O94 - The talk

Toen Pansy Parkinson was weggelopen heerste er een korte stilte. Ik wierp een blik door de kamer. Ik werd aangestaard en ik voelde de blik van mijn vader branden. ‘De drama is voorbij,’ zei ik, ‘ga maar weer verder met waar je mee bezig was.’ Toen draaide ik mezelf om en liep ik de ruimte uit. In mijn voorbij gaan zei ik tegen Draco dat ik hem over 5 minuten in mijn kamer verwachtte.

Toen ik in mijn kamer kwam, was het donker. Het enige dat de ruimte verlichtte waren de vele kaarsen die door mijn kamer stonden. Na een paar minuten hoorde ik hoe mijn deur krakend open ging en weer dicht ging. Ik draaide mezelf om en ik keek in het gezicht van Draco. Mijn hart maakte een sprongetje. Ik was in al die tijd niet meer alleen met hem geweest. ‘Sar-‘ ‘Dra-‘, zeiden we tegelijk. Een kleine glimlach verscheen op zijn gezicht maar hij onderdrukte deze al snel. ‘Waarom, Draco?’, fluisterde ik toen, terwijl ik langzaam op hem af kwam lopen. Ik voelde de tranen prikken in mijn ogen. En hij zag dit. ‘Het spijt me,’ zei hij zacht. Draco sloeg zijn armen zacht om mij heen en drukte mij tegen hem aan. Ik omhelsde hem. En ik rook zijn aftershave op. Ik had deze geur zo gemist. Voor het eerst in een tijd voelde ik mezelf veilig en geliefd. Draco liet mij langzaam los, en ik keek hem aan in zijn ogen. Ik zag de twijfel in zijn ogen, iets hield hem tegen. ‘Draco, je weet dat ik van je hou.’ Zijn stormgrijzen ogen verzachtten iets. Ik stond op mijn tenen en ik drukte mijn lippen zacht tegen die van hem, zacht als een veer. Ik probeerde zijn reactie te peilen. Uit het niets drukte Draco zijn lippen op die van mij. Ik voelde zijn tong naar binnen glijden. Ik sloot mijn ogen. Al snel waren we verbonden in een passievolle zoen. Met mijn handen streelde ik zijn gezicht. Draco zijn hand gleed mijn shirt in. Ik voelde zijn hand over mijn rug naar mijn kont glijden. Ik drukte mijn lichaam tegen dat van hem. Draco verbrak de zoen en hij begon mij kusjes te geven in mijn nek. Ik zuchtte zachtjes en deed mijn hoofd opzij.

Uiteindelijk liet hij mij los en hij hield mijn handen vast. ‘Ik hou ook van jou, zielsveel,’ zei Draco, ‘maar ik- het kan niet.’ Mijn gezicht verstarde. ‘Het kan niet?’, zei ik, zijn woorden herhalend. ‘Ik kan dit niet.’ ‘Waarom niet?’, vroeg ik zacht. Mijn hart bonkte in mijn keel. ‘Ik hou van iemand anders.’ ‘Pansy? Verkies je serieus Pansy bogen mij?’ Ik trok mijn handen los. ‘Ja, Sarah. We hebben iets speciaals,’ zei Draco zacht. Ik schudde met mijn hoofd. ‘Waarom kom je hier dan en-‘ Ik kwam niet uit mijn woorden. ‘Ik haat je,’ fluisterde ik. Draco kwam op mij af maar ik zette een paar passen achteruit. Ik pakte mijn stok uit mijn gewaad en ik richtte deze op hem. ‘Ik haat je!’, gilde ik trillend. ‘Het spijt me! Sarah, ik wil niet-,’ zei hij maar ik schreeuwde door hem heen. ‘Ik wil niet, het spijt me, allemaal loze woorden,’ siste ik, ‘ik haat je, ik haat je, ik háát je!’ Een traan gleed over mijn wang. Met mijn vrije hand veegde ik deze weg.