I'm gonna find a way to make it without you

Ik kijk om me heen, ik lig op de bank bij mij thuis. Alles is wazig en er kijken veel ogen naar me. Ze zweven om me heen, ik haal mijn armen uit. Maar grijp mis, ik kreun en probeer het opnieuw. Geen reactie.
'Ze beweegt!' hoor ik Abby roepen, ik hoor voetstappen naar me toe lopen. Het waren Abby's ogen dat ik net zag. En nu staat iedereen om me heen, Madison en Molly met een kop thee in hun handen.
'Gaat het lieverd?' vraagt mijn bezorgde maar nu ook best boze moeder.
'Taylor!' kreun ik
'Taylor is hier niet' zegt mam, ik zucht en sluit mijn ogen weer.
'Taylor' mompel ik binnenmonds. Ik zie zijn gezicht voor me, ik haal mijn armen uit mis, alleen lucht is wat ik voel. Weer kreun ik.
'Serena, je gaat slapen op je kamer, kom je staan?' zegt mijn moeder, eigenlijk als een soort test.
'Taylor' fluister ik weer, mijn stem is heel schor als ik praat dus fluister ik liever.
'Het is beter als jullie naar huis gaan' zegt mijn moeder,
'Sterkte Sereen'
'Beterschap' ik kreun, mijn vriendinnen zagen me nu vast als die dronken meid. Ik wilde alles van me af drinken, Taylor, ruzie alles. Maar ik zal toch een andere hobby daarvoor moeten zorgen. Ik zucht, morgen moet ik naar de winkel om mijn eerste werkdag te voltooien. Maar in deze staat is dat haast niet te doen, en dan zien ze me daar ook als die dronken meid. Ik zucht en denk terug aan mijn avond, of ochtend, of nacht. Ik weet het niet meer, maar een ding weet ik nog, er was iemand met rode haren. Ze was heel aardig want ze kocht de duurste cocktails en drank voor me. Ik zucht, ik ben haar naam vergeten. Misschien als ik haar op straat tegen kom dat ze me herkent, of ik haar. Maar de kans is klein, ik was dronken, zij was dronken, of misschien deed ze alsof. Want ineens was ze weg, door een serieus belletje. Ik zucht.
'Serena recht op' zegt mijn vader streng, ik ga voorzichtig recht op zitten.
'Dit doe je nooit meer!' zegt hij met een harde boze stem 'Tenzij je huisarest wilt!'
'Huisarrest! Dat is voor kinderen!' zeg ik, ik kijk boos naar buiten, waarschijnlijk zie ik er niet uit.
'Serena!' zegt mijn moeder, ik sta op en loop naar boven. Preek afgelopen. Ik druk in mijn kamer de tv aan, reclame's. Ik kijk levenloos naar de reclame's. Ik wordt wakker geschudt door een reclame, razendsnel pak ik mijn afstandsbediening en zet ik het beeld stop. Precies op het beeld van Taylor en Taylor. Ik zucht, tja, tuurlijk, daardoor was Taylor weg. De opnames van 'Valitine's Day' ik zucht. Zou hij mij vragen voor de primiere? Voor de rode loper? Ik zucht. Of moet ik hem vragen, voor een diner met mijn ouders? Ik ben boos op mijn ouders. Ik zucht weer als ik me realiseer hoe moeilijk het is om boos te zijn. Boos te blijven. Maar hoe kan het dan dat ik nu niet meer boos op mijn ouders ben, en nog steeds als ik aan Taylor denk nog wel boos ben. Boos is niet het enige, maar.. Oh,
'Ik ben ook veel te veel aan het nadenken' mopper ik in mezelf. Ik kijk naar mijn mobiel, weer een berichtje van Roy. Ze zijn zichzelf aan het opstapelen, omdat ik ze toch niet meer lees. Bij die gedachte realiserend dat ik echt niet zonder Taylor kan. Moet ik dan toch gewoon hem bellen? Wil hij nog wel dat ik bel? Anders had hij toch al lang gebeld? Moet ik Dakota bellen? Ja. Zij weet het net iets beter als ik. Ik toets het nummer aarzelend in.
