She Still Loves Me?

De wind blies door m’n haar, blies haar laatste gedachten weg naar een plek hier ver vandaan. Ze hoorde daar niet te zijn, maar hier bij me. Ik leunde verder vooruit, liet m’n bovenlichaam over het balkon leunen, tuimelde naar voor en viel...
Ik sloot m’n ogen en dacht aan haar, haar ogen en haar stem die m’n naam riep. De klap was compleet onverwacht. Het geluid van stenen die aan stukken vlogen en zich verspreide over het hele terras en ik, compleet stil en ongeschonden in het gat dat ik had achtergelaten in de grond. Esmée zou niet gelukkig zijn dat ik haar terras aan stukken geklopt had, maar ze zou het me vergeven, en hoe kwaad ze ook zou zijn, haar angst om me te verliezen zou het er van winnen. Daarom was ik blij dat zij er was. Carlisle was er om te klagen en Esmée om zich zorgen te maken over ons als hij moest klagen. De wind huilde en suisde over de boom toppen heen. Een lange gedaante boog zich over me heen, zijn ogen lachend, waarom wist ik ook niet.
“Zelfmoord poging? Zwak hoor…”lachte Edward.
“Hoor wie het zegt,” gromde ik naar hem en keek van zijn gezicht weg. Het was gemeen om zo iets tegen hem te gebruiken, maar ik stond op dit moment niet in voor m’n uitspraken.
Hij slikte, wou weg gaan, maar bedacht zich en kwam naast zitten, zijn gezicht nog steeds boven me gebogen.
“Je ziet er echt vanaf, is het niet?”
M’n ogen schoten terug naar hem. Wat denk je zelf? Hij knikte, “Vraag nu maar gewoon?”
Ik slikte en keek op naar de wolken die langzaam aan plaats maakte voor het donker van de nacht.
“Waarom voelde ze geluk daarnet? Ik snap het niet… Dacht ze aan, Jake?”
Hij schudde zijn hoofd,”Ik wou dat ik het je gewoon kon laten zien, maar zo makkelijk is het niet.”
Hij dacht diep na voor hij sprak, leek alles nog eens te overlopen en lachte.
“Ze droomde. Ze zag jou en Jacob, haar familie. Allemaal samen, alsof het echt mogelijk was,” hij nam een pauze en slikte,”ze dacht vooral aan jou. Ze houdt nog van je, Jazz en dat knaagt aan haar.”
Ze houdt nog steeds van me?Hij knikte en een kleine lach krulde zijn lippen om. De wereld leek iets beter dan ervoor, maar nog niet perfect want ze was niet hier. “Ik wil naar haar toe. Alsjeblief… ik moet haar zien.”
Hij schudde zijn hoofd – daar was ik al bang voor geweest –
“Ze heeft tijd nodig, net als jij. Jij moet eens heel goed nadenken over wat je wil!”
Hij stond op, wierp nog een laatste blik op me neer en liep terug naar binnen, waar Bella op hem wachtte.
Dat was wat ik nodig had, de liefde die zijn hadden. Ik had het ooit gehad, ik was nooit zo gelukkig geweest en toch wou ik het toen niet. Ik had alles kunnen hebben om gelukkig te zijn en door mijn eigen schuld had ik niets meer, enkel het verdriet ben pijn dat overbleef in m’n hart. Ik had nooit bedoeld haar pijn te doen, ik was bang, bang dat ze me zwak maakte, maar het enige wat ze deed was me liefde laten voelen. De meeste trouwe, zoete en zachtaardige liefde die er bestond en die ik zo erg miste. Hoe kon ik zo ontrouw zijn geweest en mijn meisje verliezen over onzekerheid. Ik fronste, keerde me om en bleef op m’n zij in de gebroken stukken steen liggen.”Wat ben je aan het doen?”
Emmett’s stem klonk spottend achter me.
“Hij probeerde zelfmoord te plegen…” lachte Edward die naar buiten kwam met Bella aan zijn arm.
Emmett proestte het uit van het lachen en Rosalie zuchtte. Enkel Bella was de enige die niet met me spotte, ze staarde angstig naar me.
“Ga, allemaal!” zei ze boos en legde haar arm om die van mij om me recht te trekken.
Ik rechtte m’n rug en staarde haar aan…