Hs 10

Na een tijdje zappen en allerlei verschillende zenders te hebben gekeken komt Ingrid weer binnen. Ze heeft een paar lege bakken vast waar wat restjes ijs in zitten en loopt door naar de keuken. Even later komt ze terug. "Voorkeur voor het eten?" vraagt ze. Ik schud mijn hoofd en ik zie dat Felix hetzelfde doet. "Oké, dan haal ik wat frieten bij de frituur verderop, willen jullie er iets bij?" vraagt ze daarna. Ik heb wel eens gehoord dat frieten lekker zijn en zo maar heb ze nooit kunnen betalen. Ik heb dus ook nog nooit een iets erbij gehad... Ik haal mijn schouders op en Felix kijkt verward. "Ik neem wel voor jullie beiden een frikandel mee, dat lusten de meeste mensen wel," zegt Ingrid zuchtend. En ze loopt de deur weer uit.

Als Ingrid weg is schiet me iets te binnen. Zal het toeval zijn dat we hetzelfde element hebben en ze mee heeft gevonden. "Is er iets?" vraagt Felix als ik voor me uit staar. "Ik weet niet of dit toeval is..." zeg ik als ik naar boven loop. Als ik ergens bewijs kan vinden is het in Ingrids kamer. Ik maak de deur open en loop naar binnen. Op een kastje staan een paar foto's. Ik kijk ernaar en schrik van een foto. Het is een foto van een jongere Ingrid... en een jongere mij...

Ik zit weer onder op de bank. Toen ik de deur van de ijssalon hoorde opengaan ben ik de keuken ingerend en deed ik alsof ik wat te drinken pakte want naar de bank toe rennen was te ver weg en magie gebruiken te riskant. Ik eet de frieten en frikandel op. Daarna gaan ik en Felix weer naar de logeerkamer.

"Waar ging dat allemaal over?" vraagt Felix. "Ik... Ik... Ik heb een foto gevonden..." begin ik waarna ik mezelf weer afkap. "Een foto is toch niks speciaals?" vraagt Felix. "Een foto van Ingrid als ze jonger is... en als ik jonger ben, waarschijnlijk van vlak voor mijn ouders dood zijn gegaan..." zeg ik. "Dus dat bedoelde je met dat dit geen toeval is," redeneert Felix. Ik knik. "En als ik dus gelijk heb is Ingrid familie... hele dichtbije familie zou zelfs nog kunnen, hoe kon ze anders van mijn krachten afweten?" vraag ik me hardop af. "Geen idee, dat moet je haar vragen," zegt Felix.

Nadat ik een pyjama aan heb getrokken, die ik van Ingrid heb gekregen, ga ik in het bed liggen. Ik schuif helemaal door naar een rand zodat Felix ernaast kan liggen, we hebben immers afgesproken dat we het bed zouden delen... alhoewel ik ervan overtuigd ben dat dat niet heel lang duurt. Ik probeer te slapen na alle gebeurtenissen van de afgelopen paar dagen maar het lukt niet en uiteindelijk lopen de tranen over mijn wangen. Ik ga rechtop zitten en veeg ze weg. "Wat is er?" vraagt Felix dan. "Ik heb mezelf al die tijd wijsgemaakt dat ik geen familie nodig heb omdat ik er geen had maar dit..." Ik maak mijn eigen zin niet af en leg mijn hoofd in mijn handen.

Na een paar minuten voel ik twee armen om me heen. "Doe maar rustig, het komt allemaal goed," hoor ik, het is Felix' stem. Ik adem diep in en uit en word langzaam weer rustig. "Weet je zeker dat je geen familie nodig hebt?" vraagt Felix als ik rustig ben. "Niet meer... ik weet alleen dat ik niet alleen wil zijn," mompel ik. "Dat ben je niet, je hebt altijd de 'Lost Boys' en Peter," zegt Felix. Dus dit betekent praktisch gezien dat ik Felix ook altijd heb maar volgens mij durft hij het niet zo te zeggen, nu trilt zijn stem al. "En jullie hebben altijd de 'lost girl' maar daar heb je niet zoveel aan," mompel ik. "Ik heb heel veel aan die 'lost girl'," zegt Felix en als ik hem verbaasd aankijk beseft hij kennelijk pas wat hij heeft gezegd en word hij rood.

Na een tijdje in een ongemakkelijke stilte te hebben gezeten ga ik weer liggen. "Ik ga slapen," mompel ik alleen maar. Ik ga nu met mijn gezicht naar Felix toe liggen en val redelijk snel in slaap, ik voel nog half hoe iemand een arm om heen slaat.

"Waar zijn mama en papa?"
"Die zijn weg."
"Waarnaartoe? Komen ze snel terug?"
"Ze zijn dood en komen niet snel terug."
Ik luister geschrokken naar de man voor me in zijn nette pak.
"Inge Cold, je bent vanaf nu alleen. Je moet naar een weeshuis."
"Ik wil naar mama en papa."
"Dat gaat niet."
Dan ren ik weg, weg van deze rare man die me heeft verteld dat mijn ouders er niet meer zijn.
Dan zie ik mijn moeder weer.
"Inge, zorg voor jezelf en blijf sterk.''
Dan verdwijnt ze.
Ik laat mezelf huilend op de grond zakken.

Ik word zwetend wakker. "Gaat het?" vraagt Felix. "Die foto... mijn moeder... Ingrid..." kan ik alleen uitbrengen maar dat is kennelijk al genoeg. Dan voel ik dat iemand mijn hand pakt. "Als je iets nodig hebt, ik zit hier," Felix zegt het op een lieve toon. Ik leg mijn hoofd tegen zijn borst en voel dat hij even schrikt. Dan legt hij zijn armen om me heen. "Alleen zul je in elk geval niet zijn," zegt hij. "Bedankt," mompel ik. Ik weet niet meer wat ik moet doen want alles dat ik me mijn hele leven heb voorgehouden, alles wat ik mijn hele leven heb geloofd... is in een nacht opeens een leugen geworden.