14. Silver Moon Pack

Zeven jaar later

In het begin twijfelde een enkeling over onze relatie maar dat Liam en ik bij elkaar horen, is nu toch wel duidelijk. Onze liefde is zelfs zo sterk dat ik iets gedaan heb waarvan ik nooit gedacht heb het te doen.
Ik speel met de ring om mijn vinger. Twee jaar geleden heeft Liam mij gevraagd om met hem te trouwen. Waar ik volmondig ja op gezegd heb. Onze bruiloft was vorig jaar. Waarbij Karen, zijn moeder, het niet droog kon houden. Het is dat Liam mij waarschuwde dat zijn moeder snel huilt.
'Zayn!'
Ik glimlach door zijn stem en loop de keuken in. Alleen hij lijkt behoorlijk boos te zijn en binnen een seconde is dat te voelen aan zijn vuist.
'Hoe bestaat het dat je mij kunt bedriegen! Durf eens te zeggen dat ik het mis heb want William heeft je zelf gezien in de stad én met haar!' gaat hij verder.
Verbijsterd kijk ik hem aan. 'Wacht even, hoe zag de vrouw eruit? Je weet dat ik drie zussen heb. Je eigen zussen niet meegerekend.'
Liam schudt zijn hoofd. 'Nee, het was niet een van je zussen of mijn zussen.' Hij laat een foto zien van een vrouw met donkerbruin lang haar.
'Dit is niet bepaald de manier hoe ik het je had willen vertellen,' begin ik. 'Ik wil met jou alleen praten. Zonder dat iedereen meeluistert. Of zachter praten of...'
'Dus het is waar? Je hebt een ander,' reageert Liam met een dikke stem. 'Ik kan niet geloven dat je voor haar kiest. We zijn op elkaar ingeprent. We zijn getrouwd.'
Deze keer blok ik zijn vuist. Dat zal hem straks wel spijten. 'Nee, zo ligt het niet. Ik heb deze ring van jou gehad en heb ik, in het bijzijn van vrienden en familie, jou mijn ja woord gegeven. Liam, je raakt me niet kwijt.'
'Lieg niet tegen me!' schreeuwt hij. Wel zodanig dat iedereen het gehoord heeft.
'Ik lieg niet.' Dit is zo lastig. Hij luistert niet eens.
'Wel waar! Je hebt een ander en je ontkent het niet eens! Je bevestigt het juist...'
'Omdat Sabia zwanger is, Liam!' roep ik zelf uit. Mijn emoties heb ik niet langer onder controle. Wat komt door zijn reactie en houding. 'Weet je dat ik voor jou bereid ben om een surrogaatmoeder te zoeken! Sabia weet dat wij, jij en ik, getrouwd zijn.'
Opnieuw dat Liam uithaalt maar zijn vuist blijft in de lucht hangen. 'Sabia heet ze én ze is zwanger!' Met een woest gebaar trekt hij de ring van zijn vinger en gooit het naar mij. 'Vertrek! Uit mijn leven en waag het niet om terug te komen!'

Een paar uur later zit ik bij Sabia, die meteen voorgesteld heeft dat ik bij haar welkom ben om te logeren. Ze heeft mij zelfs gekalmeerd met een glas whisky.
'Hij luisterde niet eens want ik heb het hem verteld,' snik ik nog zacht.
Sabia legt haar hand op mijn schouder. 'Hij trok zelf conclusies en hij hoorde wat hij wilde horen om jou weg te sturen. Het komt wel weer goed, Zayn.'
Dat denk ik toch niet. Ik hou mijn gedachten echter voor mijzelf. 'Eerst zien, dan geloven.' Ik heb momenteel nog mazzel gehad want Liam was kwaad genoeg dat hij had kunnen veranderen en mij serieus verwonden. De vuist die ik wel heb gekregen, zal snel genoeg weg trekken.
'Oké, kom op jij. Ik heb namelijk voor de zekerheid een slaappil in je drinken gedaan.' Ze trekt me omhoog. 'Ik denk anders niet dat je zult slapen. Dat laat ik liever aan de baby over.'
Ik volg haar langzaam. 'Sabia alsjeblieft,' mompel ik en geeuw ik. De slaappil moet dan beginnen te werken. 'Hoeveel slaappillen heb je me gegeven?'
'Gezien wat je bent, heb ik je drie pillen gegeven,' grinnikt ze en legt ze mij in het logeerbed. 'Weltrusten.'
Drie slaappillen en puur omdat ik een gedaante veranderaar ben. Veel kan ik niet meer nadenken of ik zak weg.

