Hs 77: Mem

De volgende ochtend wordt iedereen alweer vroeg wakker gemaakt om te trainen. Maar na onze nederlaag, heeft niemand daar problemen mee. We mogen nu gewoon niets meer verliezen, anders kunnen we gewoon naar huis, of zo. Wij zijn hier om te winnen. En we zijn hier niet voor het meedoen, ik tenminste. Het is wel leuk dat we mee mogen doen. Maar nu we eenmaal zo ver zijn gekomen, willen we ook gewoon door naar die finale en winnen.
Ik grijns, als ik zie dat Claude nog ligt te slapen. Hij wordt ook gewoon niet wakker. Hoe hard je hem ook roept, hij hoort het toch niet. Het enige waar je hem fatsoenlijk wakker mee krijgt, is door hem uit bed te duwen. Maar dat vind ik vandaag niet zo noodzakelijk. Dus hij mag echt van geluk spreken, dat ik zo vaak medelevend ben.
Dan sta ik op en trek ik snel mijn tenue aan, waarna ik de deur uitren naar het trainingsveld. Iedereen is er al. Zelfs Kyky is er al! Dat is toch gewoon ongelofelijk? Al mijn teamgenoten staan om coach Travis heen en ik ren ook snel naar hem toe.
'Na onze nederlaag tegen Argentinië, zullen we nog harder moeten trainen,' zegt hij, als hij zijn handen op zijn rug legt en ons streng aankijkt. 'Maar niet getreurd. We kunnen altijd nog door. We mogen alleen niets meer verliezen. En eigenlijk is zelfs gelijk spelen niet genoeg meer. Het komt er dus op neer, dat we onze laatste twee wedstrijden in Poule A moeten winnen.' Iedereen knikt instemmend en rent daarna het trainingsveld op.
Het is tijd om beter te worden.

'Tod!' De bal wordt naar Tod gepasst. Maar iets gaat er verkeerd, want de bal rolt over de zijlijn. Tod kijkt de bal even na en krabt dan beschaamd op zijn achterhoofd. 'Sorry, jongens. Ik nam de bal verkeerd aan.' Ik haal mijn schouders op en ren met mijn hoofd nog naar hem toe de bal achterna. 'Maakt niet uit, Tod! Ik ga hem we halen-' Ik knijp geschrokken mijn ogen dicht, als ik op de grond val omdat ik tegen iemand op bots. Ik val samen met diegene naar beneden en val bovenop hem.
Ik open na een paar seconden mijn ogen weer en staar dan recht in twee bekende blauwgroene ogen. Ik zie meteen wie het is. En toch duurt het een paar seconde om te schakelen en moet ik eerst nog de rest van zijn gezicht bekijken, voordat ik geloof dat hij het echt is. Grijze haren. Vriendelijke glimlach. En inderdaad de blauwgroene ogen. Het is Shawn.
In de paar seconden dat ik heb nagedacht of de jongen die ik voor me heb wel echt Shawn is, is hij al rechtop gaan zitten en heeft hij zijn armen om mijn nek geslagen. 'Ik had al gedacht dat jij de eerste zou zijn, die me zou overvallen. Maar dat je het letterlijk zou doen, had ik niet verwacht,' glimlacht hij en ik grinnik zacht, waarna ik ook mijn armen even om hem heen sla.
'Is je blessure weer genezen?' Shawn knikt, waarna hij me nog dichter tegen zich aan drukt en me een kus op mijn wang geeft.
Ik deins geschrokken iets achteruit, laat hem los en sta dan op. Shawn kijkt me verbaasd aan en fronst zijn wenkbrauwen. Ik steek mijn hand naar hem uit en trek hem omhoog, waarna ik hem meteen iets meer naar me toe trek. 'Er zijn anderen bij.' Shawn zucht diep en staart dan ietwat teleurgesteld naar de grond. 'Wil je het echt nog steeds geheim houden?' Ik knik overtuigd en laat zijn hand dan weer los. 'Ja. Vooral voor Claude.' Ik kijk snel even om me heen. Maar ik zie Claude niet. Dus die ligt óf nog steeds te slapen, óf hij is met zijn haar bezig.
Dan komt iedereen vrolijk op ons afgerend. 'Shawn! Je bent terug!' Schreeuwt Mark en hij zwaait lachend naar hem.
Ik loop snel bij Shawn weg en ga naast Arrie en Kyky staan. Ze grijnzen en schudden zuchtend hun hoofd. 'Je bent toch niet echt van plan om het nog steeds geheim te houden, hè?' Fluistert Kyky en ik glimlach onschuldig.
'Jawel. Het gaat toch ook niemand iets aan. Zolang Shawn en ik het zelf nog maar weten is het eigenlijk al genoeg.' Arrie en Kyky rollen met hun ogen en slaan hun armen over elkaar heen. 'Ooit komen ze erachter. Ook Claude,' zegt Arrie en ik haal mijn schouders onverschillig op. 'Dat zien we dan wel weer. Sowieso vraag ik me af of Shawn en Claude het wel goed met elkaar kunnen vinden.'
Kyky en Arrie kijken elkaar even aan en schudden dan hoofd. 'Ik denk het niet,' zeggen ze in koor en ik zucht diep. 'Ach... Dat zien we ook nog wel. Laten we nu eerst eens blij zijn dat Shawn terug is!' Roep ik vrolijk en Mark staat binnen een paar tellen naast me op en neer te stuiteren. 'Ja! Dat is geweldig! Nu Shawn terug is zijn we nog sterker!'
'Ik vind hier niets geweldigs aan. Nu Shawn terug is, moet iemand van ons weg,' zegt Caleb, waarna coach Travis bij ons komt staan en knikt. 'Caleb heeft gelijk.' Ik kijk geschrokken naar Shawn en loop naar hem toe. 'Wat nu als ik wegmoet?' Fluister ik zacht, als ik tegen hem aan ga staan. Maar hij schudt vastbesloten zijn hoofd. 'Jij hoeft niet weg. Echt niet.'
Coach Travis kijkt ons één voor één aan en legt zijn handen op zijn rug. 'En degene die dit team moet verlaten is Tod Ironside.' Het is gemeen. Ik weet het. Maar toch kan ik het niet laten om een keertje opgelucht te zuchten. Want stel je voor dat ik weg zou moeten, nu Shawn weer terug is... Dat zou pas echt karma zijn. Hoewel ik het een beetje zou verdienen voor dat gedoe met Scotty. Maar toch.