Proloog
-"Hyung, lach of glimlach niet naar andere mensen die mij niet zijn"-
Hij had hem bekeken sinds de middelbare school.
Er was geen grote kloof tussen Jimin's eerste dag van school naar wat er uiteindelijk nu gebeurde, het was alweer een paar jaar verder en Jimin was nu eerstejaars op de Universiteit en Taehyung laatste jaars van de middelbare.
De meeste mensen noemde hem raar voor hoe hij van Jimin hield. Maar in zijn gedachten, het doen van wat hij gedaan had, was de enige manier zijn dat liefde geblust kon worden.
Jimin was nog gekleed in zijn normale huiskleding voor hem: een wit t-shirt, blauwe jeans en witte bijna grijze sokken.
Hij had gepland om die avond thuis te blijven terwijl zijn vrienden gingen feesten voor de eerste dag van de zomervakantie.
Taehyung had Jimin's onvermogen gebruikt om schijnbare geluiden tegen hem op te halen, en stal hem uit zijn huis met behulp van zijn kracht en een in chloroform geweekte doek.
Nu de korte jongen hier was, kronkelend voor Jungkook die er nog nooit er zo voldoend in zijn leven eruit zag. Hij had de liefde van zijn leven voor hem liggen.
"Ik hoop dat het touw rond je polsen niet te strak is" zei Taehyung.
Na dat op zijn minst een uur voorbij was gegaan, knielde hij neer en checkte voorzichtig of het touw niet te strak zat
En bekeek hem met opwinding en plezier toen de oudere jongen ineen kromp.
"Ik wil niet dat deze schone huid van jou word beschadigd, dat is mijn werk"
Taehyung slaakte een donkere lachje waardoor Jimin een verstikte snik liet verlaten die Taehyung had verzorgd door de vieze doek in zijn mond.
"awh Jiminie-Hyung" zei Taehyung terwijl hij Jimin's betraande wang streelt,
"Het is oké, het is niet mijn bedoeling om je pijn te doen"
Jimin kromp ineen onder de aanraking van de jongere wat Jungkook liet fronzen.
"Stop met bang voor me te zijn!" Taehung verhief onbedoeld zijn stem, wat Jimin alleen maar meer zenuwachtiger maakte.
Jimin was nooit een sterk persoon in scenario's die resulteerde in zijn angst omhoog werken in het openbaar.
Hoe werd hij verwacht om om te gaan met ontvoering? Het was alsof een cliché film tot leven kwam, en Jimin wist niet wat hij moest doen.
"Wat moet ik doen zodat je stopt met bang voor me te zijn?!"
Jimin trilde terwijl Jungkook naar hem staarde om zichzelf weer kalm te krijgen.
"Awe," Taehyung glimlachte wijd bij het zien van de kronkelende, schuddende Jimin, knieën gebogen en touwen rond zijn dijen en kuiten om hem niet te laten opstaan, een witte lap dat hem liet kokhalzen en een andere die hem verblinde, en zijn kleine handen gedwee proberen om de touwen rond zijn polsen te ontsnappen. "Hyung, je bent zo mooi nu."
Jimin voelde tranen opkomen in zijn ogen, Taehyung bukte zich en drukte een kus Jimin's wang. Zijn lippen waren droog en schraal tot de dood, bijna waardoor Jimin in een kromp onder Taehyung's aanraking.
"Weersta me niet Jimin" Taehyung lachte donker in zijn oor, wat een rilling door hem heen zende.
"je bent nu van mij, ik heb controle over je, en geen en van je dronken vrienden zullen merken dat je vermist bent"
Er zijn nog geen reacties.