Eerst had ik gedacht dat Liam even tijd voor zichzelf nodig heeft maar de dagen dat ik bij Sabia ben veranderen in weken. Zelfs in maanden. In diezelfde tijd wordt Sabia's buik steeds ronder en dikker. Juist terwijl ik alsmaar verder zak in een depressie. Had ik Liam dan nog duidelijker moeten maken hoe het zit? Een vraag die me soms bezig houdt.
Lucas, mijn rechterhand en beta, komt soms langs om mij op de hoogte te houden. Een enkele keer dat Liams naam viel maar meer ook niet.
Evenmin dat ik nog zin heb om uit te leggen hoe het echt zit. Iedereen trekt dezelfde conclusie als Liam. Daardoor heb ik nu haast iedereen tegen me. Niet mijn probleem meer. Ik moest weg gaan en dat heb ik gedaan. Is het weer niet goed.

Tegen de tijd dat Sabia hoogzwanger is, heeft iedereen zelfs afstand genomen van mij. Ik zie niemand meer. Van de twee wolf packs is er nu één van gemaakt; Silver Moon pack. Blijkbaar besta ik niet meer voor ze. Mijn vechtlust heeft me ook in de steek gelaten. Soms vraag ik me af of het niet beter is om er een eind aan te maken. Ik heb toch niks meer te verliezen. Degene waar ik van hou, heeft me hardhandig uit huis geschopt. De man waar ik mee getrouwd ben. De man waar ik een kind mee wil. Sabia bewijst het. Weg. Allemaal weg en Liam heeft me niet eens de kans gegeven om het uit te leggen. Hij had geeneens geduld om te luisteren naar wat ik te zeggen heb. Had. Had! Het is over.
Als ik geluiden hoor, spits ik mijn oren.
'Of Zayn thuis is?' Sabia klinkt verbaasd. 'Oké, één, dit is zijn huis niet. Hij logeert hier tot hij wat beters heeft gevonden. Twee, hij komt en gaat wanneer dat hem uitkomt.'
'Serieus, hij gaat nu nog weg terwijl de baby kan komen.' Dat blijkt Patrick te zijn.
Zelfs het gesnuif van Alex is herkenbaar. 'Hoe krijg je het voor elkaar dat je Zayn kunt verleiden? Ik dacht dat hij niet bepaald opgewonden raakt door vrouwen...'
'Nu gaan jullie leren om te luisteren! Luister goed want ik zeg dit maar één keer. Ik ben zwanger van Zayn via een verdomde injectie. Kunstmatige inseminatie en dat heeft hij er voor over om met Liam, zijn man, een kind te krijgen. Als dat geen liefde is, weet ik het ook niet,' legt Sabia boos uit. 'Maar vertel even wat jullie hier doen want Zayn heeft maanden niks meer vernomen van jullie. Zeven maanden. Hij heeft niks meer te verliezen en... God, als het echt kon, zou hij nu een alcoholverslaving hebben.'
'Wat!' reageert een geschrokken Lucas. 'Je weet dat we... anders zijn. Waarom?'
'Omdat ik wel zijn kind draag. Hij kan straks net als zijn vader zijn,' zucht ze. 'Praat Liam wat verstand bij en doe het snel. Straks pleegt Zayn nog zelfmoord.'
Het is dat ik af en toe via het raam naar binnen en buiten ga. Anders zou ze weten dat ik alles kan horen.
'Nee!' klinkt het van sommige tegelijk.
'We komen terug,' is Lucas te horen.
'Met Liam, anders kom je er niet in.' Sabia zucht opnieuw en dan gaat de deur dicht.
Even twijfel ik om naar beneden te gaan. Nee, niet nodig. Sabia is eerlijk genoeg om het me straks te vertellen.

