16 juli

Ik wordt midden in de nacht wakker van een raar gevoel in mijn buik. Snel maak ik Saturno wakker, die zijn hand op mijn buik legt.
‘Gaat het?’
Ik schud met betraande ogen mijn hoofd. ‘Nee, ik ben bang dat er iets met ons kleintje is. Stel dat er iets mis mee is, volgens mij is ze nog zo klein...’
‘Ze?’ vraagt hij.
Ik glimlach. ‘Voorgevoel.’
Hij glimlacht ook en wrijft zachtjes over mijn buik. ‘Ik denk dat je niet bang hoeft te zijn,’ zegt hij. ‘Volgens mij is ons kindje sterker dan je denkt.’
‘Ik hoop het,’ zucht ik.
Hij streelt zacht mijn wang en trekt me in zijn armen. ‘Rustig maar, m’n liefste. Maak je niet druk. Als je het niet vertrouwd, kunnen we altijd nog naar de dokter om je te laten onderzoeken.’
‘Dank je…’ Ik druk een kus op zijn wang. ‘Wat zou ik toch zonder jou moeten…’
‘En wat zou ik zonder jou moeten…’
Wat is hij toch lief, voor mij en ons kleintje.
Plotseling bedenk ik iets. ‘Heb jij al een idee voor een naam?’
‘Een naam? Nee, maar dat is latere zorg.’
‘Oké, want ik heb er ook nog niet over nagedacht.’
‘Eigenlijk zouden we het wel aan onze familie moeten vertellen…’
Ik zeg verontwaardigd: ‘Wat? Nee, papa wordt gek! Hallo, ik weet niet of je het weet, maar ik ben negentien jaar oud!’
‘Ja, en ik twintig. Dat wist ik allang, liefje.’
‘En dus kunnen we het ze niet vertellen!’
‘Maar we moeten niet te lang wachten.’
Daar geef ik hem wel gelijk in.