Hoofdstuk 1 ~krukken

Vandaag, iets minder dan een week vantevoren, ga ik mijn krukken ophalen die we huren van het ziekenhuis. Natuurlijk willen mijn beide ouders mee, en natuurlijk moeten we ook eerst naar de action. Met als gevolg dat we met allemaal troep dat ziekenhuis binnen waggelen. Mijn moeder zegt dat we naar links moeten, dus mijn vader en ik volgen maar. 'Waar is het dan?' Vraagt mijn vader. 'Misschien toch niet hier.' Is het amtwoord. Ik kijk achterom en ik die met grote letterd staan: MEDIPOINT. Tuurlijk, we hebben alle drie geen gevoel voor richting. 'We lopen de verkeerde kant op.' Zeg ik.
Na een minuutje lopen, komen we aan bij medipoint waar ze de krukken hebben. Ze hebben o.a. ook rolstoelen, sta op stoelen, rollators en tepelvormers (wtf?!). Er werken 2 mensen, die allebei bezig zijn met iemand een ouderentelefoon en een rollator aansmeren. Na ongeveer 10 minuutjes wachten komt er eindelijk iemand naar ons toe; 'ik moet even iets opschrijven hoor, anders vergeet ik het en dan is de klant niet zo blij. Hahahahahah.' Wat een neplachje. Zo, waar komen jullie voor? 'Nou, ik heb niks nodig.' Antwoord mijn vader. Nee pap, het gaat ook niet altijd om jou. 'Maar zij wel.'
Wat is je geboortedatum? '**-**-****' antwoord ik. En mijn gedachten dwalen af naar de "sta op stoel." Ik bedenk me hoe iemand naar voren gelanceerd wordt. 'Bink!' Hoor ik mijn moeder zeggen. (Bink is niet mijn echte naam hoor!) 'huh?' 'Achternaam!' Dat weet jij toch ook mam?, denk ik bij mezelf. Ik noem mijn achternaam, postcode en huisnummer.
De vrouw komt aan met twee saaie, grijze krukken. Ik moet het er maar mee doen. 'Zo. Ik had ze helaas niet meer in een ander kleurtje.' 'Past goed bij onze vloer.' Geeft mijn vader als antwoord. Ik sta op uit de "sta op stoel" en tot mijn teleurstelling wordt ik niet gelanceerd. 'Houd je arm ontspannen naast je lichaam. Ja... doe hem er maar in. Oké, acht bolletjes.' Zegt de vrouw. Later lopen mijn ouders, en ik met mijn krukken, naar buiten. 'Ik ga vast oefenen.' Zeg ik. 'Je moet veel kleinere stapjes nemen hoor!' Jaja. 'Ik ga ook vast de trap af met krukken.' 'Nee, doe dat maar niet.' Bromt mijn vader. Best, dan doe ik dat toch niet. Eenmaal bij onze fietsen stoppen we de krukken onder de snelbinders van mijn fiets, en we fietsen naar huis. 'Nou, dat was dus de krukken halen. Nu nog er op leren lopen.' 'Ja.'