Zoals gedacht, vertelt Sabia alles tijdens het eten. Lucas, Patrick, Alex en Dane stonden blijkbaar voor de deur. Ik heb ze alleen niet allemaal gehoord. Op zoek naar mij maar ze hebben zich weg laten sturen door Sabia.
Ik sluit mijn ogen voor een seconde. 'Sorry Sabia, maar ik was wel hier en heb alles gehoord,' verontschuldig ik me dan.
'Zayn, ik neem het je niet kwalijk. Toen je ruzie had, met Liam, heb je gelijk geprobeerd om het uit te praten maar hij luisterde nauwelijks. Hij heeft er voor gezorgd dat iedereen afstand nam door ze te vertellen wat ze wilde horen.' Ze kauwt op een stukje vlees en slikt het door. 'Volgens mij was Liam niet voor rede vatbaar, als ik jou zo hoor. Ik weet echt nog wel dat je volledig in tranen was toen je hier kwam, maanden geleden. Hij hoorde wat hij wilde horen om een excuus te hebben om jou eruit te gooien.'
Ik schuif mijn bord van me af. Ik heb niet eens alles op. Toch geen honger. 'Dat denk ik ook.' Wel dat ik een pijn voel, dicht bij mijn hart. Een pijn omdat ik niet bij Liam kan zijn. Zou hij er net zo erg aan toe zijn? 'Maar ik heb geen idee wat er gebeurd als Liam opeens voor de deur zou staan.'
'Je zou alles uit kunnen praten. Al moet ik zeggen dat hij wel eerst zijn verontschuldigingen moet aanbieden. Hij is in de fout gegaan door zelf conclusies te trekken, zonder jou een kans te geven om het uit te leggen.'
Dat ben ik met haar eens en sta ik op. 'Ik ben boven.
'Zayn, wil je mij een plezier doen en nu in de buurt blijven,' reageert Sabia snel. 'Straks komt de baby en dan ben jij er niet om te helpen.'
Ik laat mijn hoofd hangen. Dat Liam mij weg gestuurd heeft, hoef ik me niet van de baby te distantiëren. De baby heeft daar niks mee te maken. Ik knik echter als antwoord en ga dan naar boven.

Wetend dat de baby elk moment kan komen, ga ik alleen 's nachts even naar buiten. Niet te lang want als er iets is, kan ik Sabia helpen. Om die reden dat ik in de buurt blijf en ben ik op het dak.
Dat de jongens hier waren, is inmiddels een week geleden en nog steeds geen teken van Liam. Waarom zou hij ook komen? Hij heeft zichzelf overtuigd dat ik vreemd ging. Dan luister je niet naar anderen.
Het geluid dat iemand schrikt, zorgt ervoor dat ik me omdraai. Lucas.
'Zayn?' vraagt hij voorzichtig.
Ik snuif. 'Wat kom je doen,' zeg ik bitter. 'Heb je het niet te druk met Silver Moon? In tijden heb ik niks meer van jou, of de anderen, gehoord.'
'Dat mocht niet,' verklaard Lucas. 'Alfa bevel van Liam...'
'Bespaar me je praatjes...'
'Zayn!' roept iemand opeens.
Sabia, besef ik me. Het klinkt alsof ze in pijn is. De baby! 'Vertel Liam maar dat ik er nog ben voor de baby. Anders had ik er al een eind aan gemaakt.' Ik klim terug mijn kamer in en ren naar Sabia.
Blijkbaar met Lucas op mijn hielen. 'Ik herkende je nauwelijks.'
Tja, ik heb maanden niks aan mijzelf gedaan dat er een baard groeit. Mijn haren zijn ook langer geworden. 'Niet nu, doe me een lol.' Ik kijk naar Sabia. 'Komt de baby?'
Sabia knikt dan. 'Ja, ik heb heel de dag al weeën en vruchtwater verlies ik ook heel de dag. Er zit ongeveer tien minuten tussen de weeën.' Ze werpt een blik op de man naast me. 'Heb ik niet gezegd dat je niet terug hoefde te komen zonder Liam?'
'Hij zit in Wolverhampton bij zijn ouders voor een paar weken,' antwoordt Lucas.
'Doe het Zayn,' beveelt Sabia mij dan. 'Dan weet je zeker dat hij komt.'
Ik schud mijn hoofd. 'Ik ga me niet verlagen tot dat niveau.'
'Jij bent de enige die het kan. Opschieten nu want ik wil naar het ziekenhuis,' reageert ze met tranen in haar ogen van de pijn. 'Nu Zayn!'
Ik draai me naar Lucas toe. 'Praat met Liam en zorg dat hij luistert!' zeg ik op mijn alfa stem. 'Daarna stuur je hem naar het ziekenhuis. Zie ik hem daar niet, maak ik er een eind aan. Sabia heeft dan de volledige voogdij over mijn zoon.'
Geschrokken kijkt Lucas mij aan. 'En je zoon dan?'
'Geen tegenspraak. Haal Liam!' Ik help Sabia tegelijk uit bed en gaan we naar de auto. 'De tijd tikt, Lucas. Breng Liam naar mij!' Opnieuw gebruik ik mijn alfa stem. Wat ik anders haast nooit doe. Ik ga naar het ziekenhuis met Sabia en verdwijnt Lucas in de nacht.

