012/ Epiloog

"Vertel me eens wat meer over jezelf." Nadenken bijt ik op mijn onderlip. "Wat zou je dan van me willen weten?" Liam kijkt even grijnzend opzij. "Alles. Je hobby's, waar je woont, hoe het met je gaat." Zou ik hem dit alles echt moeten vertellen? Aarzelend kijk ik naar de zijkant van zijn gezicht. Het is alsof hij voelt dat ik naar hem kijk , want hij kijkt opzij. Een lieve glimlach verschijnt op zijn gezicht en kort daarna volgt een kleine knipoog. Blozend kijk ik naar mijn voeten. "Ik ben eigenlijk niet zo interessant." Ik hoor hem even naar adem happen. "Jij niet interessant? Laat me niet lachen alsjeblieft. Jij, Niall, bent een van de meest interessante personen op deze aarde." Verbaasd kijk ik hem aan. Zei hij dit nou echt? Juist op het moment wanneer ik wil antwoorden hoor ik een gil.

"Lu kijk het is Niall." "Aah La meen je het waar?" Twee meisjes staan histerisch in het rond te zwaaien. "Shitt." Het woordje verlaat mijn mond. Naast mij wordt er gelachen. Nep boos kijk ik hem aan. "Dat is dus niet grappig!" Hij kijkt me ondeugend aan. "Tuurlijk is dat grappig. Laten we dag gaan zeggen!" Liam staat op het punt om naar de twee meiden te lopen, maar uit een reflex sluit mijn hand rond zijn pols. Ik geef er een klein trekje aan en meteen wordt Liam naar mijn borstkas getrokken. Waarna hij daar tegen aan botst. Het contact tussen onze lichamen laat me de adem ontnemen. "Doen we beter niet. Straks zijn het er veel meer." Mijn blik wordt getrokken naar iets achter hem.

Mijn ogen zullen moeten beginnen glinsteren zijn uit blijdschap , want Liam draait zich om. In grote letters staat er op een bord het woordje : Nando's. "Meen je het? Je bent echt niets veranderd tegenover vroeger." Verbaasd kijk ik de jongen voor me aan. "Weet je niet meer dat je vroeger bijna elke avond daar ging eten. Moest ik je niet tegengehouden hebben zou je er elke avond gegeten hebben." Vage beelden komen vliegen voorbij en een glimlach verschijnt op mijn gezicht door de herinneringen. "Laten de daar gaan schuilen voor de fans." Na enige twijfeling stem hij toch in en lopen we naar binnen.

"Een tafel voor twee?" We zijn het gebouw nog maar net binnen of er staat al een vrouw voor onze neus. "Uhm jaah graag?" Ik blik even in Liam's richting en die kijkt even raar , waardoor ik in de lach schiet. "Volgt u mij maar." De vrouw neemt ons mee naar een tafeltje ergens acherin. Er zitten niet al te veel mensen en de fans zullen iets meer moeite moeten doen om me te ontdekken hier. "Dankjewel mevrouw." Ik knik de haar vriendelijk toe en zet me neer. Liam komt rechtegenover me zitten en even kijlen we elkaar stilzwijgend in de ogen. Het is een fijne stilte.

"Weet je nog toen we vroeger samen een kamer deelden." Ik knik meteen en een grote glimlach verschijnt op mijn gezicht. "Jouw deel van de kamer was altijd zo proper en die van mij was altijd zo rommelig." Een kleine grinnik verlaat zijn mond. Ik leg mijn hand op de tafel. Een kleine schol gaat door me heen. Hij heeft zijn hand op die van mij gelegd. Langzaam laat hij zinn vingers tussen die van mij glijden en verstrengeld hij onze handen.

"Toen ik je daarstraks zo terug zag kwamen alle herinneringen van vroeger meteen weer boven. Hij fluistert het me toe. Een kleine spanning is te snijden tussen ons. "Weet je waarom x-factor zo speciaal was voor mij? Omdat de eerste keer dat ik er toe kwam iemand op de trappen buiten Wembley Stadium zat te jammen. Hij had blond haar en blauwe ogen. Die jongen was jij Niall. Ik vond je vanaf de eerste seconde al heel speciaal. Een grote glimlach verschijnt op mijn gezicht. Ik laat mijn vrije hand in mijn zal glijden en haal mijn iphone tevoorschijn. "Ik moet je iets laten zien Liam." Vragend kijkt hij me aan. "Laten we samen kijken naar onze eerste ontmoeting."