2 juli

Als ik opsta, is het stil. Mijn man is al weg, en ik ben alleen. Nou, ja, ik ben nu even nooit alleen.
Opeens voel ik me een beetje duizelig, en ik ga even zitten.
Wat is dit, denk ik, tot ik me bedenk dat het door de kleine kan komen.
Ik wrijf zachtjes over mijn buik, en mompel: ‘Even rustig, lieverd, ik heb geen zin om over te geven.’
Snel kleed ik me aan, gelukkig heb ik best een aantal wijde kleren.
Fluitend loop ik naar de eetzaal, pak een broodje (of twee) en loop naar de drakenstallen.
‘’Hey, Halvestaart!’ De draak kijkt nieuwsgierig op.
Ik leg mijn hand op zijn hals, en hij duwt met zijn kop tegen mijn buik aan.
‘Dus, hij heeft je het al verteld? Dacht ik het niet.’
Ik lach en loop weg, om aan het werk te gaan. De stallen uitmesten, vreselijk werk. En dan ook nog les geven aan jonge drakentrainers, en aan andere jonge ridders met draken.

***

Ik zit nu middenin de les voor jonge drakenrijders, ik ben hun vaste lerares.
Het zijn echt schatten van kinderen, en de meeste luisteren goed. En ze komen altijd vanzelf naar me toe als ze iets dwarszit.
‘Oké, jongens, let even op. Jullie gaan straks om de beurt proberen Halvestaart te temmen.’
De klas begint opgewonden te mompelen, maar een van de meisjes trekt een bang gezicht. Karis.
Ik laat mijn klas even kletsen en neem haar apart.
‘Karis? Gaat alles goed?’
Ze knikt. ‘Ja, maar ik vind het eng. Halvestaart is zo wild…’
Ik glimlach. ‘Rustig maar, ik ben erbij. De draak vertrouwt me en ik zal ervoor zorgen dat je niks zou gebeuren. Dat beloof ik je.’
‘Was… was jij bang voor je lessen?’
‘Soms wel, maar mensen geloofden in me. Maar dat was niet zo bang als dat ik nu ben.’
Karis denkt dat ik het over de les hebt, over het feit dat ik hen bij Halvestaart laat, maar in werkelijkheid gaat het over de kleine. Ik ben bang dat er iets mis mee is.