Hs 12

Ik kijk om me heen. De oudste kijkt me trots aan en komt dan naast me staan. "Je deed wat het beste is voor je roedel, iets beters kan je niet doen," zegt ze. Dan komt Jackson op me af. "Mag ik even, ik wil terug naar Raimon, nu hoeven jullie je ook nergens meer zorgen om te maken," zeg ik als ik leren handschoentjes aantrek, die passen bij de rest van mijn outfit, en terug ren naar Raimon. Ik kom daar aan en ga meteen eten. Iedereen is al bezig. "Waar bleef je? Eric is al lang terug," zegt Scotty als hij me ziet. "Ik ging nog een extra rondje," mompel ik als ik wat opschep. Veel eet ik niet, ik roer er eigenlijk maar wat doorheen en stop soms een mini-hap in mijn mond. "Wat is er?" vraagt Eric als iedereen zich klaarmaakt om te gaan slapen. Ik heb de wedstrijd tegen Mary Times gemist en kennelijk nog een belangrijke wedstrijd tegen Alius. Ik zucht en kijk om me heen. Als ik zie dat niemand kijkt doe ik mijn linkerhandschoen uit. "Dat meen je niet," sist Eric. "Jackson," zeg ik alleen maar als hij vragend kijk. Ik doe de handschoen weer aan en loop weg. "Nogmaals sorry, maar ik moest in het belang van mijn roedel denken," zeg ik met mijn rug naar hem toe. Dan gaat hij voor me staan. "Je moet ook aan jezelf denken," zegt hij dan. Nogmaals. "Je hebt gelijk, in meest van de gevallen, maar bij mij lukt dat nou eenmaal niet," zeg ik als ik naar de meidentent toeloop en, als mijn hoofd het kussen raakt, meteen in slaap val.

Ik ben de volgende ochtend vroeg wakker. Of, ja, ik heb niet echt geslapen. Ik loop naar de rand van het bos. "We gaan terug naar Tokyo, rennen jullie weer mee?" vraag ik als de roedel voor me staat. Ze knikken. "Zie jullie daar!" zeg ik als ik wegloop.

Als ik terug ben bij de bus komt Mark net naar buiten. "Jij bent vroeg op," zegt hij verrast. "Ik kon niet goed slapen, we gaan immers naar Tokyo, waar alles begonnen is," lieg ik. "Haha, dan kunnen we maar beter gaan ontbijten, des te sneller zijn we onderweg!" zegt hij blij als hij aan tafel schuift. Ik zie dat de managers al wakker zijn want de tent is naar onder gehaald en het ontbijt staat al klaar. "Waar was jij nou weer?" vraagt Celia. "Omdat nog niemand wakker was ben ik dus maar een rondje langs het bos gaan joggen," lieg ik. Ze knikt begrijpelijk. Ik schep me wat te eten op en begin langzaam te eten. "Hoe gaatie?" vraagt Eric als hij naast me komt zitten. "Redelijk, nogal moe," zeg ik neutraal. Dan komt Sue. "Schatje! Goedemorgen!" Ze gaat naast Eric zitten. "Heb je goed geslapen?" vraagt ze kwijlend. "Wacht even, ik was in gesprek," zegt Eric. "Nee, het is niet erg, ik wou toch net gaan kijken waar Scotty blijft, als hij zo lang wegblijft kan het niks goeds betekenen," zeg ik als ik opsta en op zoek ga naar Scotty.

Ik vind hem even verderop, op het strand. "Hey, wat is er?" vraag ik hem. "Je bent de laatste tijd zo vaak weg, ik wil gewoon weten waarom," zegt hij. "Ik kan het je waarschijnlijk binnenkort vertellen, maar nu nog niet, beloofd!" zeg ik. "Zijn die dingen soms belangrijker dan mij?" vraagt hij dan terwijl de tranen in zijn ogen springen. "Natuurlijk niet! Er is voor mij niks belangrijker dan dat jij bent! Dat weet je hopelijk toch wel!" zeg ik geschokt als ik Scotty een knuffel geef. Een heleboel mensen zien Scotty maar als een kleine grappenmaker, maar hij is zeker meer dan dat alleen moet hij daar zelf ook nog achter komen. Ik vertel het je deze week nog, beloofd! Alleen moet ik daarvoor nog een paar dingen regelen," zeg ik als ik naar Scotty kijk. Hij lijkt al wat meer op zijn gemak waardoor ik weer opgelucht kan ademhalen. De roedel mag me verstoten maar Scotty niet!

We zitten in de bus. Ik kijk naar buiten. We gaan weg uit het mooie Okinawa met de luidruchtige Hurley. Als we al die schoonheid achterlaten kon hij dan niet een beetje van zijn energie achterlaten? Ik kijk weer naar buiten. Dan verandert het landschap opeens in een bos. Ik heb opeens de neiging om te gaan rennen. Dan propt Eric een briefje door de stoelen door, hij zit namelijk achter me. Gelukkig ligt Scotty naast me te slapen.

Weet je je belofte nog? We zouden een keer gaan rennen!

Ik kijk benauwd. Ik pak snel een pen uit mijn tas en schrijf op de achterkant.

Je weet best dat dat nu niet meer kan. Het spijt me heel erg, echt waar!

Ik geef het briefje terug en voel dan mijn telefoon trillen. Ik wil niet eens kijken.

We komen aan in Tokyo. We zijn ons net aan het bedenken waar we deze tijd moeten doorbrengen als er opeens iemand voor ons staat. "Ik ben de aanvoerder van Diamond Dust, we dagen jullie uit tot een duel in het Football Frontier stadion, ben er of de stad word vernietigd," zegt de mysterieuze jongen. "Welke idioot doet nou zoiets?!?" vraagt Mark zich hardop af. "Geen rustdag, nu de bus in!" zegt coach Lina, een beetje, paniekerig. We stappen allemaal terug de bus in.

We zijn in het Football Frontier Stadion en er is nog niemand. "Als ze niet komen mogen wij weg, toch?" vraagt Mark. Dan, in een flits, staat Diamond Dust voor ons. Coach Lina begint de opstelling op te zeggen. Ik moet beginnen op de bank...

Ik heb de hele eerste helft toegekeken en het gaat niet zo goed. Diamond Dust heeft een sterke verdediging en een redelijk goede aanval. Merendeels heeft het element ijs. Ik hou me een beetje afzijdig van de peptalk en waarschijnlijk is dat ook het gene dat ervoor zorgt dat ik nu weer op de bank zit...