Hs 13

Ik loop weer door de donkere gangen op weg naar mijn kamer als ik Xavier en Vader hoor praten. "...denk jij?" vraagt Vader. "Ik weet het niet," antwoord Xavier. "Je weet dat we de teams die hier niet meer thuishoren, net zoals de kinderen die te jong zijn, niet hier kunnen houden," zegt Vader dan. "Ja, maar..." protesteert Xavier. "Even niet aan je kleine zusje denken maar aan het belang van Alius Academy. Heb je enig idee wat we kunnen doen?" Vader dwingt Xavier zowat om antwoord te geven. "Dan zou nog het beste zijn om ze terug te sturen naar Sun Garden," zegt Xavier. "Bedankt," zegt Vader als hij wegloopt. Xavier loopt met hem mee. Ik kijk ze na en begin dan in tegenovergestelde richting te rennen, mijn eigen broer heeft gewoon niks gezegd. Hij verkiest Vader boven mij. Ik voel de tranen opwellen en mijn hartslag versnellen. Ik ben boos... verdrietig... verward, ik weet het niet...

Ik sta voor Jordans kamer en klop aan. Jordans hoofd kom de deur om. "Ohw... wacht even," zegt hij als hij mij ziet en snel terug naar binnen gaat. Ik wacht op de gang als de tranen weer opwellen. Hij komt terug. "Sorry, ik was net in de douche geweest en..." Hij kapt zijn zin af als hij de deur weer openmaakt en stopt met schreeuwen. "Gaat het?" vraagt hij. Ik schud mijn hoofd. "Waar gaat het over?" vraagt Jordan. "Ik hoorde Xavier en Vader en ze... ze... ze willen ons terugsturen naar Sun Garden," zeg ik als ik begin te huilen. "Wat?" vraagt Jordan als hij ons verbaasd aankijkt. "Ik... hoorde... het ze... zelf zeggen," zeg ik tussen het snikken door. Jordan doet de deur verder open zodat ik naar binnen kan lopen. "Word eens rustig," zegt hij als hij me een knuffel geeft. Ik adem een paar keer diep in en uit en kan dan weer praten.

Nadat ik alles heb uitgelegd kijkt Jordan me verbaasd aan. "Ik verzin dit niet, geloof me... alsjeblieft..." Met elk woord word mijn stem zachter. "Ik geloof je maar het is gewoon zo... waarom moeten we nu ineens weg?" vraagt hij zich hardop af. "Ik weet het niet, waarschijnlijk zijn we niet goed genoeg en moeten we daarom weg," antwoord ik. "Deed Xavier niks om ervoor te zorgen dat je kon blijven, je bent immers zijn zusje," vraagt Jordan dan. "Het was Xene die daar stond," zeg ik als ik voor me uit staar. "Xene en Xavier zijn toch hetzelfde persoon," zegt Jordan als hij me aankijkt alsof hij verwacht dat ik een grapje maak. Ik kijk hem serieus aan maar zeg niks. "Dan kan Dave mee," zegt Jordan, waarschijnlijk om de spanning te doorbreken. "Hoe bedoel je?" vraag ik verward. "Raimon gaat nu terug naar Tokyo waar Diamond Dust ze opwacht, dat wist je toch?" vraagt hij. Ik heb de laatste paar weken de tijd en wedstrijden niet bijgehouden maar kennelijk is Epsilon dus al verslagen. "Ik ben meer bezig met onze trainingen," zeg ik als ik naar buiten kijk. Jordan slaat een arm om me heen. "Gaat het?" vraagt hij. Ik schud mijn hoofd. "Ik wil wel weg maar van een andere kant niet... Xavier is hier en ik wil gewoon niet iedereen kwijt raken maar van de andere kant is deze plek de ware definitie van hel," zeg ik als er langzaam tranen over mijn wangen lopen.

