Een gebroken schoonheid - Bella

Met een kreun komt hij klaar. Zijn lompe lichaam valt op mijn lichaam neer als hij zich volledig ontspant. Mijn armen kunnen niet langer zijn lichaam dragen en ook ik laat me vallen op de donsdeken. Zijn buik tegen mijn rug aan. Ik wurm me onder hem uit, ongemakkelijk van het plotse overweldigend veel lichaamscontact. Hij beweegt amper, geniet nog na, terwijl ik me naast hem aan de rand van het bed rechtzet. Mijn blik volgt de contouren van zijn lichaam en blijft hangen op zijn gezicht: scherpe kaaklijn, zwart haar dat nu zweterig in lange strengen langs zijn gezicht hangt, fijne neus, klein baardje en hoewel zijn ogen zijn gesloten weet ik dat ze bruin zijn: aantrekkelijk, maar niets dat hem onderscheidt van de mannen uit het dorp.
Waarom ben ik met hem in bed beland? Een veelbelovende jongeman van de stad, niets dan loze hoop die als sneeuw verdwijnt voor de zon. Een sterk contrast met de dorpsbewoners: een betere partij? Ik had mijn verwachtingen niet zo hoog mogen opzetten: hij zou me niet meenemen naar betere oorden, waar ze me zouden begrijpen, waar ze verder keken dan mijn schoonheid. Hij was enkel een jongeman op zakenreis die een uitvlucht zocht en deze voor even vond in mijn armen, terwijl zijn vriendin braaf thuis op hem zat te wachten, zich van geen kwaad bewust.
‘Dank je.’ Woorden die mijn vermoeden bevestigde. Alsof ik hem net een vriendendienst had gedaan. Het was nooit in hem opgekomen mij mee te nemen. Het bed kraakt wanneer hij zich omdraait, de armen om het kussen heen geslagen, zijn lichaam naakt op het laken, twee spierwitte billen naar het plafond gericht, zijn blik van me afgewend: het ontkennen van wat hij net heeft gedaan. Net als tijdens het vrijen: hij keek me nooit recht aan en meestal gingen we verder ‘op z’n hondjes’.
Het was niet de eerste keer dat we samen het bed deelden, maar vandaag maakte ik er wel meteen de laatste van. Ik had het al te lang uitgesteld.
Mijn blik glijdt verder via zijn armen naar het lelijke oude houten nachtkastje tot zijn portefeuille in mijn gezichtsveld verschijnt. Zijn zware adem en zachte gesnurk maakt duidelijk dat hij slaapt. Om zeker te zijn laat ik nog even een vinger over zijn slapen glijden. Geen beweging, noch een reactie. Voorzichtig hijs ik me recht en glip ik langs het uiteinde van het bed naar het nachtkastje aan zijn kant. Ik struikel bijna over zijn broek die levenloos samen met zijn T-shirt en ondergoed over de vloer liggen gespreid en vloek binnensmonds. Ik zoek mijn kleren tussen het hoopje stoffen door, grijp naar mijn schoenen en kleed me snel aan. Alles zo geruisloos mogelijk. Het kleedje plakt aan mijn bezwete lichaam en tussen mijn benen voelt het glad en slijmerig aan: geen tijd om te douchen, dus neem ik snel een propje papier uit de badkamer en veeg de rest van het bewijs van zijn vreemdgaan van tussen mijn benen weg. Het propje smijt ik achteloos op de grond tussen zijn kleren. Waarom had ik erop toegestemd geen condoom te gebruiken? Correctie: ik had nooit toestemming gegeven: hij had er geen bij. Klootzak. Mijn hand grist zijn portefeuille van het kastje. Zorgvuldig bekijk ik de inhoud: kortingsbonnen, veel kleingeld, losse papiertjes met onleesbare krabbels, een oud kaartje van de trein, buskaartjes, enkele briefjes van 20 euro, zijn bankkaart en visa en dan valt mijn oog op de foto: een mooie brunette met perfecte, fel witte tanden lacht me stralend toe. Ze moest eens weten. Ik schrik op als ik het bed hoor kraken en hem via mijn ooghoeken zie omrollen naar de andere kant. Snel pak ik al het cashgeld uit zijn portefeuille. De foto hou ik ook bij: geen idee waarom, het geeft me een gevoel van controle. Misschien jaagt het hem wel schrik aan: wie weet wat ik nog van plan ben. Al bij al gaf het me een aangenaam gevoel en het zou hem meteen duidelijk maken me niet meer op te zoeken. Ik had chantagemateriaal. Het geld nam ik mee, omdat ik vond dat ik het kortweg had verdiend: buiten een nieuwe ervaring waaruit ik had geleerd - deel het bed niet met mannen uit de stad - moest ik er meer uit kunnen halen. 130 euro, minder goed dan een hoer, maar ik mocht op z’n minst nog kiezen met wie ik sliep. Al wist ik nu niet wie de domste van ons zou zijn: een hoer die de zekerheid heeft dat ze geld krijgt, maar die niet mag kiezen met wie ze slaapt, of ik met de onzekerheid van een beter leven en die alleen achterblijft met 130 euro op zak en loze beloftes.
Schouderophalend verlaat ik de kamer, vervolg mijn weg langs de balie naar buiten, weg uit het muffe motel. Een oud motel op een verlaten snelweg, een paar kilometer verwijderd van ons dorp. Perfect voor ‘secret dates’ en ik wist dat ik niet de enige was die hier af en toe eens kwam om even weg te zijn van de saaie dagdagelijkse leven.
Mijn Vespa staat nog steeds op de plek waar ik hem heb achtergelaten. Met een zucht hijs ik me op het oude ding. Ooit heb ik hem aan een habbekrats tweedehands kunnen kopen van een van de buren van wiens zoon het dorp had weten te ontvluchten richting de stad om daar te gaan studeren. Het ding stond er maar te roesten, niets meer dan een vluchtige herinnering aan het verleden, tot ze hadden besloten hem te verkopen: hun zoon zou er toch niet meer achter komen. Ik benijd hem.
Na serieus wat investeringen, veel tijd en af en toe wat geflirt hier en daar was hij klaar om te gebruiken. Momenteel bewees het oude ding nog steeds zijn diensten.
Hoewel de avond nog maar net begint te vallen wordt het al onaangenaam koud buiten. Een fris windje streelt langs mijn ontblootte armen en benen en ontlokken rillingen over mijn ruggengraat. Even twijfel ik of ik niet zou terugkeren, terug naar de warme kamer, terug naar de leugen, maar al snel bedenk ik me. Een leugen in stand houden is pijnlijker dan een kort ritje op de Vespa richting het dorp. Het avontuur laat nog op zich wachten, maar ik beloof mezelf dat het ooit zo ver gaat komen: dat ik de moed en het geld bijeen verzamel om het dorp te verlaten. Moesten mijn ouders nu maar in staat zijn voor zichzelf te zorgen. Het zou alles zo veel eenvoudiger maken.