O91 - Godric's Hollow

Die nacht bracht ik door bij Severus. Hij liep op de bank. Ik woelde in het bed en ik kon niet slapen. Ik was bang dat Voldemort ieder moment de kamer binnen zou komen stormen om mij nogmaals te straffen. Omdat ik pijn had. Omdat ik voelde. Omdat ik menselijk was, zelfs nadat ik 2 horcruxes had gemaakt. Ik zuchtte diep en ik ging rechtop zitten. Dit ging niet werken. Ik sloeg mijn benen over de rand van het bed. Voorzichtig liep ik de krakende trap af. Zacht klopte ik op de deur van de kamer waar Severus was. De woonkamer. Daarna maakte ik deze open terwijl de deur piepte. Ik zag dat Severus bij een zwak kaars licht een boek aan het lezen was. Hij keek op. 'Sarah.' 'Ik kan niet slapen. Ik-' Severus weefde met zijn hand naar de andere stoel die ook in de kamer stond. 'Je wilt niet alleen zijn, ga zitten.' Ik glimlachte even kort en toen ging ik op de stoel zitten. Severus legde zijn boek aan de kant. Een ongemakkelijke stilte volgde.

'Ik heb nog geen dankjewel gezegd,' zei ik uit het niets. 'Dat hoeft niet, Sarah.' Ik keek naar mijn handen. 'Ik vertrouw je, Severus,' zei ik, 'beloof me, dat wat ik je nu vertel tussen ons blijft.' Severus keek me doordringend aan. 'Dat beloof ik, Sarah.' 'Ik denk dat ik niet-' Het volgende moment voelde ik een scherpe, stekende pijn in hoofd. Tevens begon mijn Dark Mark te branden. 'Sarah.. hou hem daar.. help Nagini,' hoorde ik de stem van Voldemort in Parseltongue zeggen in mijn hoofd. Ik drukte mijn handen tegen mijn hoofd aan, in een poging de pijn te laten stoppen. 'Sarah?' 'Hij roept me, ik moet gaan,' zei ik zacht. Daarna sprong ik op en trok ik mijn gewaad aan, dat over een andere stoel lag. 'Harry Potter..' 'S-sorry, Severus!' Severus keek me nog verwoed aan. Hij wilde nog wat zeggen maar ik was al weg. Met mijn toverstok in mijn handen Verdwijnselde ik.

Toen ik aankwam in Godric's Hollow, in het huis van Bathilda Bagshot, hoorde ik iemand schreeuwen. 'Harry!', zei de stem van Hermione. Daarna hoorde ik het gesis van een slang. Nagini. De stem van Voldemort was verdwenen en de pijn ook. Ik kon me weer concentreren. Daarna hoorde ik hoe Harry kreunde. Met mijn stok in mijn hand rende ik richting het geluid, de trap op. 'Ja,' siste de stem van Voldemort in mijn hoofd, 'ja, vasthouden.. vassthouden.' Vervolgens hoorde ik het geluid van een spreuk. Nagini werd geraakt door de spreuk van Hermione. Ik hoorde een harde knal en vervolgens hoe de vloer naar beneden stortte. Daarna was het stil. Mijn hart klopte in mijn keel toen ik boven aan de trap stond. Ik stond in de deuropening toen Nagini nogmaals aanviel. 'Confringo!', riep Hermione. Hermione kaatste de grote slang af. Toen ze mij zag keek ze even in schok. Ik hief mijn stok op, en richtte deze op haar. Dit was mijn kans om te bewijzen dat ik géén mislukkeling was. Zodra ze dit door had pakte ze Harry bij zijn hand. 'Avada Kedavra!' Ik was te laat, de curse miste. Ze was al Verdwijnseld met Harry.