Hs 2

Ik word wakker van het geschreeuw van jongens. "Waarom zijn jullie zo vroeg wakker?" vraag ik ze. "Als een iemand wakker word wekt diegene meest de rest," legt Felix uit. Hij is de jongen die zo vaak bij Peter is en kennelijk nogal belangrijk hier is. "Pfff..." antwoord ik alleen maar als ik opsta en even verderop in een boom klim. Het gaat niet makkelijk maar even later zit ik bovenin de boom en val ik weer in slaap.

Ik word wakker omdat iemand aan het andere uiteinde van de tak leunt. Ik kijk op en zie Peter zitten. "Ben je gek?!? Dalijk breekt de tak!" zeg ik als ik naar de tak kijkt de helemaal omgebogen is. "Tja..." zegt hij alleen maar. "Zolang we nog niet vallen," voegt hij eraan toe als hij opstaat en naar een tak springt die naast de tak hangt waar ik op zit. Hij loopt, een beetje wiebelend, over de tak en gaat bijna naast me zitten. "Waarom zit je hier zo alleen?" vraagt hij dan. "Ik lag te slapen totdat jij me wekte," antwoord ik. "Sorry," antwoord hij. "Ik heb nieuws anders had ik je niet gewekt!" zegt hij blij als hij me bij mijn armen vast pakt en me terug op de grond zet. "Bedankt, denk ik," zeg ik als ik weer op de grond sta. Sinds ik hier ben heb ik steeds minder last van hoogtevrees. Dan loop ik terug naar de groep jongens.

"Jongens!!! Hey!!! Ben stil!!!" roept Peter als hij voor ons staat. "Bedankt," zegt hij als iedereen stil is en lijkt te luisteren. "We hebben bezoek," zegt Peter als hij grijnst. Wat bedoelt hij? "De helden," begint hij sarcastisch. "Helden?" vraag ik me hardop af. "Ja, de helden. Sneeuwwitje, Droomprins, Repelsteeltje, Kapitein Haak, Henry en natuurlijk Emma Swan," zegt hij. Dan vervolgt hij zijn verhaal. "Ik zal ze gaan begroeten, op de Peter-manier." Dan vliegt hij weg. Iedereen begint te juichen maar ik weet niet wat er zo grappig is. Ik loop dus maar naar Felix. "Hey, weet je wat er aan de hand is? Ik snap er niks van," vraag ik. "Ze zijn eigenlijk geen bezoekers maar gewoon indringers en niet zomaar indringers... Ze zijn hier voor Peter," zegt hij. "Hoe bedoel je?" vraag ik. "Een heleboel mensen zijn Peter als een slechterik omdat hij mensen ontvoerd," zegt Felix. "Maar iedereen kiest toch zelf of die meegaat?" vraag ik verward. "Ja, maar de ouders worden niet ingelicht, hierom denken mensen dat het om ontvoering gaat," legt Felix uit. "Arme Peter," mompel ik tegen mezelf. "Hij vind het niet erg, zolang hij maar mensen kan helpen, mensen die alleen zijn," zegt Felix. Ik knik, daar lijkt het wel op...

Na een tijdje te hebben geoefend met boogschieten komt Peter terug. "Ik heb onze gasten begroet en ze besluiten om nog even te blijven!" roept Peter hard. Ik ren terug naar het kampvuur waar hij staat. "Wie is er klaar om ons spel te spelen?!?" roept hij. Alle jongens beginnen blij te juichen en ik weet niet waarom maar ik doe even blij mee. Dan kijk ik Peter een keer aan. Hij grijnst. "We gaan vanaf nu blijven verkassen, we gaan verstoppertje doen!" zegt Peter als hij weer grijnst. Ik maak een rugzak door wat wat takjes in elkaar te vlechten en de gaatjes op te vallen met bladeren. Het is niet groot maar ik kan er wel wat spullen in kwijt. Ik pak twee messen, een boos en een dozijn pijlen. "Dat moet goed genoeg zijn," mompel ik in mezelf. "Wat doe je?" vraagt Peter als hij naast me komt staan. "Je zei dat we zouden gaan verkassen dus heb ik een klein rugzakje gemaakt van sterke takken en bladeren en heb er wat spullen in gedaan," zeg ik als ik de bovenkant, gemaakt van een groot blad zodat die open kan, om klap en de inhoud laat zijn. "Zo kan je het ook doen," zegt Peter. "Hoe bedoel je?" vraag ik. "Je kan ook nieuwe spullen maken als we op het nieuwe kamp aankomen," zegt Peter. "Dat kan maar dan ben je langer bezig met spullen maken dan met wat anders," zeg ik als ik de tas weer dicht maak en hem over mijn schouders slinger, ik heb twee lianen gebruikt schouderbanden. "Oké, je hebt gelijk..." zegt Peter, kennelijk met tegenzin. Ik kijk hem trots aan. "Jongens, hier komen!" roept Peter dan. De jongens verzamelen zich om ons heen. "Inge gaat jullie uitleggen hoe jullie deze rugzakken moeten maken zodat we de spullen kunnen verplaatsen," zegt Peter als hij me naar voren duwt met de rugzak. Ik zucht een keer maar begin dan toch maar uit te leggen hoe ze deze rugzakken kunnen maken.

Na een paar minuten gaan de jongens spullen verzamelen zodat iedereen een eigen rugzak kan maken. Ik loop rond zodat ik hier en daar kan helpen. "Als je daar een klein blaadje legt valt er niks doorheen," zeg ik tegen een jongen die nogal wijd vlecht en niks opvult, hij heeft een heleboel gaten erin zitten. "Denk je dat je het beter kan dan mij?" vraagt hij opeens als hij dreigend opstaat. Ik ga me echt niet laten bang maken door een van de jongens hier, ik moet mijn plaats verdedigen als enige meisje hier. "Ja, aangezien jij het fout doet. Ik kan het inderdaad beter!" Ik verhef mijn stem als ik mijn hand om het handvat van mijn mesje in mijn broekzak klem. Aangezien ik niet kan zien of hij wat vast heeft is dit misschien veiliger en inderdaad, hij haalt naar me uit met zijn eigen mes. Ik draai zijn hand makkelijk op zijn rug. "Je blijft van me af," zeg ik. Ik laat hem even snel weer los. Shit... mijn ijsmagie is weer eens op hol geslagen. Er zit nu een laagje ijs in zijn nek en over zijn pols. "Wat is dit?" vraagt de jongen zich hardop af als hij eroverheen wrijft. Dan komt Peter aangelopen en ik weet dat ik het officieel heb verpest...