31 januari

Ik loop met Saturno hand in hand door een gang, we zijn op weg naar de bibliotheek. Ik ben namelijk door al mijn boeken heen.
Na een halfuurtje zoeken heb ik wel genoeg boeken. Saturno heeft om de een of andere reden de hele tijd verlegen aan de kant gestaan, tot ik zijn kant op kom en hij stottert: ‘Spica… ik moet je iets vragen…’
Ik kijk hem vriendelijk aan en vraag: ‘Wat is er dan?’
Opeens gaat hij op een knie zitten en houdt een doosje omhoog. Opeens klopt mijn hart in mijn keel. Hij vraagt heel zacht: ‘Wil… wil je met me trouwen?’
Ik vlieg hem om zijn hals en roep: ‘Ja, natuurlijk! Niets liever!’
Dat ik ooit dacht dat ik geen toekomst met hem zou kunnen hebben.
Hij doet me de ring om en kust me zachtjes, over mijn wangen stromen tranen. Tranen van extreem geluk.
Opeens bedenk ik me iets, en ik maak me los.
‘En mijn vader dan? En jouw vader? We moeten hen wel om toestemming vragen!’
Hij lacht. ‘Maak je geen zorgen, mijn lieve schat. Ik ben eerst voor advies langs mijn vader gegaan, toen langs jouw vader, die toestemming gaf, en toen voor de zekerheid nog langs Regulus, die het helemaal geweldig vond, net als Robinia!’
‘Weet je, ik vind dat we Merope niet zomaar een kaartje moeten sturen, maar gewoon met z’n tweeën naar het Sterrenrijk moeten gaan, met Halvestaart om ons ernaar toe te brengen!’ roep ik enthousiast.
‘Geweldig idee. We laten wel een briefje achter, ik heb geen zin om het te vertellen. Het is handig als we vanavond inpakken en morgen vertrekken.’
‘Je weet dat je niet zomaar weg kan, toch? Je taken op het eiland…’ mompel ik.
‘Maakt niks uit, ze snappen wel dat ik nu het liefst bij mijn verloofde wil zijn.’ Hij legt zijn armen stevig om mijn middel en kust me nog een keer, maar nu langer en veel inniger.
Ik voel me… echt geweldig, de vlinders gieren door mijn buik heen.
Als hij zich dan losmaakt, leg ik mijn hoofd tegen hem aan, en zeg: ‘We kunnen nu beter in gaan pakken.’
Hij knikt en we lopen de bibliotheek uit. Ik voel me nog steeds echt geweldig…