Een paar uur later is hij er dan en kan ik hem vasthouden. Mijn zoon. Het zou ons moment moeten zijn, Liam. Het is onze zoon. Er is echter nog geen teken van Liam. Kom op, waar blijf je? Tranen branden in mijn ogen. Wel weet ik nu een manier. De kliffen. Het is een kleine moeite om in het water te springen. Liam is de enige die weet dat ik niet kan zwemmen.
'Ik had gehoopt dat ik je voor kan stellen aan je vader,' mompel ik en druk ik een kus op zijn hoofdje.
'Hoe gaat het met hem, papa?' vraagt Sabia.
Iets dat echt zorgt dat ik begin te huilen. 'Met Sam goed,' fluister ik emotioneel. 'Maar met mij minder. Ik hou dit niet lang meer vol zonder Liam.'
Sabia gebaard dat ik dichterbij moet komen. 'ik wist niet dat het inprenten zo sterk is. Geef het niet zo snel op. Als hij niet hierheen komt, ga dan naar hem.'
Koppig schud ik mijn hoofd. 'Ik dacht het niet. Hij luisterde niet, hij veroordeelde mij meteen en de beschuldigingen. God, hij heeft me zelfs met een vuist geslagen. Ik moest vertrekken en weg blijven.'
'Sinds wanneer luister jij daar naar? Je was zelf een alfa, Zayn, maar door weg te gaan heb je wel de anderen in de steek gelaten. Daar ben jij even schuldig aan dus ga niet als een klein kind Liam aanwijzen,' reageert ze.
'Sabia, dat realiseer ik me nu ook wel. Het ging mij er vooral om dat ik op een rustige manier en in een rustige omgeving met Liam kan praten, maar hij mag wel eerst zijn excuus aanbieden.' Ik leg mijn zoon in haar arm. 'Ik heb alles al geregeld zodat jij zijn moeder bent, mocht mij iets overkomen. Of Liam er nou wel of niet zou zijn, maakt niks uit want ik had je willen vragen om zijn peetmoeder te worden.'

