14. Battle for Alpha? (1)

Woedend kijk ik van Alex naar Dane. Schijnbaar zijn ze in contact gekomen met een paar van de Silver Wolf pack. Toch heeft dat wel geresulteerd om te weten dat hun aantal gegroeid zijn. Waardoor zijn ze de grootste pack in het land.
'Waar ben je nou zo boos om?' wilt Lucas, mijn rechterhand en beta, weten. 'Het is juist goed om daar van op de hoogte te blijven. Ik pleit er voor om wat vaker bij hun te gaan spioneren.'
Mijn boosheid verdwijnt en een ongemakkelijk gevoel komt er voor in de plaats. Ik weet dat Lucas gelijk heeft. Maar wat als de Silver Wolf pack er achter komt dat we hun bespioneren? Dat doen we anders nooit bij elkaar. Met mijn duim en wijsvinger wrijf ik in mijn ooghoeken. 'Geef me even tijd om na te denken.'
Lucas stuurt meteen iedereen de kamer uit. 'Tien minuten of langer?'
'Langer,' antwoord ik en doe ik de deur open. 'Ik ga zelf even rennen. Er loopt toch niemand een ronde of wel?'
Daarop schudt Lucas zijn hoofd. 'Nee, misschien de andere pack. Niemand van ons in ieder geval. Pas over een paar uur weer.'
Dan weet ik genoeg. 'Tot over een uur of zo.' Het heel idee om te gaan rennen zonder de gedachten van de anderen te horen, staat me zeker aan.
'Geniet er van,' glimlacht Lucas nog.
Na een kort knikje ga ik weg.

Zodra ik op vier poten sta, merk ik dat het echt stil is. Gelukkig maar. Opgelucht begin ik met lopen. Voor ik het weet, ren ik op volle snelheid tussen de bomen door richting de kliffen. Wat nog altijd mijn plek is om na te denken. Als ik hier ben, laat iedereen me wel mooi met rust. Iets wat we elkaar gunnen. Anders zitten we vaak twenty-four-seven met elkaar opgescheept. Voorlopig heb ik even de tijd, rust en privacy om na te denken. De Silver Wolf pack gaan bespioneren. Kan het nog gekker? Wat zou er gebeuren als ze er achter komen dat we hun bespioneren?
Mijn rust op de kliffen is echter van korte duur als ik gegrom hoor. Omkijkend zie ik een wolf staan. Donkerbruine vacht en even donkere ogen, lijkt het wel. Wanneer ik me echt goed omdraai om te kijken, verstijf ik direct op mijn plek. Een reeks beelden gaan mij voorbij als een picknick op de kliffen, ontbijt in bed, samen door het bos rennen en meer van dat soort momenten. Ik lijk wel gevangen in zijn ogen. Als een hert gevangen in het licht.
Pas na een paar minuten beweeg ik weer en lijk ik mijn stem terug gevonden te hebben. 'Verander terug,' beveel ik. 'Ik wil weten wie je bent.' Dat is me nog net even onduidelijk en vaag gebleven.
De wolf buigt zijn kop wat. Zonder moeilijk te doen veranderd de wolf terug naar zijn mensenvorm.
Ik kan mijn verbazing niet verbergen als ik een man zie, van ongeveer mijn eigen leeftijd. Ik wist dat het mogelijk was maar dat het mij zou overkomen? Toch heb ik nu mijn partner gevonden in deze man. Hij ziet er goed uit. Kort donkerbruin haar, donkere -bijna zwarte- ogen en een getraind lichaam met een six pack. 'Jou heb ik hier nog niet gezien. Ben je nieuw?'
'Ja,' knikt hij.' Ik ben Liam,' stelt hij zichzelf voor met uitgestoken hand.
Automatisch dat ik mijn naam wil geven maar twijfel dan een seconde. 'Javadd,' zeg ik dan en schud ik zijn hand.

