1.2 'Oh my goodness!'

Amy rukt de deur open. 'Ha Car, daar ben je eindelijk!' roept ze. Ze kijkt recht in het gezicht van.. Nee, het is Carmen helemaal niet! Het is een jongen met bruin haar, bruine ogen en een paar schattige sproetjes rond zijn neus. 'O eh.. sorry,' stamelt Amy. 'Je verwachtte je vriendje zeker?' lacht hij. 'Eh nee, ehm mijn beste vriendin,' zegt Amy verlegen. 'Sorry.' De jongen moet lachen. 'Haha, geen probleem. Ik kom even een pakketje afleveren voor J. A. Gabarez.' 'O, je bent postbode?' zegt Amy. Op dat moment kon ze zich wel voor haar kop slaan. Wat een dómme vraag! De jongen kijkt haar verbaast aan en zegt dan een beetje sarcastisch: 'Nee, ik kom gewoon even langs om een pakketje te bezorgen. Maar ik smeer 'm weer, nog veel werk te doen weetje.' Amy wou niet dat hij weg ging, ze vond hem wel leuk. 'Wil je wat drinken?' vroeg ze, verbaasd door haar eigen woorden. Dít sloeg nergens op! Op dat moment kwam Carmen er aan gefietst. 'Hé knul,' zei ze droog. 'Er in, of eruit maar het liefst niet te lang die deur open, ik heb het nogal koud.' Voor de jongen iets kon zeggen stond hij binnen. 'Dus.. iets drinken?' herhaalt Amy. Ze kijkt de jongen aan en hij haar. Dan beginnen ze allebei verschrikkelijk hard te lachen.