Two little things that look so big

'Aah!' gillend wordt ik wakker, ik veeg mijn haar weg uit mijn nat bezwete gezicht. Ik kijkt om me heen, de tv staat nog aan. Een serie is net begonnen. Hoe laat zou het wel zijn?
'Een uur' mompel ik in mezelf, ik sta op om een glas water te pakken, in de badkamer. Ik kijk in de spiegel, nu kom ik er pas achter hoe erg ik eruit zie. Ik strik mijn haar in een staart, mijn gezicht hou ik onder de kraan. Ik kijk naar buiten, alles is donker, ik heb zin in een wandeling. Misschien knap ik er wel van op. Ik trek mijn sneackers aan en loop zachtjes naar buiten.
'Serena!' zegt mijn moeder die ineens voor de deur blijkt te staan.
'Ehh'
'Wat doe je hier!' zegt ze,
'Wat doe jij hier!' ik kijk naar mijn moeders gezicht,
'Ik wilde een wandeling gaan maken'
'Of je bent terug van de kroeg!' zegt ze boos
'Mama geloof je me niet!' smeek ik half huilend
'Welke gek gaat midden in de nacht naar buiten?'
'Dan geloof je me toch niet mam! Ik ga een wandeling maken, dus' mijn moeder schudt haar hoofd. Met een ernstig gezicht, zou het gespeeld zijn of echt? Meestal met dit gezicht weet ze dat het fout gaat, maar ze was er zo van overtuigd dat ik niet zou gaan. Dus zou het nep kunnen zijn? Ik loop weer terug naar binnen, mijn moeder loopt voor naar haar kamer, dat moet ik dus ook maar gaan doen.

'Ik ben er klaar mee!' zeg ik tegen mezelf alsof ik paranoide aan het worden ben. Ik pak mijn mobiel en tik het nummer in van Taylor, ik moet hem spreken, ik moet vragen of het nog wel aan is, dan weet ik dat, dan weet ik wat er is en of ik hem nog eens moet bellen. Ik druk op het groene knopje, de telefoon gaat over. Ik loop ijsberend door mijn kamer.
'Serena, Britney en Abby zijn er!' roept mijn moeder, Brit en Ab lopen naar boven, geduldig gaan ze op mijn bed zitten aangezien er verder niet veel over is. Een bureaustoel.
'Wie ben je aan het bellen?' vraagt Britney
'Taylor' fluister ik, ik zie Abby Britney hysterisch aantikken Britney kijkt Abby boos aan. Met een sorry-gezicht kijkt Abby terug. Ik kijk ze raar aan, beide lachen ze maar wat. Ik glimlach.
'Voicemail, maar ik wil hem bellen voor Valentijnsdag'
'Hij belt jouw heus wel!' zegt Britney beleefd,
Abby knikt hevig, iets te overdreven.
'Aab!' ik kijk haar aan, meteens stopt ze met stuiteren en zit ze stil naast Britney, ze verschuilt zich.
'Ik bel hem straks weer!' zegt Serena, Abby en Britney houden zich stil.
'Wat zullen we in de tussentijd gaan doen? Kan niet veel aangezien ik huisarrest heb. Maar ik denk dat het allemaal wel mee valt'
'Ik denk dat je jezelf eerst maar eens moet opmaken want je lijkt net ziek' zegt Britney, ik gimlach 'En beddankt'
'We hebben alle geduld' zegt Abby die alweer zit te stuiteren op het bed.
'Ik pleeg even een telefoontje' zegt Britney en ze loopt gek genoeg de kamer uit.

Britney POV:
Ik loop zenuwachtig de kamer uit, straks belt Serena Taylor nog op. En dan komt ze erachter dat Taylor nu bij Taylor Swift is en met haar Valentijnsdag aan het vieren is. Hopeloos draai ik een rondje. Als ze daarachter komt komt ze vast ook achter dat ik dat weet, en Abby, Madison en Susan inmiddels ook. En dan verdenkt ze vast ook Dakota. Ik heb geen idee wat ze dan zal doen! Ik ijsbeer op de gang en toets na veel piekeren het nummer van Dakota in, maar eigenlijk ben ik bang. Bang dat Dakota ook geen uitweg weet.
'Dakota!' zeg ik opgelucht dat ze er is 'Serena' ik praat wat zachter 'Serena wil Taylor gaan bellen' ik hoor Dakota zuchten.
'Ik weet niet waar ze zijn en wat ze doen' zegt Dakota al uit zichzelf.
'Ik wil niet dat ze hem gaat bellen, ze zou zich ellendig voelen!'
'Ehh' hoor ik Dakota denken.
'Dakota, please weet je iets?' vraag ik bijna smekend.
'Ik bel je terug' zegt Dakota en daarna hoor ik gepiep. Misschien was het dringend. Ik loop de kamer weer in.
'Brit wil je in de brievenbus kijken?' vraagt Serena, ik zucht. Ze denkt echt dat Taylor haar iets gestuurd heeft, ik denk dat hij daar te laf voor is. Ik loop toch naar de brievenbus om te laten lijken dat ik er ook niets van weet. Ik zucht als ik buiten sta, eigenlijk had ik de waarheid moeten zeggen. Meteen al toen ik het wist. Maar het is allemaal zo moeilijk.. Zou ze dat begrijpen? Het is ook beter voor haar dat ze het niet weet. Ik kijk in de brievenbus. Er liggen wel twee kaartjes in. Ik pak ze en loop weer naar haar kamer.
'Twee kaarten' Serena maakt een gek geluidje en trekt de kaarten uit mijn handen. Ze scheurt het papier eraf en Abby stoot me -dit keer onzichtbaar- aan. Ik haal mijn schouders op als teken dat ik het niet weet.
'Ahh, het is zo lief!' zegt Serena als ze begint met lezen, dan ziet ze de naam die eronder staat en zucht ze.
'Niet van Taylor' ze gooit de kaart op haar bureau. En bij de andere doet ze hetzelfde. Ik pak de ongeopende kaart en maak hem open, zonder de tekst te lezen zeg ik
'Van Roy' Serena's gezicht verstart. Maar dan schudt ze haar hoofd en denkt ze ergens anders aan.
'Ik bel hem nog een keer!' zegt ze nu ze de goede moed er weer in heeft.