002

Mijn voetstappen weergalmen door de lange gangen van Wembley stadium. Samen met mijn bodyguard Mark en een aantal andere mensen baan ik me een weg naar buiten. Als de grote zwarte deur , met het groene bord exit, in zicht komt stop ik even met stappen. "Niall gaat het wel?" Mark kijkt me bezorgd aan. "Het gaat wel. Alleen ben ik na zo lang nog steeds niet gewend aan alle fans en camera's. Ik ben me zeg maar mentaal aan het voorbereiden op wat er gaat gebeuren wanneer we buiten komen." Even knikt hij begrijpelijk en klopt even vriendelijk op mijn schouder. "Het komt wel goed. Je fans zijn geweldig. Die camera's daar zul je nooit aan wennen, maar dat moet je er maar bijnemen." Een glimlach verschijnt op mijn gezicht en vol goede moed open ik de deur.

Onzettend hard gegil komt opzetten vanaf het moment dat ik daglicht zie. Verblind door het licht van de camera's knipper ik met mijn ogen. Voordat ik tijd heb om er aan te wennen wordt mijn arm al vastgenomen en trekken ze me ergens naartoe. Ik hoor ontzettend veel mensen mijn naam roepen. Ik open mijn ogen en zie allemaal fans achter dranghekken staan. Meteen stop ik Mark die mijn arm vastheeft en knik ik even in de richting van de fans. Hij knikt even en steekt dan zijn vijf vingers op, als teken dat ik 5 minuten heb.

Al snel ben ik bij een aantal meisjes toegekomen. Een met blond haar en een bandana in steekt haar hand naar me uit en vraagt of ze een selfie met me mag nemen. Al snel zijn er 4 minuten voorbij en heb ik een aantal mensen heel blij gemaakt. Als laatste kom ik bij een schattig meisje aan. Ze is een stuk jonger dan al de andere en daardoor ook een stuk kleiner. Meteen buig ik door mijn knieën zodat ik op dezelfde ooghoogte ben dan haar. "Wat ik jouw naam lieve meid?" Een klein zenuwachtig lachje verlaat haar mond. "Hannah." Het verlaat haar mond op zo een schattige manier dat ik gewoon moet glimlachen. Wat zijn kleine kinderen toch schattig. "Wil je samen met mij naar een filmje kijken?" Ze houdt een iphone in de lucht en ik knik snel. "Ik heb niet zo heel veel tijd meer, maar dat wil ik zeker." Een ontzettend mooie glimlach verschijnt op haar gezichtje en haar oogjes beginnen te stralen. Ze houdt de iphone zo vast dat ik het scherm ook kan zien. Ze drukt op play en ik hoor een gitaar.

"Niall we moeten nu echt wel door." Verbaasd kijk ik op naar Mark. Ik knik en draai me in de richting van het meisje. "Het spijt me lieve meid , maar ik moet er van door. Ik zal het op een andere keer samen met je bekijken." Snel geeft ze de iphone aan de vrouw achter haar, dat vermoedelijk haar mama is, en opent haar armen. Meteen neem ik haar vast en geef haar een van mijn bekend Horan hugs. Ze legt haar hoofdje op mijn schouder en fluistert iets in mijn oor. "Beloofd?" Langzaam laat ik haar los en glimlach ik naar haar. Waarna ik mijn vinger naar haar toebreng en zij die van haar er in haakt. "Beloofd!"