Als ik de volgende ochtend wakker word, blijk ik niet alleen te glimlachen maar lig ik ook in de sterke en beschermende armen van Liam. Heel de avond en nacht hebben we gepraat, gelachen en ervaringen gedeeld. Wat van serieuze gesprekken over vechttechnieken en naar de meest onzinnige dingen als favoriete ijssmaak combinatie. Omdat we geen van beide weg wilden gaan, ben ik naderhand -ik denk na middernacht- in zijn armen gaan liggen en zijn we zo in slaap gevallen.
Ik draai me om naar hem en zie dat zijn ogen net open gaan.
'Goedemorgen,' geeuwt hij.
'Goedemorgen,' reageer ik en geef ik hem een kus. Een vluchtige kus op zijn lippen. 'Ik moet terug voor ze me nog gaan zoeken. Ik zou hooguit een uurtje wegblijven.'
Zijn ogen lichten op door de kus. Hoewel ze nog wat slaperig staan. 'Ja, het is voor mij ook beter om terug te gaan. Straks geven ze mij nog op voor vermist.' Hij komt overeind. 'Zie ik je vandaag nog?'
'Ik zou je mijn telefoonnummer kunnen geven,' denk ik hardop na. 'Alleen heb ik niet altijd mijn telefoon bij me.'
Liam schiet in de lach. 'Heel herkenbaar. Zelfs al zou ik je mijn huistelefoon geven, heeft het nog niet veel zin want ik ben veel buiten.'
'Zullen we dan gewoon hier afspreken rond lunchtijd?' stel ik voor.
Waarop hij knikt. 'Ik de broodjes en jij het drinken. Gaan we gelijk samen lunchen.'
'Sounds like a date,' lach ik. Mijn gezicht betrekt gelijk. 'Tenzij er iets tussen is gekomen,' zucht ik. 'Ik ben gistermiddag weg gegaan voor een uurtje en dat is inmiddels tien of elf uur geworden. Ik heb geen idee of er wat gebeurd is of dat er iets tussen komt in mijn agenda.'
Hij kijkt bedenkelijk. 'Dat is ook waar,' is hij het met mij eens. 'Weet je wat, als je wel kan, dan zie ik je hier wel. Zo niet, weet ik dat er iets tussen is gekomen. Ik neem het je anders niet kwalijk want we hebben er niet veel aan om elkaars telefoonnummers te wisselen. We zijn vaak buiten, als mens of als wolf, en dan hebben we een mobieltje ook niet bij de hand.' Hij trekt me in zijn armen.
Iets waar ik van geniet en met een glimlach druk ik mijn lippen op de zijne. Voordat we nog in slaap vielen, heb ik hem voor het eerst gezoend en daar krijg ik geen genoeg van. Eerst is het een lieve kus, die dan veranderd naar vurig en lijken we te vechten om de dominantie. Welke ik win en lig ik opeens bovenop hem, met zijn handen -die onder mijn shirt- over mijn rug gaan. Ik beëindig de zoen zelf en staan zijn ogen donker en vol van verlangen. 'Ten eerste wil ik nog niet zo snel gaan want ik leer je nog kennen. Ten tweede, ik wil dolgraag wat langer blijven maar dat gaat niet want ik heb thuis verantwoordelijkheden. Misschien zijn ze al met een zoekactie bezig omdat ik langer weg ben dan vermeld.' Ik rol van hem af en dwalen mijn ogen over zijn lichaam. Hij is zeker opgewonden.
Teleurgesteld kreunt Liam en gaat hij dan zitten. 'Hopelijk zie ik je vanmiddag.'
Ik haal het elastiekje uit mijn haren, dat wat losser zat omdat Liam zijn handen er ingedoken zijn, en maak er weer een fatsoenlijk staartje van. 'Dat hoop ik ook.' Nog een keer kus ik hem. Deze keer een rustige zoen en zonder een gevecht om de dominantie. 'Ik moet gaan,' mompel ik tegen zijn lippen.

Eenmaal terug bij het huis, zie ik dat een opgeluchte Lucas overeind komt van de trap naar de veranda.
'Het scheelde niet veel of we zouden je gaan zoeken,' begint hij en gaan we naar binnen. 'Er is nieuws over de Silver Wolf pack. Het schijnt dat ze een nieuwe leider hebben. Patrick, en ik, zijn wezen kijken. Omdat jij er niet was, heb ik hun leider uitgedaagd voor een gevecht met jou. Als je wint, kunnen we de twee groepen samenvoegen en ben jij de alfa.'
Nadenkend ga ik op een stoel zitten in de studeerkamer. 'Wie is hun nieuwe leider? Hoe ziet hij er uit, hoe heet hij? Wat is er met de vorige leider gebeurd?'
'Het enige dat we weten, is dat hij de oude leider uitgedaagd heeft omdat hij aan zijn leiderschap twijfelde. Er zijn dingen gebeurd waar de leider wat aan had moeten doen maar is niks ondernomen. In het gevecht heeft die ouwe flinke verwondingen aan overgehouden en is overleden. Vandaar dat ze nu een nieuwe leider hebben,' legt Lucas uit. 'Het schijnt een man te zijn van onze leeftijd. Sterk en een uitstekende vechter. We moesten echter snel weg voordat we onze positie verraadde dus zijn naam en hoe hij eruit ziet, weten we niet.'
'Hoe laat is het,' ga ik verder.
'Het is om half een vanmiddag,' is het antwoordt van Lucas.
Sorry, Liam, dan ga ik het niet redden. Met een gevecht vanmiddag, ga ik niet eerst naar de kliffen rennen en dan naar het gevecht. Dan ben ik moe voordat het nog begint.

