5 september

Ik ben eindelijk weer les gaan geven, ondanks dat mijn man het geen, maar dan ook echt geen goed idee vond.
En het was een erg leuke les, waarin de kinderen niet veel geleerd hebben.
Ik kwam dus het lokaal binnen, en de klas was er nog niet, dus ik ging maar aan mijn bureau zitten en keek naar de wolken.
Volgens mij ben ik in slaap gevallen, want Karis, een van mijn leerlingen, maakte me wakker.
‘Spica, waarom lig je te slapen?’ vroeg ze. (Ik heb gezegd dat zij en de anderen me gewoon bij mijn naam mogen noemen, zonder juf ervoor. Anders zou het wel raar zijn, vind ik…)
Ik rekte me uit en klopte op mijn buik. ‘M’n kindje was moe, en ikzelf ook…’
Karis lachte. Volgens mij is ze blij dat ik er weer ben.
Toen kwam de rest van de klas binnen, en ik stuurde Karis naar haar plek.
Mijn oude lerares, Fierheid, kwam ook binnen. Ze zei: ‘Kinderen, ik ga jullie geen les meer geven. Spica is gelukkig weer terug, maar wees een beetje voorzichtig met haar. Over een paar weken moet ze jammer genoeg weer een tijdje weg, zwangerschapsverlof. Dan kom ik jullie weer lesgeven, en dan regel ik dat ze ergens een keer met haar kindje langskomt.’
‘Wacht even, wie heeft gezegd dat ik met verlof ga?’ vroeg ik verbaasd.
De klas lachte. Fierheid dus niet. ‘Ja, ja, ik heb het al begrepen. Ga nou maar weg, ik heb les te geven.’
Ik stond op en liep naar de deur, hield hem open en duwde Fierheid weg. De klas lag dubbel.
‘Nou, een normale les gaan we niet hebben, toch?’ Ik ging weer, zoals ik vroeger ook altijd deed, op mijn bureau zitten. Nu met meer moeite, maar het lukt toch.
‘Wat gaan we vandaag doen?’
Ik liet de klas even ideeën bedenken, en er waren veel leuke dingen: met de kleine draakjes spelen, leren om een eigen zadel te maken, een feestje houden…
Uiteindelijk hebben we een programma gemaakt.
Eerst ging ik wat vragen van mijn klas beantwoorden over mijn kindje, dan zouden we naar de kleine draakjes gaan en als laatste zouden we een klein feestje geven.
Ik vroeg, nog steeds op mijn bureau zittend: ‘En, wie heeft er een leuke vraag? Ik probeer alles zo goed mogelijk uit te leggen.’
De handen gingen omhoog, en ik wees iemand die vooraan zat aan.
‘Hoe lang moet je nu nog?’
‘Ongeveer rond de drie, vier maanden. Als mijn kindje niet te vroeg komt.’
De volgende vraag leek op de vorige.
‘Hoe lang weet je het nu al?’
‘Sinds de derde maand, dus nu ongeveer… drie, vier maanden? Denk ik tenminste.’
De volgende vraag kwam van Karis.
‘Hoe reageerde je echtgenoot, en je vader?’
Ik zuchtte. ‘Saturno schrok best wel. Gelukkig vond hij het totaal niet erg, hij was er best wel blij mee. En mijn vader… reageerde er niet goed op. Volgens mij hoorde ik hem zelfs laatst zeggen dat hij zit te overwegen om mijn kind weg te laten halen, bijvoorbeeld met magie. En het rare was, dat hij daar met mijn broer over praatte, terwijl die het juist goed vond! Hij heeft me dus voorgelogen.’
‘Ga je je kind dan weghalen?’
‘Nee, absoluut niet. Dat zou ik mezelf nooit vergeven.’
‘Weet je al of het een jongen of een meisje wordt?’
‘Nee, dat wil ik niet weten. Maar ik heb het gevoel dat het een meisje wordt.’
Ze vroegen nog wat dingen, en toen gingen we naar de stallen.