Een gratis cadeau

Ik werd wakker met een vreemd gevoel in mijn mond.
Mijn rug voelde koud aan, waardoor ik achter kwam dat mijn rug bloot op een ijzeren plateau lag.
Wat een rare plek om te liggen, wat deed ik hier?
Ik kwam in een zittende positie, en zag dat er mensen naar mij begonnen te staren.
Ze fluisterden naar elkaar, ook al wist ik niet waarover. Hun woorden klonken te onduidelijk om er iets nuttigs van te kunnen maken.
Ik probeerde te spreken maar mijn mond voelde lam, er kwam geen enkel woord uit mijn mond.
Ze wandelden naar mij toe, deels voelde ik mij onzeker op wat er komen zal. Ze zagen er niet gevaarlijk uit, maar de gehele situatie was gewoon vreemd. Het zag er niet uit alsof dit een ziekenhuis was. Waar was ik dan wel beland?

Het enige wat ik deed was simpelweg op de bank zitten, om vervolgens rustig van mijn dag te genieten, maar blijkbaar moest ik gestoord worden. De deurbel ging.
Ik wandelde naar de deur en keek naar een man, hij scheen een soort collecte te houden. Ik pakte wat kleingeld uit mijn portemonnee en stopte het in de bus. Als bedankje gaf die man mij een simpel theezakje.
Het feit dat hij een collecte hield, en daarbij een theezakje weggeeft aan iedereen die wat in die bus stopte. Waar ben je dan een collecte voor aan het houden? Theezakjes?
Ik wandelde naar binnen en zette wat thee, ik stopte het theezakje er in, dan was ik er meteen vanaf. Opnieuw op de bank kon ik weer genieten van de rest van mijn dag, ditmaal met een kopje thee.

Een herinnering over een collecte schoot door mijn hoofd, waarom? Ik had geen idee, mogelijk had ik gewoon wat dorst. En wilde ik wat drinken, maar daarnaar vragen had geen zin, mijn mond voelde nog steeds lam.
Een man liep op mijn af, en bleef mij heel geïnteresseerd aanstaren, hij sprak geen woord, mogelijk omdat hij wist dat mijn mond lam aanvoelde.
“Hoe is dat eigenlijk gekomen?” Ik keek hem vragend aan, waardoor hijzelf een vreemde gezichtsuitdrukking moest maken.
“Ben je ermee geboren?” Waar ben ik mee geboren?
Hij maakte een geluid wat leek dat hij over iets moest denken. Wandelde niet veel later eventjes weg.
Terwijl ik wachtte keek ik wat om mij heen. Wat deed ik hier? Het enige wat anders voelde was mijn verlamde mond. Ik was niet ziek.
De man kwam terug met een vierkant voorwerp, een voorwerp wat deed denken aan een spiegel.
Ik keek ernaar, en zag dat er iets heel vreemds aan de hand was, waardoor ik het als eerst niet kon geloven.
Mijn tong, zag er ineens lang uit. Een lange dunne tong. Eerst moest ik erom lachen, maar toen ik met mijn hand over mijn tong liet glijden, voelde ik hoe mijn warme vochtige lange dunne tong uit mijn mond hing.
Mijn eerste reactie ging uit op schreeuwen, daarna moest ik huilen. Huilen van ongeloof, het niet begrijpen, wat er zojuist gebeurd was.

Vanuit de verte hoorde ik voetstappen komen, een geluid waardoor ik opnieuw wakkerschoot.
Een man liep naar mij toe met een grote grijns op zijn gezicht, mijn handen gingen gelijk naar mijn tong, die nog steeds zo lang, dun, warm en vochtig bleek te zijn.
“Had de thee gesmaakt?” Zijn gegrinnik ging over in gelach, een gelach wat ik voorlopig nooit meer uit mijn hoofd zal krijgen.
Wie had dat ooit gedacht, een thee met hondensmaak. Wilt u dat misschien ook?