Proloog.

Rennend probeerde ik een weg door het bos te vinden. Een weg uit het bos het liefst. Een weg waardoor ik hem zou kwijt raken. Nooit, maar dan ook nooit, had ik dit van hem verwacht. Ik rende op een moord tempo door het bos heen. Ik wist niet dat ik zo hard kon rennen. Zelfs niet als het nodig was, zoals nu! Snel wierp ik een blik over mijn schouder. Waar was hij nou? Hij had me allang kunnen in halen. Hij was toch zo snel? Of maakte hij zonet toch een grapje? Ik hoorde ergens een takje kraken. Of brak ie nou? Ach wat boeide het ook. Meteen begon ik nog harder te rennen. Mijn benen deden ongelofelijk zeer. Ik voelde mijn kuiten branden. Ik had ook helemaal niet de goede schoenen aan om te rennen! Ik was echt bek af. Maar ik moest en zou een weg uit dit bos vinden! Als ik nou eens wist waar hij me helemaal heen had gebracht! Ik had ook beter moeten opletten! Misschien had ik gewoon nooit met hem mee moeten gaan! Oké ik hield dit niet lang meer vol. Correctie; ik hield dit gewoon helemaal niet meer vol. Ik stopte even snel en leunde tegen een boom. Zwaar uitgeput keek ik nog snel even om me heen. Ik kon mezelf heel zwaar horen hijgen. Weer hoorde ik een geluid - nee het was niet mijn gehijg - en ik zweer dat ik net iets voorbij zag lopen. Nouja, lopen. Rennen. Ongelofelijk snel rennen! Bang keek ik om me heen en langzaam begon ik achteruit te lopen. Naar een paar stappen sloeg ik een gil en viel ik hard achterover op de grond. Juist. Ik moest weer net over een tak vallen op dit moment! Weer zag ik wat voorbij flitsen. Angstig begon ik achteruit te kruipen.
'Yas, alstublieft, luister naar me' hoor ik zijn fluwelen stem zeggen. Ik wist niet precies waar hij was want ik kon hem niet zien. En ik had ook niet goed genoeg geluisterd om te ontdekken waar het geluid weg kwam. Ik keek wat verward om me heen. En toen kwam ie tussen de struiken weg.
'Yasmine, luister alstublieft naar me, je hoeft niet bang te zijn' herhaalde hij wat hij zonet zei, maar dan met andere woorden. Niet bang zijn?! Hoe kon ik nou niet, niet bang zijn?!
'Ga weg' stootte ik moeilijk uit. Hij keek me smekend aan. En langzaam kroop ik nog wat naar achteren. Hoe verder ik bij hem weg kroop hoe dichterbij hij weer naar mij toe kwam lopen.
'Ga weg' herhaalde ik, 'Freak'