{Narnia}When 2 enemies fall in love[One hundred and ninety-five]

Hun monden vielen open. Hoe kon hij dat nou altijd zien? Hij wist hij altijd dat er iets mis was? 'Ik..eu,'Edmund wist niet wat te zeggen en bleef daarom hem maar verbaasd aankijken. Lucy geraakte niet uit haar woorden en Peter hoopte dat Susan of zelfs Selena het woord nam, hij had het al uitgelegd. Daarom zag Susan geen andere oplossing dan dat zij het moest vertellen. 'O Aslan,'zei ze en slikte,'Het is gewoon. Nu is alles terug goed en we zijn bang dat we terug naar huis moeten, naar Engeland.' Wezens en Telmarijen waren niet meer aan het opletten en gingen naar huis, wat ze goed vonden. Niemand van de inwoners moest weten waar ze bang voor waren en binnen de vijf minuten was er niemand meer op het binnenplein behalve Aslan en acht mensen. Hij wist ook niet goed wat te zeggen. 'Deze keer heb ik niet gekozen,'zei Hij glunderend,'Niet ik, maar twee anderen de keuze gekregen. Twee uiterst charmante jongedames. Ze dachten dat de keuze alleen voor hen was, maar daar hadden ze het mis. Ook voor jullie. Lucy, Susan, Edmund en Peter.' Nu keken er zeven paar ogen naar Selena en Gabrielle, die zich opeens erg verlegen voelden. Peter glimlachte en voelde zich al wat rustiger. Hij wist immers wat zijn vriendinnetje en haar zusje hadden gekozen. Maar de anderen, die werden er niet minder zenuwachtig op omdat ze het niet wisten. 'En als ik het niet mis heb, kiezen ze voor Narnia, niet waar?' Selena en Gabrielle keken elkaar aan, en knikten zeker. Iedereen glimlachte en knuffelden ze. Ze hadden de juiste keuze gemaakt voor iedereen, zonder ze dat zelf wisten. Jullie blijven met zen achten de koningen en koninginnen van Narnia in Narnia zelf. En later zullen jullie kinderen, kleinkinderen en verdere afstammelingen jullie volgen.' Iedereen was gelukkig tot Gabrielle opeens iets opmerkte:'Maar Aslan. Lucy, Susan, Caspian, Bella, Edmund en Peter zijn toch met zen zessen? Of kan ik niet goed tellen?'