Hs 14

"Jackson!" Ik loop door het bos als ik hem roep. "Sanne, wat is er?" vraagt hij als hij naar me toe komt. Gelukkig is de rest van de roedel er niet bij. "Ik... Ik..." mompel ik als hij op me af komt. "Wat is er?" vraagt hij. Ik doe mijn handschoenen ik en daarna de ring af. "Het was een fout om deze aan te nemen, ik moet ook aan mezelf denken. Het spijt me," zeg ik als ik de ring, die nu in mijn hand ligt, uitsteek naar Jackson. Hij pakt hem uit mijn hand. "Dit gaat om die Eric, of niet?" vraagt hij dan. Ik kijk naar de grond als ik knik. "Goed dan, als je dat wilt," zegt hij als hij zich omdraait en wegloopt. "Jackson, wacht!" zeg ik dan. "Wat?!?" vraagt hij op een botte toon. "Dit klinkt waarschijnlijk heel cliché en het is waarschijnlijk ook gewoon het slechtste om nu te zeggen maar ik wil gewoon teruggaan naar vroeger, toen we beste vrienden waren," zeg ik met mijn hoofd omlaag. "Hmpf... Ik weet het zo net nog niet," zegt hij als hij verder loopt het bos in.

Nadat ik een tijdje daar heb gestaan schiet er iets door me heen. Eric! Ik ren terug op mijn allersnelste. Eric is toch ook in de slaapzalen, hij komt immers uit Engeland en niet uit Japan, laat dus staan Tokyo. Ik ren naar coach Lina. "Waar is Erics kamer?" vraag ik hijgend. "Aan de overkant van de trap tweede van links. Kamer 8," legt ze uit. Dan ren ik naar boven.

Ik sta voor Erics deur en klop aan. Geen reactie. Ik klop nog maals aan, geen reactie. "Eric! Ben je daar?!?" roep ik naar binnen. "Nee, ik sta hier," Eric staat achter me met een glas Cola in zijn hand. "Dit is toch jouw kamer?" vraag ik. "Het zou nogal raar zijn als ik opeens iemand anders zijn kamer binnenloop met een glas Cola," zegt hij. "Met wie deel je hem?" vraag ik dan. "Hurley, maar hoezo?" vraagt hij. Ik loop naar binnen. "Hurley, mag ik even met Eric alleen praten?" vraag ik als ik hem zie zitten. "Kan dat niet in je eigen kamer, kleine meid," zegt hij. "Met Tori, nee. En ik ben niet klein!" zeg ik boos. "Doe maar rustig, ik ga wel even trainen of zo," zegt hij. Ik kijk ongeduldig toe hoe hij zijn gympen aandoet en wegloopt. Dan trek ik Eric de kamer in.

"Waar moest je me nou zo nodig over spreken?" vraagt hij als ik de deur achter ons op slot heb gedaan. "Nou, kijk!" zeg ik als ik mijn handen naar voren hou. "Mooi, twee handen en tien vingers," zegt hij. "En geen..." probeer ik hem op weg te helpen. Hij kijkt nogmaals. "En geen ring... Wat heb je gedaan?" vraagt hij achterdochtig. "Ik moest denken aan wat jij zei, dat ik ook aan mezelf moest denken. Toen heb ik de ring terug gegeven," leg ik uit. "En wat heb ik daarmee te maken?" vraagt hij. "Dit," zeg ik als ik op hem af ren en hem een knuffel geef. Hij slaat ook zijn armen om mij heen. "Omdat ik aan mezelf moest denken... Dacht ik aan jou," zeg ik. Ik heb hem nog steeds vast. "Ik... Ik..." zegt hij alleen maar. "Wat?" vraag ik als ik hem aankijk. "Ik ook aan jou," zegt hij dan. Ik leg mijn hoofd tegen zijn schouder. Zo blijven we staan totdat er geklopt word. "Dudes, het is donker buiten. Ik kan toch wel mijn eigen kamer in!" klinkt Hurley's stem van de andere kant van de deur. "Wat gebeurd daar allemaal?!?" roept hij erachteraan. Ik laat Eric los en maak de deur open. "Niks," zeg ik als ik langs Hurley schiet. "Helemaal niks," herhaal ik als ik wegloop.

Ik maak de deur open van mijn en Tori's kamer. "Waar was je in vredesnaam?!?" vraagt ze meteen. "Eerst naar het bos om de ring terug te geven en daarna naar Eric om het te vertellen!" zeg ik blij. Dan hoor ik geklop. "Sanne! Ben je daar?!?" het was Scottys stem. Tijd om mijn geheim te vertellen, ik heb het te lang voor hem verborgen gehouden. "Ja, kom maar binnen," zeg ik. "Wat is er aan de hand? Ik zag je net heel blij de kamer van Hurley en Eric uitkomen terwijl Hurley je raar aanstaart en daarna begin je hier dingen te roepen!" zegt hij. "Ga zitten, dan leg ik alles uit, vanaf het begin. Dat heb ik namelijk beloofd, weet je nog?" zeg ik als ik hem een knipoog geef. Dan begin ik alles uit te leggen. Eerst dat het niet klopt dat onze vader een ongeluk heeft gehad en als laatste wat er net is gebeurd.

Als ik uitverteld ben kijkt Scotty me met grote ogen aan. "Oké, ik had me veel ingebeeld wat je deed in die tijd dat je weg was maar dit..." Hij maakt een soort van ontploffingsgebaar met zijn handen. "Dit slaat alles!" roept hij erachteraan. "Sorry, dat ik dit niet eerder heb gezegd," zeg ik. "Mag ik misschien..." zegt hij. Ik snap al wat hij bedoeld. "Een keer hier. De volgende keer ergens in een bos of zo," zeg ik als ik de deur op slot maak en de gordijnen dicht maak. Ik maak het licht aan ga tegenover Scotty staan voordat ik, voor de zoveelste keer, in een wolf verander en weer terug.