Het is spijtig dat ik Liam nu in de steek laat. Zou hij daar nu op me wachten? Of is er ook wat voor hem tussen gekomen? Ik hoop het juist want dan is het niet zo erg. Zelf ben ik er niet bepaald gerust op dat ik hem moet laten wachten. Ik kan soms te laat zijn maar echt iemand in de steek laten. Nee, dat is niks voor mij.
Op de open plek aangekomen, in het midden van de bossen, kan ik de leden van de Silver Wolf pack zien staan. Zuchtend kijk ik naar de tegenpartij. Allemaal gezichten die ik al ken. Wie is dan de nieuwe leider? Waarom hebben ze niet eerder contact gezocht zodat we op zijn minst kennis kunnen maken? Niet weten wie het is, maakt het juist lastiger.
'Let's get this done,' zucht ik. 'Ik heb nog andere dingen te doen vandaag. Hoe lang hebben jullie een nieuwe leider?'
'Net een week,' antwoordt Bryan, de beta van de Silver Wolf pack. 'Maar hij zou er moeten zijn. Will, weet jij waar hij is?'
William schudt echter zijn hoofd. 'Hij zei juist dat hij een afspraak had maar hij hoopte snel terug te zijn. Hij kent de weg hierheen.'
Fijn, dus hun nieuwe leider is niet alleen vrij nieuw hier maar ook nog eens een andere afspraak. 'Dus jullie leider is nu niet hier! Wie is jullie leider eigenlijk?!'
'Ik ben de leider!' klinkt het dan en wijkt iedereen van de Silver Wolf pack uit.
Om dan te zien wie er te voorschijn komt. No way! Als ik hem iets aan doe, voel ik het zelf. Even denk ik eraan dat hij gelogen heeft. Mijn verstand maakt die gedachte een kopje kleiner. Wat doet dat er toe! Hij is mijn inprent. We hebben gister over van alles gepraat behalve over de wolfpack waar we bij horen. Alsof we dat niet belangrijk vonden. Ik verander naar mijn wolf vorm.
'Je hebt gelogen!' denkt Liam naar mij, die in een oogwenk eveneens veranderd is. 'Is Javadd wel je naam?'
Ik schud met mijn kop. Natuurlijk zou dit niet makkelijk zijn. 'Ik heb niet gelogen. Geen van beide hebben we het gistermiddag over onze wolfpack gehad. Waar of niet? En ja, Javadd is mijn tweede naam. Ik wilde je leren kennen voor de man die je bent. Niet bij wie je hoort, de naam van je wolfpack of zelfs je rang. Dus beschuldig me niet zo maar.'
Liam doet een paar stappen naar mij toe. 'Daar heb je gelijk in. Dat is inderdaad niet ter sprake gekomen. Een keuze die we allebei hadden.'
'Zayn, waar wacht je nog op.'
'Liam, val aan,' klinkt het dan.
Het volgende moment gromt Liam naar Bryan.
Wat er voor zorgt dat ik naar de andere leden van onze pack, Red Moon, bijt. 'Als jou iets overkomt, voel ik dat zelf, Liam. Zullen we zo weg gaan? We hebben genoeg om over te praten?'
'Zayn,' zegt Alex met grote ogen van de schrik.
'Dat zeker, straks op de kliffen. Ik kom daar eigenlijk net vandaan en heb een tas neergelegd voor de lunch. Wist ik veel dat ik geacht werd om tegen jou te vechten,' denkt Liam naar mij.
Ogenblikkelijk voel ik een pijn in mijn zij en draai ik me terug naar Liam. Om te zien dat Patrick hem aangevallen is. 'Patrick, kap daar mee!' Ik grom gevaarlijk op mijn alfa stem naar de andere wolf.
Jankend trekt Patrick zich dan terug. 'Waarom val je niet aan! Hij is de vijand. Je wilt toch alfa zijn van iedereen hier?'
'Hij is niet de vijand, dat maak jij ervan. Onze vijand zijn vampieren en anderen. Als een gedaante veranderaar is hij juist een bondgenoot als we met vijanden te maken hebben, die ons te boven gaan,' denk ik naar hem. 'En jij bijt Liam maar dat voel ik dus ook. Blijf met je poten van hem af!' Wetend dat de anderen het toch zouden horen, loop ik naar Liam toe en wrijf ik mijn kop langs de zijne. 'Doet het veel zeer?'
'Het valt mee. Veel schade zal er niet zijn,' antwoordt Liam en verbaasd hij iedereen door mij kort te likken.
'Zayn? Wat is er aan de hand?' wilt Patrick weten.
'Weet je wat, uit mijn kop, Patrick. Verander terug,' commandeer ik op mijn alfa stem. Vervolgens verander ik zelf terug.
Iets wat Liam ook doet en kijkt hij naar zijn zij. 'Het heelt al.'
'Mooi, het wordt toch geen litteken?' wil ik weten. De anderen praten allemaal door elkaar. Een keer diep grommend is genoeg dat ik hun aandacht heb. 'Geloof het of niet, maar Liam is mijn inprent. Als je hem wat aan doet, kom ik achter je aan.' Mijn blik gaat naar Patrick, die zich angstig achter Dane en Lucas verbergt.
'En ik word jullie nachtmerrie als je Zayn wat aandoet. Laat ik het niet merken.' Liam is zelf even kwaad. 'Wij gaan op de kliffen lunchen en praten. Je moet een verdomd goede reden hebben om ons te storen.'