Hs 44: Kyky

Er staat iemand te zwaaien, voor de bus. Ik moet even kijken voordat ik haar herken. "STOP!!! STOP!!!" zeg ik als we bijna langs haar rijden. De bus komt meteen tot stilstand. "Wat is er?" vraagt Jude. "Marly!!! Mar!!!" roep ik blij als ik naar buiten ren en haar een knuffel geef. "Ik ben zo blij je te zien, het spijt me van dat hele Xavier-gedoe," zeg ik als we elkaar nog steeds vast hebben. Ik laat haar los. "Mij spijt het ook, ik moest niet zomaar omgaan met mensen die jou verrader noemen, ik ga jullie helpen!" zegt Marly zelfverzekerd. Dan komt de rest de bus uit. "Nog zo'n alïen!" roept Sue. Ik draai me boos om en kennelijk denkt Marly prijs hetzelfde als ik. "WE ZIJN GEEN ALÏENS!" roepen we boos als we op haar af lopen. Een paar jongens houden Mar tegen en Jude komt op mij afgelopen. "Doe eens rustig," zegt hij als hij me een knuffel geeft. "En ik zei toch dat het wel goed zou komen," voegt hij eraan toe. Ik knik. Dan laat hij me los. "Dus uuhm..." zegt Mar als ze naar mij en Jude wijst. "Ja," antwoord ik. Ik weet precies wat ze bedoelt.

Even later zit ik naast Mar in de bus. We hebben een boel aan elkaar verteld. "Ooh, ja en je moet eventjes meespelen want Sue denkt dus dat de rest van Alius ook nog alïens zijn. En een paar jongens," zeg ik lachend. "Daar speel ik maar al te graag in mee," zegt ze met een grijns. "Hoe ging dat met jou en Jude?" vraagt ze dan. "Nou, je weet dat ik hem al langer leuk vond en..." ik word afgekapt door Mark. "We zijn bijna boven aan de berg waar we denken waar Alius zich bevind," begint hij maar hij word onderbroken door Mar. "Ik weet zeker dat door Alius is en trouwens, het is bewaakt," zegt ze als ze opstaat. "Waarmee?" vraagt Mark. Marly's trotse blik vergaat. "Dat weet ik dus niet," zegt ze als ze een beetje rood word. Ik sla met mijn hand tegen mijn voorhoofd. Typisch Marly om eerst zo trots te doen en het daar niet te weten. Ik moet lachen. "Wat lach jij nou weer?" vraagt Kevin geïrriteerd. "Nee, niks," zeg ik als ik Mar aankijk. Dan schieten we met zijn tweeën weer in de lach. Ik weet zelf niet precies waardoor. Het kan komen doordat we weer samen zijn en die spanning er nu uitkomt, Kevins verbaasde gezicht helpt ook wel mee. We krijgen de slappe lach en liggen even later in het gangpad van de bus. Iedereen kijkt ons raar aan maar denk je dat dat ons wat boeit?