Hs 10

Nadat ik de bus uit ben gelopen en Eric heb achtergelaten komt Sue boos op me afgelopen. "Wat deed je daar met Eric?" vraagt ze boos. "Praten," antwoord ik. "Waarover?" vraagt ze. "Dat gaat jou niks aan!" zeg ik. "Eric is mijn vriendje, blijf uit zijn buurt," zegt ze. "Zal ik doen, maak je maar geen zorgen," zeg ik als ik wegloop. Zodra ik langs Sue ben gelopen loopt er een traan langs mijn wang naar beneden. Ik begin blind te rennen. Ergens richting het bos. Ik krijg nog iets mee met een jongen die boos bij mijn team staat maar het boeit me allemaal niet meer.

Ik ben bij het bos. Ik kijk om me heen en verander dan in een wolf. Zo ga ik door het bos heen rennen.

Na een tijdje rennen kom ik weer bij de rand van het bos. Vanaf hier kan ik mijn team zien op het strand. Ik zie Eric en voordat ik het weet huil ik. Maar dan zoals een wolf waardoor iedereen opkijkt. "Een wolf!!!" roepen een paar. Ik doe een paar stappen richting Raimon en laat me dan op mijn buik in het zand vallen. Ik kijk naar mijn poot waar een jagersklem omheen zit en kijk naar Eric. "Ik breng de wolf wel naar de dierenarts," zegt hij als hij me ondersteunt als ik weer richting het bos hink. Daar haalt Eric de jagersklem van mijn poot. Ik huil een keer en dan verander ik terug. "Je moet weg," zeg ik bijtend op mijn tanden van de pijn. "Wat?!?" vraagt hij verbaasd. "Mijn roedel komt zo, je moet nu gaan!" zeg ik dwingend. Dan horen we rennende poten en even later staan er een paar wolven om ons heen grommend naar Eric. "Doe maar rustig, dit is Eric. Hij heeft me... in een wolf zien veranderen en me net geholpen zodat nu niet mijn hele team het weet," zeg ik luid. Dan veranderen alle wolven langzaamaan in mensen. "Jackson!" roep ik als ik hem niet zie. "Hier ben ik!" hoor ik even later als hij aan komt gelopen met de kleine EHBO-kist. Hij verbind mijn been en zet het vast. "Je moet naar een ziekenhuis," protesteert Eric. "Als het zo makkelijk was dan konden we gewoon gaan rennen," zegt Jackson ruw. "Als ze dan bloed afnemen vinden ze wolven-DNA in ons bloed. Dat mag niet," zeg ik. "En hoe ga je aan Raimon uitleggen van je been?" vraagt Eric. "Ik moet het bedekken en ik heb je hulp nodig," zeg ik tegen hem. "Meen je dat?" vraagt hij verbaasd. "Je bent de enige die het weet en als jij me niet ondersteunt kan ik niks en valt het sowieso op," zeg ik. "Oké dan," zegt Eric. Jackson kijkt hem argwanend aan. "Jackson, doe rustig. Zonder hem lag ik nu nog gewond op het strand," zeg ik sussend. Jacksons blik word minder argwanend maar nog niet echt... Vertrouwend. Maar dat hoeft ook maar niet. Zolang hij hem maar niet blijft aankijken alsof hij hem gaat aanvallen. "Pas goed op haar," zegt Jackson als hij in een wolf verandert. Er komt nog iemand die iets ouder dan ons is aangelopen die ook in een wolf verandert. Ik ga op Jackson rug zitten. "Eric ga zitten, ze blijven niet eeuwig wachten," zeg ik lachend bij Erics verbaasde gezicht. Eric gaat toch maar zitten en dan beginnen de twee wolven te rennen. Zo dicht mogelijk naar de bus.

Dan stappen we af en helpt Eric me om in de bus te komen. "Dat was geweldig!" zegt hij na een tijdje. "Als mijn been hersteld is doen we nog wel eens een rondje door het bos," zeg ik lachend. "Is dat rennen niet vermoeiend?" vraagt hij dan. "Een beetje maar het is ook geweldig! Er is geen gevoel dat je je meer vrij voelt dan bij het rennen," antwoord ik als ik mijn trainingsbroek aan doe en hem voorzichtig over mijn wond trek. "Hoe ga je het een paar weken volhouden tot het genezen is?" vraagt Eric dan. "Het is waarschijnlijk over twee of drie dagen genezen, als ik geluk heb morgen al," zeg ik lachend. "Wat?!?" roept hij ongelovig. "Weerwolven helen iets sneller dan mensen," zeg ik lachend. "Hier zijn jullie dus!" zegt Silvia. Ze heeft ons kennelijk net gehoord en komt de bus in. "Kom, we gaan barbecueën!" zegt ze blij. Dan rent ze weer weg.

Ondersteunt door Eric komen we bij de barbecue aan. "Waarom loop je zo?" vraagt Scotty als we aankomen. "Ik ben net door mijn enkel gegaan, niks ernstigs alleen doet het veel pijn," zeg ik met een neppe glimlach. Het doet superveel pijn en natuurlijk is het ernstig maar oké. Scotty loopt weer weg en dan begint de barbecue.

Na de barbecue gaan we weer terug naar de bus. Ik ga op de bus liggen omdat niemand mijn wond mag zien. Ik word door bijna alles ondersteund door Eric met het excuus dat ik mijn enkel.hen omgezwikt. Midden in de nacht komt Eric ook.het dak op. "Hoe zit het met je been," vraagt hij. Hij heeft een rol nieuw verband bij zich met een paar pleisters om het mee vast te plakken. Ik trek het huidige verband eraf en kijk. Het bloeden is gestopt en er zit al een korst overheen. "Wauw, het heelt inderdaad snel," zegt Eric. "Jep," zeg ik als ik het nieuwe verband eromheen draai en het vastzet dan ga ik weer liggen. Tot mijn verbazing komt Eric naast me liggen. Ik nestel me maar en beetje tegen hem aan. Hij slaat een arm om me heen. "Je loog vanochtend tegen me vanwege je roedel, of niet?" vraagt hij dan. Ik knik. Ik ga het allemaal niet meer geheim houden voor hem.