'Dakota' begin ik,
'Heej!' zegt Dakota
'Hoe gaat het met je?' vraagt ze,
'Ik weet niet wat ik moet doen..' zeg ik, ik hoor Dakota zuchten
'Je gaat toch niet weer mij bellen om iets voor Taylor te doen?' zegt ze geirriteerd. Ik kijk naar buiten, ze heeft eigenlijk wel gelijk.
'Dakota..' smeek ik nog
'Ik wil het niet! Bel hem zelf maar!' ik hoor het spijt in haar stem. Is er soms iets?
'Ik.. Ik.. Dakota.. Kom op help me!' smeek ik weer, Dakota zegt niets,
'Ik moet gaan. Doei' zegt ze. En ik hoor al gepiep.
'Kus, kus doei' zeg ik. Al weet ik dat ze het toch niet meer hoort. Moet ik dan echt Taylor opbellen? Ik wil het nummer van Taylor in toetsen, maar mijn handen werken niet mee. Ze toetsen een ander nummer in, namelijk die van Britney.
'Britney help!' zeg ik,
'Ik denk dat Dakota boos op me is' ik zucht, ik ben vandaag weer zo afhankelijk van mijn mede-mensen.
'Niet, dat is ze vast niet' Britney klinkt ook al zo vreemd.
'Britney, echt niet?' vraag ik
'Echt niet'
'Hoe weet je dat zo zeker?'
'Luister maar naar mij. Dat is echt zo'
'Oke, ik heb een vraag'
'Waren je ouders nog boos?' vraagt Britney voordat ik iets kan vragen.
'Britt'
'Oke, oke, je wilt het er niet over hebben. I get it.'
'Mijn vraag is, moet ik Taylor bellen? Ik bedoel, ik heb al zo lang niets meer van hem gehoord, ik kan me zijn gezicht niet meer goed herrinneren en zijn stem klinkt nog vaag in mijn orgen. Zijn lach is weggespoeld door verdriet. En ik kan me zijn warme ogen niet meer voor me halen. Zijn warme handen om me heen. Ik weet het even niet meer Britt'
'Rustig. Rustig' ik hoor Britney twijfelen
'Brit is er iets?' vraag ik.
'Nee, nee, maar ik vind dat je Taylor niet moet bellen. Nee. De jongen moet dat doen!'
'Maar ik..'
'De jongen moet dat doen. En hij is vast druk bezig'
'Maar als hij slaapt, denkt hij dan niet aan mij?'
'Tuurlijk wel! Dat is de rede dat hij slaapt! Omdat hij denkt aan jouw, en dan droomt hij over jou!'
'En slaapt hij dan alleen in zijn bed?'
'Nee' ik schrik. Nee..
'Met wie d..' Britney laat me mijn zin niet afmaken
'Met zijn knuffelbeertje natuurlijk!' zegt ze lachend, maar de lach lijkt wel erg nep.
'Is er iets?' vraag ik weer,
'Nee, nee'
'Zekers?'
'Ja, ja zekers' zegt Britney iet wat benauwd 'Ik moet ophangen ik moet een verliefd stelletje van de bank af trappen. Ze zitten heel klef te doen!'
'Wie?'
'Madison en Mike. De jongen waar ze het al een hele dag over heeft. Ze heeft hem ontmoet op het feest' zegt Britney 'O, sorry, jij lach toen op de bank. Maar nu ga ik echt hangen!'
'Kus, kus, doei!'
'Kus, kus, doei!' ik kijk naar buiten. Dus niet Taylor bellen. Ze heeft eigenlijk wel gelijk, ik huil mezelf met mijn Taylor-verdriet in slaap en droom dan over hem.