O93 - Draco and Pansy

In de dagen die volgden kwam ik enigszins tot rust. Severus Snape had ik niet meer gezien. Ik had hem weg geduwd en gecommandeerd. Dus het was mijn eigen schuld. Draco Malfoy had ik echter wel weer gezien. Hij was terug gekomen van Hogwarts. Echter had hij geen woord tegen mij gezegd. Af en toe had ik hem een kille blik gegeven, maar niet meer dan dat. Voldemort was in de tussen tijd nog kort terug gekomen, zodra hij hoorde van Snape wat er was gebeurd. Hij had Fenrir Greyback zwaar gestraft. De laatste keer dat ik hem zag, lag hij meer dood dan levend op de grond. Maar hij leefde nog wel, wist ik. Voldemort had, voor de verandering, mij niet gestraft. Hoewel ik wel een zware preek van hem had gekregen, had hij mij geen pijn gedaan. En dat voelde voor het eerst in een hele lange tijd goed.

Het werd al vroeg donker die avond, zoals het altijd in de winter was. Met elegante passen liep ik de trap af. Naar het diner. Ik liep door de deur en ik was geschokt door wat ik zag. Pany Parkinson. Die afgrijselijke Pansy zat aan het diner. Aan mijn tafel. Naast Draco. Voor een paar seconden was er duidelijke afgunst over mijn geschikt te lezen. Ik keek kort naar Voldemort, die toevallig hier was. Daarna vermande ik mijzelf en liep ik door naar mijn vaste plek aan de tafel. Ik ging zitten. Stijfjes keek ik voor mij uit. Ik hoorde het gegiechel van Pansy. Het leek wel boven de luidruchtige gesprekken uit te komen van de rest van de aanwezigen. Ik telde tot 10 in mijn hoofd. En ik kalmeerde langzaam.

Die avond duurde lang, Voldemort hield nog een korte bijeenkomst met de belangrijkste Death Eaters. Waarom Pansy Parkinson er bij was, wist ik niet. Er was werkelijke geen manier waarop ze nuttig kon zijn voor Voldemort. In mijn ogen althans. Toen de bijeenkomst afgelopen was, bleven de meeste nog even hangen. Zo ook Draco en Pansy. 'Zullen we even een rustig plekje zoeken, Dray?', vroeg ze. Mijn maag draaide er van om. Ik kon er niet meer tegen. Ik keek knarsetandend naar het koppel. Als het al een koppel was. Draco knikte instemmend en hij pakte haar hand vast. Pansy drukte een kus op zijn lippen. Dat was de druppel.

'Pansy Parkinson,' riep ik terwijl mijn stem oversloeg, 'wat een verrassing dat je hier bent.' Langzaam liep ik op haar af. Ik hield mijn toverstok onder mijn gewaad vast. Met mijn nagels kneep ik in het handvat. Pansy keek op en ze grijnsde kort. Niemand had het gemerkt. Zelfs Draco niet. Ik beet kort op mijn lip. 'Leuk je gezien te hebben, Sarah,' zei Pansy vals, 'maar Draco en ik hebben nog wat te doen.' Draco knikte en keek Pansy aan. Hij drukte een kus op haar lippen. Ik wist niet op wie ik bozer was. Pansy of Draco. Van Pansy kon ik het verwachten. Maar Draco? In mijn hart hield ik nog steeds van hem.

Pansy zoende hem gewillig terug. En toen knapte ik. Ik hief mijn stok op en de curse kwam over mijn lippen. 'Crucio!' Pansy viel kermend op de grond en ze trok Draco met haar mee. Toen Draco op de grond lag stond hij snel op, hopeloos keek hij mij aan. Er ontstond onrustig gemompel in de zaal, die nu verder stil was. Ik hief de curse op. Pansy kwam overeind en ze keek aan. Ze keek bang, maar op hetzelfde moment zo kwaad. 'Jij smerig, klein onderkruipsel..' De rest van haar woorden kwamen niet meer uit haar mond, aangezien ik haar bij haar keel greep en haar op de tafel duwde. Ik drukte haar keel dicht en ik leunde boven op haar. 'Ben je soms vergeten tegen wie je het hebt?', siste ik. Pansy schudde haar hoofd terwijl ze me angstig aan keek. 'De dochter van The Dark Lord, zijn bloed stroomt door mijn aderen.' Ik was voor een paar seconden stil en ik voelde de blik van Voldemort branden. 'En dat betekent dat ik precies hetzelfde kan doen met jou als hij kan. Wil je dat?' Pansy schudde wederom haar hoofd. Dit keer sneller. Ik voelde hoe haar hart sneller begon te kloppen. 'In dat geval, ga je hier weg. En kom je nooit meer terug. Begrepen?' Pansy knikte. Ik liet haar keel los, ze begon het moeilijk te krijgen. 'Als je het ooit nog waagt om bij mij in de buurt te komen, dan vermoord ik je,' fluisterde ik nog zacht in haar oor. Daarna liet ik haar los. Pansy kwam langzaam om hoog. 'Sorry,' mompelde ze zacht. Maar daarna liep ze met snelle passen weg.