Ik weet dat Liam weet waar hij mij kan vinden. Dus waarom hij niet komt, weet ik niet. Sam is nu een week oud en kan ik zelfs zijn huilbuien herkennen. Zelf vind ik het onderhand tijd om wat te gaan doen. Met een schone luier, leg ik Sam terug in de ledikant. Vervolgens ga ik naar beneden. Het is al donker en ligt Sabia in bed. Oké, een brief voor Sabia, een brief voor Liam en een brief voor Sam, maar die mag Sabia geven als hij daar oud genoeg voor is.
Rennend ben ik vanzelf naar de kliffen gegaan. Een automatisme. Eerst was het mijn plek. Daarna voor mij en Liam samen. Nee! Kappen, zeg ik streng tegen mijzelf. Hij weet waar ik was. De anderen wisten het ook.
Ik ga aan de rand staan en kijk omlaag. Waar de golven rustig tegen de kliffen breken. Ik weet dat Sam in goede handen is bij Sabia. Als een gedaante veranderaar, zal hij op zijn zestiende jaar voor het eerst veranderen. Bij de eerste symptomen moet ze contact opnemen met de jongens. Liam. De reden dat ik dit wil doen. De man waar ik mijn hart aan kwijt geraakt heb. Degene die mijn man is. Verklaard door de dominee, twee -bijna drie- jaar geleden. Diezelfde man die mijn hart gebroken heeft. Ik kan niet zonder hem. Echt niet. Hij is niet naar het ziekenhuis gekomen terwijl ik Lucas een alfa bevel gegeven hebt. Nog even en het is over.
'Zayn?!' klinkt het vragend en angstig.
Langzaam draai ik me om. Daar staat hij dan. De reden dat ik besta maar eveneens mijn ondergang. Bijna een jaar heb ik hem niet gezien. Nee! Als hij hier is om mij te redden en vervolgens een grote mond te geven, zal ik hem dat besparen. Ik kijk terug over zee en omlaag. 'Je bent te laat, Liam.' Je hebt mijn hart gebroken. Zonder nog na te denken, spring ik.
'Nee!' is het laatste dat ik hoor en raak ik dan het water.
Waarbij ik mijn leven, de tijd met Liam samen, de tijd met de anderen opnieuw beleef in mijn hoofd. Tegelijkertijd krijg ik water binnen en raak ik in paniek. Het volgende moment lijken mijn longen vol te zijn met water en wordt het langzaam donker voor mijn ogen.

Als ik langzaam bij kom, voel ik een pijn aan mijn ribben. Vooral aan de linkerkant. Daardoor weet ik meteen dat ik nog leef. Hoe kan dit? Hij gaf toch niet meer om me? Heeft hij me gered of iemand anders? Ik kan er achter komen als ik mijn ogen open doe. Slechts een beweging is voldoende dat ik opeens een paar armen om me heen voel.
'Het spijt me zo,' snikt iemand. Liam. 'Ik had beter moeten weten. Alleen het leek echt of je me bedroog.'
Ik weet mijn ogen open te doen en knipper een paar keer door het licht. Om dan te zien dat er tranen over Liams wangen rollen.
Snikkend vervolgt hij. 'Ik kan niet geloven wat je gedaan hebt. Voor mij... Voor ons.'
'Ik had je willen verrassen,' fluister ik. Oh, dat doet zeer. Mijn keel voelt ruw en pijnlijk aan. 'Toen jij mij beschuldigde, had ik net bericht van Sabia gekregen dat alles gelukt is en dat ze zwanger is.' Ik negeer mijn droge keel. 'Maar jij luisterde niet en stuurde me weg.' Ik voel zelf tranen opkomen. 'Waarom moet ik zelfmoord plegen voordat jij eindelijk het licht ziet? Je had ook te laat kunnen zijn...' Ik hoest even door het vele praten.
'Vergeef me, ik ben een idioot geweest. We hadden het al over kinderen. Nooit, maar dan ook nooit had ik durven dromen dat een surrogaatmoeder een optie is. Om zo een kind van ons te hebben. Iets wat jij gedaan hebt.' Liam komt naast me liggen en trekt mij in zijn armen. 'Ik hou van je. Ik wil je terug. Samen met onze zoon,' huilt hij. 'Ik zou je achterna komen als je wel dood was, want ik kan niet zonder je.'
Ik kap hem af door mijn lippen op de zijne te drukken. Wat meteen een lieve, tedere zoen wordt en heb ik het gevoel weer thuis te zijn. 'Graag, Liam, maar doe me dat niet nog een keer aan.'
'Nooit meer,' beloofd hij me.