Als ik weer rustig bent neemt Jordan als eerste het woord. "Ik snap je maar we kunnen niks anders doen dan afwachten," zegt Jordan. "Ik weet het," mompel ik. "Ik ga maar weer eens terug naar Xavier, hij wilt me vast straks alles vertellen over hoe Diamond Dust heeft gewonnen," zeg ik als ik met mijn ogen rol. "En als ze niet winnen?" vraagt Jordan lachend. "Dan gaat hij opscheppen over hoe makkelijk zijn team had kunnen winnen," antwoord ik als ik de deur uitloop.

Ik zit op mijn kamer te tekenen als er een mededeling komt.

Diamond Dust naar voetbalveld 4, ik herhaal, Diamond Dust naar voetbalveld 4.

De wedstrijd gaat dus beginnen. Ik leun even naar onder en stel me voor hoe het zou zijn om bij Raimon te spelen, hun zouden niemand wegsturen, toch? Hun zouden iedereen een gelijke kans geven of niet... dat is in elk geval wat ik heb begrepen van Xavier. Hij vind dit slechte eigenschappen, ik vind juist van niet. Ik ruim mijn tekenspullen op als mijn telefoon gaat. Het nummer is onbekend dus ik neem op maar zeg niet meteen mijn naam.

Telefoongesprek Arianne en ? :
Arianne: Hallo, wie is dit?
?: Ik ben het Lina.

Ik staar even een tijdje voor me uit niet wetende wat ik moet zeggen maar vind dan toch de woorden.

Arianne: Lina, ben je het echt? Ik heb je zo gemist!
Lina: Natuurlijk ben ik het echt maar wat ik me afvraag is: waarom heb ik jou nog niet zien spelen? Xavier heb ik al gezien... ligt het aan Sun Garden of Alius dat hij zo gemeen is?
Arianne: Het ligt aan Alius en de Aliusrots... Ik mag trouwens niet spelen.

De bitterheid klinkt door in mijn stem als ik praat over Alius.

Lina: Waarom mag je niet spelen?
Arianne: Ik ben nog te jong maar nu mijn vragen. Hoe heb je mijn nummer gekregen? Waarom vraag je die dingen alsof je zelf tegen Alius speelt?
Lina: Ik heb met de opgezocht of er mobiele gegevens zijn van Mount Fuji, we zijn erachter dat jullie daar zijn hoe zijn nu even te veel details, ik vond dit nummer en hoorde daarna dat het van jou was aan je stem. En tja... ik weet niet of Xavier het je heeft verteld, waarschijnlijk niet, maar ik ben de coach van Raimon.

Mijn mond valt open bij deze antwoorden.

Lina: Is er nog iets gebeurd?
Arianne: Op dat Xavier nu een echte eikel is na?
Lina: Ja, hoe gaat het met Jordan? De laatste keer dat ik jullie zag waren jullie best close.

Ik voel mijn wangen rood worden op de vraag.

Arianne: Best goed, hij had zijn Aliusrots eerder weggedaan waardoor hij weer aardig deed en...

Ik was eerst van plan te zeggen dat we nu iets hebben maar ik durf niet meer... ik weet niet hoe.

Lina: En wat?
Arianne: Nou, tja, ik en Jordan we... uuhm...
Lina: Je hebt een vriendje! Wij hebben duidelijk wat bij te praten maar we komen zo snel mogelijk naar Alius! Ik moet nu gaan want ik denk niet dat de jongens zo blij zijn als ze me hiermee betrappen. Doei! Pas goed op jezelf en op Xavier sinds hij het zelf niet meer kan, kennelijk...
Arianne: Doe ik! Pas jij ook maar op... Ik verheug me er nu al op dat je komt en trouwens, Xavier bekijkt alle wedstrijden om verslag uit te brengen. Succes met winnen! Verwoest Alius, alsjeblieft!
Lina: Doe ik!

Dan hangt ze op. De tranen staan me in de ogen. Omdat ik Lina zo mis, omdat ik erachter ben gekomen dat ik haar weer kan zien, omdat ik blij ben dat ik har weer heb gesproken. Bij dat laatste begin ik te huilen, maar tegelijk opgelucht te lachen.