-1-

Misschien was het toch niet zo’n goed idee.
Het gebouw torende hoog boven haar uit en de wolken leken er bijna door heen te gaan. Ze zuchtte even. Waarom moest ze hier ook alweer zijn?
Ze herinnerde zich het weer. Gelukkig was ze te vroeg en had ze alle tijd om weer eens verdwaald te raken. Dat deed ze wel eens regelmatig, gewoon omdat ze niet goed keek of omdat te ze te verlegen was om iets te vragen.
Ze hees haar rugzak iets meer op haar schouder, alsof ze zelfverzekerd was in dit veel te grote en hoge gebouw. Ze trok de deur open en ging naar binnen. Deze stad was… ze had er geen woord voor.

Even later, na 12 wandelgangen gezien te hebben (waarvan er 11 wandelgangen waren die ze niet moest hebben), 1244 traptreden te hebben gelopen (ze wilde niet met de lift, die was te vol) en 3 medewerkers te hebben aangesproken was ze op de goede verdieping aangekomen. Het hele gebouw was…. Ze wist het woord even niet meer.
Ze was uiterst voorbereid, zo had ze de hele tekst al 8 keer doorgenomen voor de spiegel. Ze had alles zelfs al uitgedacht. Om 10 voor half 2 zou er een vrouw in een mantelpak haar komen halen en haar brengen naar een streng uitziende mevrouw. Zij zou zich voorstellen en haar bekritiserend aankijken. Zijzelf zou een goede indruk achterlaten. Ook op de assistente van de mevrouw waarmee ze een afspraak had. Daarnaast zou ze een bril dragen en….
“Mejuffrouw Ciotti”, ze draaide zich om, het verstoorde haar gedachtes. Haar gedachtes waren…. Ze was het woord even kwijt.

Er was geen vrouw in een mantelpak… Het was een man met een grijze sjaal en een bril op. Ze keek ietwat verbaasd op, dit had ze niet verwacht. Ze stond op en wilde een stap zetten. Helaas was ze vergeten dat ze haar tas voor haar voeten had neergezet. Haar voeten waren maat 38, groot genoeg voor deze wereld. Helaas veel te klein om de rugzak aan te kunnen. Ze struikelde over haar rugzak. ‘Mooi, eerste indruk is geslaagd’, dacht ze terwijl ze half overeind krabbelde. Ze haalde diep adem en deed de rugzak maar om haar schouder, daar wilde ze niet nog een keer over struikelen. Een cheesy pick-up line zou nog niet eens half zo gênant zijn geweest.
De man moest lachen en schudde haar hand; “aangenaam, ik ben Tom”. Ze lachte verlegen en hees haar rugzak meer op haar schouder. “Aangenaam kennis te maken Tom. Ik ben Vittoria Ciotti”. Deze ontmoeting was…. Hoe zeg je dat ook al weer?

Ze werd gebracht naar een vrouw met een mantelpakje aan en een bril. Een zonnebril, wel te verstaan. Vittoria wilde zich al voorstellen, maar Tom was haar voor.
“Mevrouw Dijkstra is zo bij u.” Vittoria keek hem even verbaasd aan, wie was de vrouw met de zonnebril dan? Tom had haar zeker wel door, ze wilde zich al voorstellen aan de mevrouw in het mantelpakje.
Even later kwam er een jonge mevrouw binnen met een spijkerbroek en een hip shirt.
Glimlachend stapte ze op Vittoria af en ze stak haar hand uit. “Ik ben mevrouw Dijkstra!”
“Vittoria Ciotti” antwoorde Vittoria verlegen.
Even later, na elkaar voorgesteld te hebben werd de deur van de kamer in een keer open gegooid. Het was Tom, in paniek. “Het is heel dringend, kunt u even komen?” Mevrouw Dijkstra knikte en keek even verontschuldigend naar Vittoria. “Mijn excuses, ik moet heel even weg…” Ze stond op en ging weg. Buiten leek het verkeer nog agressiever te zijn dan wanneer ze voor het gebouw stond. Algauw zag Vittoria waar het vandaan kwam. Het stond nogal vast en het was er erg druk. Maar nog erger, de stoplichten deden het niet en de kruising was nogal een… Ze kon het woord niet zo bedenken. Ze ging op de stoel zitten en nadenken.

De mevrouw in het mantelpakje en de zonnebril grinnikte. “Je moet hier tegen stress kunnen en je moet hier dingen goed op orde stellen. Verder moet je ook niet onder de druk bezwijken en je moet je hoofd koel houden. Orde en rust creëren in een situatie zoals die op de kruising. Anders wordt het een chaos, zoals nu.”

Chaotisch, dat was het woord.