14 november

Ik voel me echt vreselijk!
Saturno gaat een paar dagen op missie, terwijl ik tegen hem gezegd heb dat hij dat absoluut niet moet doen! Wat als ons kindje in zijn afwezigheid wordt geboren? Dat zou echt een ramp zijn! Ik weet het, ik hoef nergens bang voor te zijn, ik moet nog een maand, maar toch!
Ik heb hem staan uitzwaaien, volgens mij vond hij het niks om weg te gaan.

Het is avond en ik voel me echt niet lekker. Samen met Robinia en Sirius, die net een beetje begint te lopen, ga ik naar mijn kamer. Robinia praat de hele tijd tegen me, maar ik luister niet.
‘Spica? Gaat alles wel helemaal goed?’ Ze is gestopt met praten, en kijkt me bezorgd aan.
‘Ja, alles gaat goed,’ mompel ik.
‘Je ziet echt helemaal bleek! Moet ik er echt niemand bijhalen?’
Ik schud zacht mijn hoofd. ‘Nee, het gaat echt prima. Heb alleen wat last van…’
Op dat moment krijg ik een harde steek in mijn buik, en ik zak in elkaar op de grond.
‘Spica, niet schrikken, maar ik heb zo het idee dat binnen nu en 24 uur je kind geboren wordt.’ Robinia helpt me rustig overeind, Sirius zit op de grond.
Op dat moment komt mijn broer langslopen, en hij ziet dat ik weer bijna instort.
‘Wat is hier aan de hand?’ vraagt hij verbaasd.
‘Je zus staat op het punt van bevallen.’
‘Wát! En dat zeg je nu pas?’
‘Luister, ik breng Sirius naar bed, en jij brengt Spica naar haar kamer, dan haal ik de dokter, en dan schrijf jij naar Saturno dat hij meteen terug moet komen. Zeg er niet bij waarom, anders wordt hij gek!
Regulus pakt me op en loopt rustig weg. Meer weet ik niet, ik denk dat ik in een pijn-tranche zakte.