Hs 42: Kyky

Ik zit naar de training te kijken. Het is al een tijdje geleden sinds we vertrokken zijn. We staan aan de voet van de berg Mount Fuji en gaan in de nacht weer verder met rijden. Hoe zou het met Mar gaan? Ik maak me zorgen. En ik... ik... Er rolt een traan over mijn wang. Ik wil haar weer zien, sorry zeggen, weer met haar praten en trainen. Ik zit nu te snikken met mijn hoofd op mijn knieën waar ik mijn armen omheen heb geslagen. Dan voel ik een arm mijn schouders. "Wat is er?" vraagt Jude. Ik kijk op en begin alleen maar harder te huilen. "Ik... ik... mis Mar... en... voel me zo schuldig," zeg ik tussen het snikken door. "Hoezo voel je je schuldig?" vraagt hij dan. "Dat... ik haar heb... achtergelaten en... dat ik zo boos... ben geworden... om dat hele... Xavier gebeuren. Ik mag... hem niet maar... Mar wel en... daar gaat... het toch om?" zeg ik nog steeds snikkend. "Daar moet je je niet schuldig over voelen, ik weet zeker dat Mar het begrijpt als jullie elkaar weer zien en je sorry zegt," zegt Jude. Ik knik en wrijf met mijn mouwen langs mijn wangen.

Even later zitten we aan het avondeten. "Klaar om naar Alius te gaan?!?" vraagt Mark gemotiveerd. Ik knik als ik verder ga met eten. Iedereen roept net zo gemotiveerd: ja! Ik moet lachen. "Waar lach jij nou weer om?" vraagt Kevin. "Jullie motivatie om met Genisis te gaan strijden, ze zijn niet echt bepaald zwak, dat zouden jullie moeten weten van die andere wedstrijd. Dat was nog niet eens hun volle kracht," zeg ik. "Wat weet jij?" vraagt Sue. "De alïen weet meer!" roept ze. Net als ik denk dat ze daarmee is gestopt... "Ik weet alleen wat ik heb gezien toen ik daar aankwam en trouwens, ik en Mar waren de enige Aardebewoners," grap ik. De jongens lijken me zelfs te geloven. Ik grijns en loop de bus in.

De volgende ochtend zijn we al een heel stuk op weg naar boven. Oh... Help... Ik word misselijk als ik van de berg naar onder kijk en ga weer terug in mijn stoel zitten. "Gaat het?" vraagt Jude, die naast me zit. "Ik heb wat hoogtevrees, en dit is dus de hoogte waarop ik het merk," zeg ik als ik weer naar onder kijk. "Bekijk het zo, er zit nog altijd grond onder de bus," zegt Jude. Het klinkt logisch en inderdaad, als ik eerst naar de grond kijk die onder ons doorschiet en daarna naar het mooie landschap dat voorbij komt van aan de voet van de berg voel ik me al wat rustiger. Ik ga terug zitten. Pas maar op Alius want zelfs mijn hoogtevrees houd me niet meer tegen!