Charpter twenty-one

De uren in de bus gingen best snel voorbij, wat ook niet anders kon als je gedwongen werd om op de playstation drie te spelen tot Tom eens gewonnen zou hebben. ‘’Nee niet weer!’’ hij smeet de joystick door de cabine en David dook net op tijd omlaag met zijn laptop. ‘’Dit is een nieuwe tourbus en hij moet er nog net zo nieuw uit zien als we hier opruimen!’’ zei hij streng. ‘’Ja papa.’’ Zuchtte Tom en stond op om de joystick te gaan halen. ‘’Maar geef toe speel je vals? Niemand wint ooit van Tom met dit race spel!’’ Fluisterde Georg vragend in mijn oor. ‘’Ik heb het ook nooit eerder gespeeld, en het is saai maar alles om Tom zo te zien.’’ Lachte ik terug. ‘’Deze ruimte is klein genoeg om dat te verstaan!’’ riep hij boos. ‘’Laat die kwal maar, kom eens hier!’’ Bill zat half liggend op de bank en stook zijn armen naar me uit. Ik liet het spel voor wat het was en sloot me in Bill zijn armen. ‘’Te lang heb ik je aan mijn broer af moeten staan.’’ Zei hij lachend en gaf me een klein kusje op mijn voor hoofd. De rest van de avond hadden we verspild aan het kijken hoe Tom weer steeds trotser werd omdat hij van Georg en Gustav bleef winnen. ‘’Nu is het niet meer leuk Tom, ik ga slapen.’’ Gustav stond op en liep naar de slaap ruimtes Georg gaf het ook op en Tom bleef hoopvol naar Bill kijken. ‘’Nee Tom!’’ ‘’Ik wil wel.’’ Zei ik opgewekt, alleen maar om hem te pesten. ‘’Nee laat maar.’’ Hij sloot het spel af en vertrok ook. ‘’Dat dat je broer is.’’ Lachte ik. ‘’Hoorde ik!’’ kwam er dof uit vanachter de deur. ‘’Laten wij dan ook maar eens gaan.’’ Hij duwde me overeind en liet liep mee naar de boven verdieping. ‘’We hebben een extra soort van kamer, ik begrijp als je liever niet bij ons slaapt.’’ Niet bij Bill slapen? ‘’Het maakt mij niet uit, ik vertrouw ze wel.’’ ‘’Is het egoïstisch als ik zeg dat ik het erg vind?’’ zijn wangen kleurde licht rood en keek naar zijn voeten. ‘’Nee, natuurlijk niet. Waar is die kamer?’’ ‘’Daar.’’ Hij wees naar een deur. Ik liep erheen en zag dat mijn koffer er al in stond. Bill pakte mijn heupen en kuste me liefelijk. ‘’Welterusten.’’ ‘’Welterusten.’’ Toch een beetje teleur gesteld liep hij naar zijn kamer, die naast de mijne was en ik kleedde me om. Wat had ik toch een geluk, ik was gewoon in de tour bus van Tokio hotel! Wacht, nee! Ik was in de Tourbus van mijn beste vrienden. Ik kroop met die gelukzalige gedachten mijn bed in. Toch wel eenzaam zonder Bill.
comment???????