Hs 78: Arrie

Ik ben wel wat opgelucht. Ik ben zo blij dat ik niet weg hoef. Ik loop naar Bryce. "Hey," zeg ik. "Oh, hoi," zegt hij in gedachten verzonken. "Wat is er?" vraag ik hem. "Ik bedacht me net wat er zou gebeuren als jij weg moest," zegt hij lachend. "Waarschijnlijk niet veel meer, dan word het hier toch saai," zeg ik grijnzend. "Ga je Claude nadoen?" vraagt Bryce. "Tuurlijk niet, zo erg ben ik toch niet?" vraag ik als ik naar Claude kijk die nogal zuur naar Mem en Shawn kijkt die gewoon praten. "Tuurlijk niet," zegt Bryce. "En als ik zoals Claude was zou ik maar gaan oppassen want dan word ik jaloers iedere keer als je naar een ander meisje kijkt," zeg ik met een knipoog. "Hoe kom je erbij dat Claude jaloers is?" vraagt Bryce sarcastisch. "Ik verbeeld het me waarschijnlijk," zeg ik lachend. "Ooohw... Wat schattig!!!" Hoor ik dan opeens achter me. Ik draai me om en zie Kyky staan. Ze grijnst. "Ik zei toch dat ik je ging plagen," zegt ze lachend. "Heb jij niks beter te doen?" vraag ik met een geïrriteerde ondertoon. "Jij?" vraagt ze terug. "Arrie! Kyky! Nu gaan trainen!" roept Coacht Travis dan. "Oké coach!" roept Kyky terug. "Zorg maar dat jij niet weg word gestuurd," zeg ik tegen Bryce als ik naar de rest loop.

Na de training is iedereen bekaf. "Ik dacht die eerste trainingen erg waren maar dit..." zegt Kyky als ze naar het trainingsveld wijst. "Dit is gewoon kindermishandeling!" "Ik ben het volledig met je eens en geen eet pauze tussendoor, niet te geloven!" roept Mem. "Vooral dat Shawn terugkwam was zo erg," mompel ik zodat alleen Mem het kan horen. "Dat ging nog wel," zegt ze grijnzend. Ik rol met mijn ogen. Blijkbaar heeft zelfs Mem zo haar momenten, alhoewel, niet dat dat nieuw was.

Ik loop naar het strand en blijf daar even zitten. Iedereen ligt nog in het gras naast het voetbalveld wat mij de kans geeft om eens eventjes alleen te zijn. Zelf ik heb dat soms nodig. Ik kijk naar de golven. Ze lijken een geheel, iets dat Inazuma Japan ook zou moeten zijn. De golven gaan omhoog en omlaag net als onze meningsverschillen maar desondanks blijft de zee bij elkaar. Als ik naar ons team kijk zie ik allemaal verschillende persoonlijkheden, net als elke verschillende golf, maar het probleem is dat wij geen geheel vormen en de golven wel. Elke aparte golf maakt samen de zee. Maar bij ons is het gewoon onmogelijk om iedereen bij het team te betrekken. Dat is waarschijnlijk een zwaktepunt. Geheimen en geen vertrouwen. Het is overal maar je kan er net niet bij om ze weg te jagen en het team weer een geheel te maken.

Na een tijdje komt Bryce naast me zitten. "Wat is er?" vraagt hij direct. Ik begin dus uit te leggen wat er allemaal is met mijn mooie zee-theorie. "Je klinkt nu net als Hurley," zegt Bryce lachend als ik klaar ben. "Ik vertel je een serieus probleem en ik krijg dit... volgens mij is het probleem gewoon jongens en hun waardeloze gevoel voor humor," zeg ik als ik lach. "Ik maakte maar een grapje," zegt hij beledigt. "Met een slecht gevoel voor humor," wrijf ik er glimlachend in als ik zijn hand vast pak. "Maar om terug te komen op je gedachtes en zo, ik denk dat je het tegen mark moet zeggen, hij is de aanvoerder en kan er waarschijnlijk wel wat mee," zegt Bryce. Ik kijk hem aan maar knik dan. "Je hebt gelijk, loop je mee?" vraag ik hem als ik opsta. Hij knikt en we lopen in stilte naar het voetbalveld.

Zoals verwacht is Mark in zijn eentje verder aan het trainen met een autoband. "Mark, ik moet je iets vertellen!" roep ik als ik op hem afren. "Hoi Arrie. Wat is er?" vraagt hij als hij naar zich van de band afwend, die hij net had weggeslagen, en hem terug krijgt in zijn gezicht. "Gaat het?" vraag ik geschrokken als ik Mak overeind help. "Ja, hoor," zegt hij als hij erbij gaat zitten. "Wat was er nou?" voegt hij eraan toe. Ik ga er ook maar bij zitten en leg mijn zee-theorie nogmaals uit. "Je hebt wel gelijk, misschien moeten we wat team-built oefeningen gaan doen," zegt Mark. "Jij bent de aanvoerder, jij hebt de meeste kans van slagen als je het aan coach Travis vraagt," zeg ik als hij weer opstaat. "Oké, bedankt voor het vertellen! Doei!" roept hij als hij naar het hotel terug rent. "Die is wel heel enthousiast," zegt Bryce als Mark uit het zicht is. "Team-built oefeningen, nu al bang voor morgen," zeg ik als ik opsta. "Kom dan gaan we ook terug," zegt Bryce. "Genoeg gepiekerd voor vandaag!" Ik knik op zijn opmerking. Hij heeft gelijk. Met piekeren en malen kom je niet ver. Je moet er iets aan doen en dat is waarom ik heel hard ga werken aan de teamspirit.

Ik probeer te slapen maar het lukt niet en hier zijn de twee redenen waarom niet: 1, Mem snurkt weer ontzettend hard. 2, Caleb is bij Kyky blijven logeren, was niet zo'n grote verrassing waarschijnlijk, en doet volgend mij een wedstrijdje met Mem wie het hardst kan snurken. Raar genoeg is Kyky de enige die stil is. Ik maak dus maar mijn nachtlampje en loop naar het bureau. Ik pak een boek van mijn bureau en ga lezen. Dit word nog een lange nacht...