009

Vandaag is de dag. De dag waarop ik hem weer zie. Na 7 jaar zie ik mijn grote liefde weer terug. De jongen die mijn leven overhoop had gegooid en mij daarna jaren lang heeft doen twijfelen aan mij geaardheid. Hij kwam zomaar mijn leven in wandelen. We hebben de beste tijden beleefd in die paar weken van x-factor. Momenten beleefd die ik noot van mijn hele leven zal vergeten. Nu na 7 jaar zal ik hem eindelijk weer terug zien. Ik niet meer wachten.

Heel vroeg in de morgen word ik wakker. Deze keer is het niet van mijn wekker die afgaat, maar door een irritant gevoel in mijn onderbuik. Een gerfrustreerde kreun rolt over mijn lippen. Uit frustratie knijp ik mijn ogen weer dicht. Het is kwart voor zes en ik ben nu al wakker. Andy heeft me laten weten dat ik tegen acht uur naar de studio moest komen. We zouden nog een aantal kleine dingen bespreken en dan hij zou rond half negen moeten arriveren,


Bij die gedachte begint mijn onderbuik samen te trekken. Met een pijnlijk gezicht wrijf ik er even over. In de hoop om het zo te doen stoppen. Ik zou helemaal niet zo zenuwachtig moeten zijn. Ik heb hem toch al eens eerder ontmoet. Waarom zou het nu anders zijn dan vroeger? Dat is natuurlijk een domme vraag, want er zat 7 jaar tussen de laatste keer dat ik hem zag en vandaag. Hij is verder gegaan met zijn leven. Zal me hoogstwaarschijnlijk vergeten zijn. Tuurlijk zal hij ook ontzettend veranderd zijn. Niet alleen qua uiterlijk, maar ook qua karakter.

Dat ben ik ook trouwens. Vroeger was ik een vrolijke tiener die iedereen wou doen lachen. Het leven was een sprookje voor me en er bestond niets slecht in het leven. Mijn tanden stonden scheef. Mijn neus stond scheef en alles. Ik was nog maar een tiener. Nu ben ik ondertussen volwassen. Ik ben veel rustiger geworden. Ik kijk nog steeds heel erg optimistisch tegen het leven aan , maar ik zie tussen zwart en wit ook grijs ondertussen. Wat tijd toch niet kan brengen voor een mens. Niet alleen verstand, maar ik vind van mezelf dat ik er ook wel mag wezen. Ik ben ook ontzettend hard veranderd als het gaat over mijn uiterlijk. Mijn tanden staan ondertussen recht en mijn neus staat oo de juiste plaats.

Mijn ogen dwalen af naar mijn wekker en zie dat het ondertussen half 8 is. Heb ik zo lang liggen denken? Vol energie spring ik mijn bed uit. Het vervelende gevoel is nog steeds in mijn onderbuik te vinden, maar ik onderdruk het. Ik loop naar de andere kant van mijn bed en open daar mijn kleerkast. Even twijfel ik over wat ik zou dragen vandaag, maar ga dan toch voor een standaard skinny jeans en wit shirt. Om het af te maken zet ik een snapback op mijn hoofd. Ik zal toch nergens anders heen gaan dan de studio. Veel mensen zullen me zo toch niet zien.

Wanneer ik in de spiegel kijk, staren twee helder blauwe ogen terug. De outfit zit goed en als ik toch van plan ben om ergens heen te gaan zal ik wel mijn snapback van mijn hoofd halen. Ik hoef er toch niet altijd verzorgd uit te zien. Dan dringt het tot me door dat ik Liam vandaag weer zie. Dat was ik dus bijna vergeten. Zou ik dan maar toch gaan voor wat gel in mijn haar. Snel schud ik even mijn hoofd. Hij moet maar blij zijn met hoe ik er uit zie. Even haal ik diep adem en loop dan mijn kamer uit opweg naar de studio.