt op Joelle. Dat is een meisje uit mijn klas, en zij is stom.'
Jo rolde met haar ogen, 'Joey is geen meisje.' zei ze meteen. 'Het is een jongen en hij is cool.'
De drie hadden echter niet door dat hun tante, een vreselijke tante genaamd Iratus die bang was voor onweer, op de gang stond. Eigenlijk was ze helemaal niet vreselijk en juist ontzettend cool, maar dat zeggen we maar gewoon om het verhaal wat enger te maken. Ze vond het niet zo'n heel goed idee dat er verhalen over seriemoordenaars verteld werden aan een vier- en achtjarige. Dus opende de deur, en keek Jo streng aan. 'Jo, foei. Ga geen verhalen over seriemoordenaars vertellen.' beval ze haar nichtje.
'Maar tante!'
'Geen gemaar.'

Dat was het einde aan het verhaal over Joey die nacht. Maar niet het einde van dit verhaal: Dit verhaal was eigenlijk nu pas begonnen. Want jawel, ik kwam eraan! Ik had het verhaal, als Avan Pan (Eigenlijk heette ik Peter, maar ik had beloofd dat ik mezelf erin dumpte), ook gehoord, dus wachtte ongeduldig tot Iratus weg was. Toen opende ik het raam, heel voorzichtig, en stapte naar binnen. De drie kinders lagen natuurlijk al te slapen, ik besloot dat ik ze wakker moest krijgen.
Hoe ging ik dat doen?
Een geniaal idee popte in mijn hoofd op, en ik ging tussen de speelblokken zitten, bedekte mijn gezicht met mijn handen, en deed alsof ik huilen. Nu was ik een geweldige lawaaimaker acteur, dus werd Jo wakker. Ze ging overeind zitten, en vanuit haar bed bekeek ze me onderzoekend.
'Jongen,' zei ze toen, met lichte spot. 'Waarom huil je?'
Ik keek op, nu had ik niet echt gehuild, maar in het donker kon je dat lekker niet zien, ha. 'Wie ben jij?' vroeg ik daarom, al wist ik dat allang.
'Jo Leslie Kris Darling.' zei het meisje trots. 'En jij bent?'
'Avan Pan.'
Een wenkbrauw wipte omhoog, 'Geen Peter Pan?'

Toen volgde er een discussie die ik hier maar niet neerzet.

Het resultaat van die discussie, was dat Jo, Mirthan en Isaac met me mee gingen naar Neverland. Neverland is heel erg cool en groot, dus we waren ineens verdwaald. Nu was er echter een elfje dat ons wilde helpen: Leanderbell! Alleen mocht Leanderbell Jo niet omdat Jo cooler was. Dus stuurde ze ons de verkeerde kant op: Naar het piratenschip van Jackson Hook. Jackson haatte de naam Jacksie, dat is dan ook de reden dat ik hem de rest van het verhaal zo zal noemen. Jacksie had zijn schip gestolen van Hector Barbossa, die het schip weer gestolen had van Jack Sparrow, die het had gekregen van Davy Jones, enzovoorts. Nu was ik gewoon zo slim geweest om het hele schip, inclusief bemanning, van de aardbol te stelen, ha! Een beetje jammer dat deze bemanning toen niet meer inzag hoe geweldig ik was, sterker nog, ze geloofden dat ik vreselijk was, ugh.
Leanderbell wist dat - als mijn overbeschermende zus, wat ook de reden was dat we er nu waren want ze wilde van Jo af. Heel gek.
Nu stond Jacksie net tegenover de indianenprinses Olive-Lily, ze hielden elkaar onder schot, de één met een boog, de ander met pistool. Hoe typisch. Gniffelend vloog Leanderbell weer weg.
Toen de twee mij in het oog kregen, lieten ze hun wapens zakken. Olive-Lily mocht mij - natuurlijk mocht ze mij, iedereen mocht mij. Jacksie alleen niet, dat was een beetje jammer.
'Hé Pan!' riep Jacksie en zette een streng gezicht op. 'Ik heb je vorige week geld uitgeleend voor in de kantine, maar ik heb het nog steeds niet terug.'

Nu kunnen we een heel verhaal hierop bedenken, maar omdat mijn gevoel voor verhaallijnen een beetje dood is vandaag, werd Jo op dat moment wakker. Want natuurlijk had ze dit gedroomd tijdens de wiskundeles, en nu moest ze maar van Clara af proberen te kijken, om toch een voldoende te halen.