-2-

Wat later stond ze weer buiten.
De verkeersdrukte was weer opgelost en de stoplichten werkten weer. Het gesprek ging verder goed. Mevrouw Dijkstra en zij hadden het erg gezellig gehad en ze konden het vinden. Vittoria had er een goed gevoel over.
Nu was het tijd om de stad verder te gaan ontdekken. Daar hield ze van: steden bezoeken die nieuw voor haar waren en fotograferen. Ze sloeg wat straten in en uiteindelijk kwam ze uit in een klein knus, maar hip straatje. Het zag er allemaal industrieel uit en Vittoria maakte er een paar foto’s van. Nadat haar telefoon een melding gaf van het volle geheugen, merkte ze pas hoeveel honger ze had. Dat was waar ook, haar geheugenkaart zat al erg vol en ze moest 2 maanden geleden al een nieuw geheugenkaartje kopen. Bovendien had ze zo weinig binnen kunnen krijgen voor het interview door de zenuwen. Ze liep het straatje verder in en zag een café waar er reclame werd gemaakt voor de lekkerste tosti. Tosti, dacht Vittoria, was lang geleden.
Ze liep naar binnen en ging in een hoekje zitten. Het was hier aangenaam warm, dus ze zat hier prima.

Na een tosti en een kop warme thee gekregen te hebben, startte Vittoria haar laptop op. Als het goed was zou ze over twee dagen iets horen van mevrouw Dijkstra. Solliciteren viel niet mee helaas, mevrouw Dijkstra was de zoveelste die iets van zich moest laten horen. De rest die haar voorgegaan waren hadden achteraf niks meer laten weten.
De tosti smaakte goed, maar haar honger was nog niet gestild. Na de menukaart uitvoerig te hebben bekeken besloot ze wat langer te blijven en later nog iets te bestellen. Het café was ook meer een restaurant en lunchroom. S ’ochtends was het al open om 8 uur: ze serveerde er ook ontbijt.

Vittoria graaide in haar tas en vond het boekje dat ze nu nodig had. Het notitieboekje was versierd, iets wat Vittoria ook leuk vond om te doen. Ze schreef op een lege pagina de datum van de volgende dag en het adres van het café. Hier ging ze beslist ontbijten. Sterker nog, ze had nog een boek die ze uit moest lezen. Ze had het boek een jaar geleden gekocht in een boekenhandel in een vreemde stad. Spijtig genoeg had ze nog geen tijd gehad om het boek ook daadwerkelijk uit te lezen. Het stond al die tijd stof te happen in haar boekenkast en nu in een doos op haar nieuwe kamer. Morgen wilde Vittoria het wat rustiger aandoen, dit café was ideaal.

Het was inmiddels al 7 uur en Vittoria had goed gegeten. Ze pakte zichzelf wat beter in, het was best koud nu. September was onvoorspelbaar. Terug in haar kamer pakte ze alles uit.
In de laatste doos vond ze wat ze moest hebben. Het was een roman over de liefde. Ze zuchtte en nestelde zich op haar bed tussen de 5 kussens die ze had meegenomen van haar kamer bij haar ouders, je wist nooit zeker hoeveel kussens je mee moest nemen. Voor de zekerheid had ze er daarom vijf meegenomen.
Ze focuste haar gedachtes weer op het boek. Liefde was vreemd. Het was het woord ‘lief’ met twee letters die nergens opsloegen. Haar relaties waren een ramp geweest. Eerst was er een Pim geweest in de eerste, hij zag haar maar half staan. Dat was niet echt lief te noemen, of wel? Daarna had ze iets gehad met Harold. Harold was anders dan de rest. Hij was eerder verliefd op zijn spelcomputer dan op haar. Hij kon heel lief zijn, maar was dat wel de definitie van liefde? Ze dacht weer terug aan die keer dat hij galant de deur open had gedaan voor haar. De deur was net iets te zwaar geweest en Harold verloor grip. Het gevolg was dat de o-zo-galante-deur haar een kus gaf (de deur kwam tegen haar gezicht, dat was niet zo oké…).
Maar verder had ze niks. Was liefde niet iets voor alleen in boeken? Boeken waren altijd perfecte wereld. Daar waar mensen precies bij elkaar paste en mensen op gelijke hoogte van humor en ideeën zaten. Ze had wel eens een grap verteld aan Pim, maar die leek de grap niet te snappen. Eigenlijk had hij geen enkele grap gesnapt van haar. En Harold moest ze altijd zoveel hints geven om mee te praten. Nee, dat was geen liefde besloot ze.

Liefde, dat had ze nog niet gekend.