Hoofdstuk 8

Na het eten gaat Joshua al weer naar de woonkamer om TV te kijken. Ik ruim de dozen op. “Hier dit is het papier wat je morgen moet hebben ingevuld.” Edward geeft me een netjes opgevouwe papiertje. “Dank je.” Ik kijk naar zn gezicht. Zn ogen verbazen me wel. Ze zijn niet zoals de meeste kleuren zijn. Niet groen. Niet blauw. En ook geen grijs. Nee zijn ogen zijn Caramel achtig. “Ik moet weer naar huis.” Ik schrik een beetje op en merk dan pas dat ik naar hem toe ben gaan leunen. “Oh ja is goed. Ik zie je morgen dan we bij Mevrouw Knowlegde. Bedankt dat je het huiswerk kwam brengen.” Ik loop met hem mee naar de voordeur. Ik doe de deur voor hem open en hij geeft een hoofdknikje naar me. Ik doe de deur dicht zodra zijn auto is verdwenen. “Wie was dat?”
“Joshua dat was Edward hij zit bij mij in de klas. En doe niet zo beschermend ik red mezelf echt wel.” Ik loop naar boven. Ik leg het papier op mn bureau en ik kijk even naar mn nachtkastje. Mn brief is weg maar er ligt nog geen nieuwe brief. Misschien wou de persoon me niet meer terug schrijven. En haat hij me nu omdat ik weer wat heb geschreven. En denkt de persoon dat ik hem nooit meer los zal laten met schrijven. Ik ga zitten en ik maak mn Biologie. Het is erg lastig en ik beslis om Heidi maar op te bellen. Ze is niet mijn favoriete vriendin maar ze zit wel bij Biologie dus kan zij me helpen.
Ik pak mn mobiel en met naar Heidi.
“Hallo met Heidi.”
“Hooii Met Luna.”
“O hoi Luna. Ik dacht dat het iemand anders was.”
“Ik vroeg me af of jij Biologie snapte ik heb het net van Edward gekregen.”
“Wie is Edward? En ja ik snap Biologie.”
“Edward is die jongen niet naast me zit met Biologie.”



Als ik ophang zie ik dat we een gesprek hebben gehad van een uur lang. Ik begin snel aan het huiswerk van Biolgie , Wiskunde , Geschiedenis en Engels. Ik gooi na Engels al mn boeken op de grond. Maar ik ruim al snel mn boeken weer op. Want het is zonde van mn kamer. Ik heb nog steeds mn kamer zo mooi mogelijk proberen te houden na het leuke bezoekje van weet ik het wie. Ik loop naar beneden waar Joshua hangent op de bank naar een vaag progamma zit te kijken. “Joshua ga je ook naar bed. Nee het is geen vraag maar gewoon doen. Als je TV wilt kijken doe je dat maar op je kamer.”
“Maar die TV is MINI!!” “Joshua ga nou niet meteen weer staan te schreeuwen als een 2 jarig kind en gedraag je eens als een 13 jarig kind.” Ik zet de TV uit en ik kijk hem boos aan. Joshua loopt stampvoetend naar boven. “Ja ik zou ook gaan stampen. Helpt echt joh.” Ik hoor voorzichtig de deur open gaan. “Wie is daar?” Ik pak een paraplu en houd hem al gereed om te slaan. “Rustig maar Luna ik ben het. Je moeder weet je wel.” Ik zucht van opluchting en ik leg de paraplu weer terug. “Ik dacht even dat het iemand anders was.” Ze lacht even maar kijkt dan de kamer rond. “Waar is je vader? Hij zou vanavond thuis blijven omdat ik moest overwerken.”
“Uhm mam hij is bij Millie.” Ze kijkt terleurgesteld naar de grond maar doet dan de deur dicht en ze zet alle sloten erop. “Zo dan hoeft hij vannacht ook niet binnen te komen. Joshua ik zie je staan naar je kamer.” En dan klinkt er een harde klap van een dicht slaande deur.
“Weltrusten mam.” Ik geef der een kus op der wang en ik loop naar boven. Ik doe in de badkamer een pyama aan en ik doe mn haar los. Ik poest nog even mn tanden en dan loop ik naar mn kamer. “Hé een briefje.” Ik doe snel mn deur weer dicht en ik loop naar mn bed. Op mn kussen licht weert een net briefje. Ik bekijk het handschrift eerst is voor ik het ga lezen. Het is zo netjes. Je zou denken dat iemand er jaren over zou doen om zo'n handschrift te creeëren maar de persoon heeft er geen moeite mee. Ik begin de brief te lezen.

Ik lach om de laatste zin. En ik ben ook erg blij dat ik mn Medailon weer terug kan verwachten.