23 juni

Nee! Dit is niet te geloven! Dit gaat mijn hele leven op z’n kop zetten!
We krijgen een kindje! Niet te geloven! En ik ben pas negentien, bijna twintig! Hoe gaat Saturno wel niet reageren? En mijn vader? En Regulus, ik ben bang dat hij vreselijk boos wordt. Robinia zal me vast goed helpen, maar hoe moet ik dit mijn man vertellen? Alleen de dokter op het eiland weet het, en die heeft een geheimhoudingsplicht.
Hoe moet dit nu? En hoe is mogelijk dat ik niks gemerkt heb? Want de dokter zei dat ik nu al op drie maanden zit! Hoe kan dit zo lang verborgen zijn gebleven?!
Even rustig, Spica. Even rustig.
Misschien zitten er meer voordelen aan dan nadelen. Maar hoe moet ik dit aan mijn familie vertellen?
Ik besluit er nog maar even mee te wachten, gewoon om even tot rust te komen.
Ik ren naar mijn kamer, waarbij ik Saturno bijna omver ren, de deur op slot doe en me op bed laat vallen, snikkend. Aarzelend leg ik mijn hand op mijn buik, maar ik voel niks, terwijl dat volgens de dokter wel zou moeten.
Wat als… mijn kleintje niet gezond is? Nee, het moet wel gezond zijn!
Ik hoor geklop op de deur en de stem van mijn man.
‘Spica? is alles oké?’
Ik slik en roep: ‘Ja hoor, er is niks.’
Ik hoor hem zuchten. ‘Gelukkig, je liep zo snel voorbij, dat ik het ergste dacht.’
‘Echt, lieverd, alles is goed. Gewoon… wat last van m’n hoofd.’
‘Moet ik zo’n verzachtend middeltje voor je halen?’
Wat lief…
‘Dat hoeft niet hoor, het trekt al weg.’
‘Oké. Weet je het zeker?’
‘Ja, ik weet het zeker.’
‘Dan… ga ik maar.’
‘Is goed, ik red me wel.’
Ik hoor hem weglopen, en mompel tegen mijn kindje: ‘Het is nu jij en ik, kleintje. Ik vertel het je vader wel een andere keer.’
Maar hoe moet ik nog even bedenken…