006

De dagen na die ene avond gingen heel snel voorbij. Ik ging naar de studio en kwam 's avonds laat deze thuis. Veel tijd voor sociale contacten had ik niet. Mijn album moest heel binnenkort klaar zijn en er moesten nog steeds twee song ingezongen worden. Het vraagt misschien heel veel tijd en werk, maar uiteindelijk doe ik het met plezier.

Wanneer ik dan eindelijk thuis kom na weer eens een lange dag op het werk ben ik al mijn energie kwijt. Het lijkt wel of al het leven uit mijn lichaam is gezogen. Een vermoeide zucht verlaat mijn mond en met een glazig zicht staar ik naar de trappen voor mij. In een waas lijkt alles voorbij te gaan. Ik weet niet hoe ik het doe, maar voordat ik het weet sta ik bovenaan de trap. Ik trek een wenkbrauw op als ik besef dat ik niet meer waar mijn kamer zich bevind. Hoe kan dat nou? Zou iemand die zonder mijn toestemming verplaatst hebben? Bedenkelijk kijk ik de bovenverdieping rond.

Ik hoor een geluid rechts van mij en meteen voel ik hoe mijn lichaam zich scherpstelt. Tijd voor een Niall Bond. Op mijn tenen sluip ik naar daar waar het geluid vandaan kwam. Of waar ik dacht dat het geluid vandaan kwam. Heel langzaam benader ik de deur en met een klap trap ik hem open. Op een been blijf ik staan en verschiet me dood. Recht voor mij staat er een persoon in juist dezelfde houding als mij. Heel erg voorzichtig laat ik mijn been zakken. Geloof het of niet, maar mijn tegenstander doet juist hetzelfde. "Maat, ben jij degene die zoveel lawaai maakte?" Al fluisterend verplaats ik me iets meer de ruimte in. Afwachtend kijk ik de persoon voor me aan. Wanneer deze niet antwoord geef ik hem kwaad een schop.

Dat had ik beter niet kunnen doen. Een pijnscheut gaat door mijn voet heen. "Godverdomme! Waar was dat nou goed voor? Auw!" Al jammerend neem ik mijn voet vast.het is toch zo jammer dat we maar twee benen hebbe. Nu sta ik weer op een been en ben ik genoodzaakt om te gaan hinkelen. Met mijn pijnlijke voet in mijn hand hinkel ik de bovenverdieping over. Wat denk die gast wel niet dat die me zomaar kan zeer doen?

Als een echte man verbijt ik de pijn en storm ik om mijn tegenstander af. "Godverdomme kom hier! Ik zal je eens laten zien dat je niet zomaar met me kan spotten!" Juist op het ogenblik dat ik hem wil aanvallen hoor ik een geluid achter me. Meteen draai ik me om en sluip ik op het geluid af. Alsof ik in een echte James bond film zit kijk ik om me heen. Een kleine grijns verschijnt op mijn gezicht als ik zie dat ik mijn wapen in mijn hand heb. Klaar om mezelf te verdedigen als dat nodig is. Met twee vingers tegen elkaar vervolg ik mijn weg. Het geluid blijft aanhouden en heel stil nader ik de ruimte waar het zich bevind.

"Klaar om aantevallen?" "Klaar." In mezelf tel ik tot drie en beuk de deur dan in. "Pas maar op of ik eet je op!" Met een strijdkreet loop ik de kamer binnen om dan niets bijzonders te ontdekken. Nog steeds op mijn hoede kijk ik ik ieder laatje en om ieder hoekje. Plots begint alles te draaien. "Oeh een draaimolen!" Vrolijke kreetjes verlaten mijn mond. Al lachend laat ik me achterover vallen op iets zacht. Geen idee wat het is maar het ligt ontzettend lekker. "Is het geen tijd voor jou om te gaan slapen lieve kleine Nialler?" Een schattig lachje verlaatmijn mond. "Jaah Niall ik zal gaan slapen. Waarom heb ik eigenlijk zoveel hoofdpijn?" Had je maar niet zoveel moeten drinken! Eigen schuld dikke bult." Boos vouw ik mijn armen in elkaar en zo val ik als een blok n slaap. Wat ben ik toch een vage gast.