Hs 11

Ik word wakker van een schreeuwende Sue. "ERIC, KOM NAAR ONDER!!!" Ik kijk duf op en zie dat Eric nog steeds naast me ligt. Ik ga rechtop zitten en check mijn been. Het korstje is al veel minder, het is dus al bijna genezen. Ik laat het verband eraf en ga staan. Het prikt nog een beetje maar ik kan weer staan en lopen. Ik klim van het trapje af en word meteen tegen de grond aan gewerkt door Sue. "Eric is van mij, even zodat je het weet!" zegt ze boos. Dan komt Eric duf van de bus af. "Liefje! Ik ben hier!" roept Sue. Eric kijkt nogal geïrriteerd. "Zie je later!" roept hij als hij weggetrokken word. Hij houd twee vingers voor zijn voorhoofd en beweegt ze naar voren als een groet. Ik zwaai langzaam en loop dan naar de eettafel. "Gaat het alweer beter met je voet?" vraagt Celia. "Jep, het doet geen pijn meer," lieg ik. Ik ben echt blij en blijkbaar is dat te merken. "Jij bent happy," zegt Celia lachend. Ik knik aangezien ik mijn mond vol heb met een hap spek en ei. "Maar waar was je gister, ik wou je wekken zodat je nog even mee kon trainen en je was er niet, toen kwam je terug met Eric en het is allemaal nogal verwarrend," zegt ze. "je bent nogal nieuwsgierig, weet je dat?" vraag ik lachend. Ze rolt met haar ogen en staat op om de boter te pakken. Ik eet snel mijn ontbijt op en ga op goal trappen.

Na een tijdje ben ik weer met de groep aan het trainen. Aangezien ik gisteren helemaal niet heb meegedaan moet ik vandaag extra trainen. Straks hebben we ook nog eens de wedstrijd tegen Mary Times. Ik loop om de bal te halen als ik een wolf hoor huilen. Moet dit echt nu? Ik loop naar Eric. "Help," mompel ik als ik naast hem sta. "Ik en Sanne gaan een stukje joggen, doei!" roept Eric als hij me meetrekt. We rennen snel weg.

We komen bij de rand van het bos aan. Ik verander in een wolf en huil een keer als de roedel aankomt. "Hij weer?" vraagt Jake, een jongen die 11 jaar oud is. "Ja, hij heeft me geholpen om weg te komen bij Raimon, wie huilde er en waarom?" vraag ik. "Nou..." zegt de oudste. "wat is er? Zeg het maar gewoon," vraag ik. "Ze wijst naar Eric. "Hij is het probleem, je moet later met een alfa trouwen," zegt ze. Ik slik een keer. "Wat heeft dat er nou mee te maken, ik ben heus niet van plan om met hem te trouwen of zo," zeg ik als het zweet me uitbreekt. "Je liegt," zegt ze. Ik kijk naar de grond. "Het spijt me," zeg ik dan. Ik hou mijn hoofd omlaag. Eric staart ongelovig naar wat er voor hem gebeurd. "Laat haar met rust," zegt de oudste dan. Ze laat haar ogen geel opgloeien en dat is voor Eric kennelijk al genoeg om achteruit te deinzen. "Doe niet zo gemeen tegen hem, ik ben het schuld," zeg ik in een poging om Eric te verdedigen. "Dan blijf jij uit zijn buurt, of uit die van de roedel," zegt ze. "Kies maar," zegt iemand van achterin. Ik wend me tot Eric. "Het spijt me..." Er staan tranen in mijn ogen als ik tegenover Eric sta voor mijn roedel. Dan verander ik in een wolf en leid ik mijn roedel het bos in.

Even later stoppen we. Ik ga alleen onder een boom zitten. Even later staat Jackson naast me. Hij komt naast me zitten. "Kan ik je ergens mee helpen?" vraagt hij dan. "Ik weet het niet... Ik wil niet met een weerwolf trouwen. Ik ben verliefd op Eric," mompel ik zodat de rest het, hopelijk, niet kan horen. "Dat begrijp ik maar... Is er echt niemand?" vraagt hij dan. Ik kijk hem argwanend aan. "Waag het niet!" zeg ik dan. Hij is lid van de andere familie waaruit mijn roedel bestaat dus als hij me nu ten huwelijk vraagt (ja, bij weerwolven doen ze dit echt als je super jong bent) dan zal ik wel moeten. "Ik... Ik..." stamelt hij. "Luister, als ik met iemand hier zou moeten trouwen, geloof me, dan zou jij het zijn maar nog niet nu," zeg ik. Hij kijkt nogal beteuterd. Dan haalt hij toch een doosje tevoorschijn. "Nee, nee, nee!!!" zeg ik luid. Nu kijkt iedereen op. De oudste komt zelfs naast ons staan. Ik weet niet wat ik moet doen. Ik bedoel. Ik moet alfa worden maar dan nog. Hallo, ik ben 14! Ik sta daar als bevroren. "Uuhm..." is het enige dat Jackson kan uitbrengen. Ik snap ook nog wel dat dit moeilijk is voor hem, hij is immers net een half jaar ouder dan mij. Dan weet hij het toch uit te brengen. "Wil je... Wil je... Met.. uuhm... Me... Trouwen?" Het was eruit. En ik kan nu wel janken. "Sanne, je moet wel ja zeggen als je het beste wilt voor de roedel," zegt de oudste. Ik kijk de roedel rond. De roedel die zoveel voor me betekent maar... Ik moet toch ook aan mezelf denken... Maar mijn roedel... betekent alles voor me, of tja, bijna alles. Ik kijk nog eens rond. Ik moet wel. "J-ja," antwoord ik dan als ik mijn hand uitsteek. Dan word de ring om mijn vinger geschoven. Ik voel me nu al gevangen, help me! Hoe ga ik mezelf hieruit helpen?!?